Ордэн Прамяністых

Травеньскае сонца скакала зайчыкамі па вокнах дамоў, шчодра рассыпалася на мінакоў, падкрэсліваючы ў жанчын вабноты, на якія Кміціч звяртаў асаблівую ўвагу.

Сёння ўначы ён сніў сваю колішнюю віртуальную знаёмую з Горадні, тую самую Святлану, з якой так і не давялося сустрэцца ў рэальным жыцці. Праз некалькі тыдняў перапіскі, падчас якіх дзяўчына з нікам svetik85 даслала яму некалькі фотак ды тое правакацыйнае відэа, іх кантакты неўпрыкмет заглухлі. Павел адчуў, што гарадзенка не гарыць жаданнем пабачыцца з ім ужывую, новыя фота і відэа яна больш не дасылала. Хто з іх першы не адказаў на допіс іншага, ужо было не так важна: абое зразумелі, што гэтую старонку жыцця можна перагарнуць і забыцца.

Але вось жа сёння чамусьці прыгадалася менавіта яна! У сне ейная пругкая фігура зноў выгіналася ў бязгучным танцы толькі для яго, для Паўла. Прытанцоўваючы, дзяўчына лёгкімі рухамі пазбаўлялася ад вопраткі, пакуль на ёй не засталіся толькі карункавы станік кармінавага колеру і вузкая палоска такіх самых стрынгаў.

Завёўшы рукі за спіну, Святлана расшпіліла станік, і тонкія шлейкі саслізнулі з яе плячэй, адкрываючы невялікія зграбныя грудкі з натапыранымі смочкамі. Потым яна хутка пазбавілася майткоў і павольнай хадой стала набліжацца да Паўла. Вочы яе гарэлі драпежным агнём…

Гэтую ленаватую грацыю Кміціч цяпер з задавальненнем адзначаў у некаторых дзяўчат, якія трапляліся яму, пакуль ён шпацыраваў па праспекце. «Паходка ад бядра», – прыгадалася яму цытата з савецкага фільма.

У іншых адчувалася зайцаватая паспешлівасць, і нават на клубах іх нібыта падрыгваў заечы хвосцік. Некаторыя ж нагадвалі наравістых кабылак: ідуць роўна, але раз-пораз несамавіта ўскідваюць задком. Пажылыя цёткі з сумкамі міжволі нагадвалі Паўлу неўваротлівых кароў. Зрэшты, не толькі пажылыя цёткі – сустракаліся і маладыя дзяўчаты, быццам да краёў напоўненыя гэтай загуслай, канцэнтраванай нязрушнасцю. Здавалася, яны ішлі, агорнутыя гэтай каровінай аўрай…

Гэтых думак ён крыху засаромеўся і перастаў праводзіць жывёльныя паралелі. Аднак аглядаць з цікавасцю жаночыя фігуры не перастаў.

Між тым сустрэча, на якую ішоў Кміціч, зусім не спрыяла гуллівым эратычным думкам.

Бо ён ішоў пабачыцца з Аляксеем Пятровічам. І на гэтае спатканне з кадэбістам Павел напрасіўся сам.

Кастрычнік, 1927

У чайнай на Базарнай плошчы было дымна і тлумна. Звычайныя наведнікі гэтага месца – непераборлівыя сяляне, якія заходзяць прамачыць горла на барыш з прададзенай бульбы і капусты, ды служкі з дробных нэпманскіх лавачак.

Ніхто з навакольных не звяртаў увагі, што ў адным з цёмных закуткаў памяшкання за сталом прытуліліся два мужчыны, якія відавочна не належалі да традыцыйнай публікі чайнай. На адным быў ужо крыху заношаны, але яшчэ добры сіні гарнітур у тонкую палоску з англійскай воўны. Трымаўся мужчына крыху напружана. Другі быў апрануты значна прасцей, было заўважна, што ён прывык, каб ягоныя загады безумоўна выконваліся.

Гэта былі Кітаеўскі і Ратнер, яны сядзелі адзін насупраць аднаго і вялі ціхую гаворку. На голых дошках стала паміж імі стаяў графін гарэлкі, чаркі, талеркі з селядцом, свінымі рэбрышкамі і варанай бульбай, шчодра пасыпанай кропам. Простыя стравы, адпаведныя тутэйшым наведнікам.

– Што, таварыш адвакат, так і не навучыліся быць бліжэй да простага народу? – са змрочнай іроніяй спытаўся Ратнер, калі Кітаеўскі з лёгкай грэблівай грымасай працёр насоўкай стол перад сабой.

– Я, як і б-большасць п-прадстаўнікоў дарэвалюцыйнай інтэлігенцыі, усё жыццё п-працаваў для таго, каб п-павысіць культурны і эканамічны ўзровень тых, каго вы называеце п-простым народам. А вы мне п-прапануеце апусціцца да іх узроўню замест таго, каб п-падымаць іх да майго? – падціснутыя вусны адваката сведчылі пра яго непрыязнасць і да месца, і да тэмы размовы.

– А між тым гэта вашая публіка, – працягваў пацвельваць Ратнер. – Магчыма, за суседнім сталом сядзіць хтосьці з вашых будучых падабаронных.

– П-пакуль ён сядзіць тут, яму мае п-паслугі не п-патрэбныя, – парыраваў Кітаеўскі. – Вы запрасілі мяне п-пагаварыць п-пра маю п-практыку? Ці б-была нейкая іншая мэта?

Твар былога чырвонага камандзіра, а цяпер савецкага службоўца, адразу стаў сур’ёзным.

– Нам з вамі пагражаюць вялікія праблемы, якія цягне за сабой забойства Пашкоўскага, – у сувязі з нашым становішчам. Да таго ж мы з вамі найлепш усведамляем усю сітуацыю. Таму я хацеў прапанаваць выпрацаваць агульную лінію паводзінаў.

– Вы ж ведаеце сваіх б-былых п-паплечнікаў… І думаеце, нам удасца выбрацца б-без страт з тых жорнаў, у якія нас зацягвае?

– Я ведаю сваіх былых паплечнікаў, – пацвердзіў Давід, разліваючы па чарках гарэлку. – Таму мяркую, што маё веданне ўлады і вашыя ўмельствы ў абыходжанні з законамі разам дапамогуць нам вырвацца з гэтых жорнаў з мінімальнымі стратамі.