Ордэн Прамяністых

АДКАЗ: Ну, не ведаю, ці можна лічыць гэта нейкім рытуалам… Але Пашкоўскі, ведаеце, любіў белыя ружы. Таму амаль заўжды на стале былі гэтыя кветкі. Але гэта проста прыгожа!

ПЫТАННЕ: Значыць, гэта былі сходы рэлігійнай арганізацыі?

АДКАЗ: Што вы такое кажаце! Якая такая «рэлігійная арганізацыя»?

ПЫТАННЕ: А як іначай гэта называць? Група з некалькіх чалавек рэгулярна збіраецца, вядзе размовы пра духоўнасць (вы самі сказалі!), выкарыстоўвае пры гэтым рытуалы… Можа быць, вы там яшчэ і маліліся разам?

АДКАЗ (праз слёзы): Вы перакручваеце мае словы і спрабуеце мяне заблытаць! Вы гадкі чалавек! У вас няма сумлення…

З ПРЭСЫ

Пацалункі і хвароба

У Парыжы існуе «антыпацалункавая ліга», якая абвясціла вайну пацалункам, так як з кожным пацалункам ад адных вуснаў да другіх можа перадавацца быццам бы да 40 тысяч мікробаў. Нават амерыканцам, якія, як вядома, любяць вялікія лічбы, гэтая цыфра паказалася падазронай, і амерыканскі часопіс «Веды і вынаходжанні» бактэрыялагічнай лабараторыі праверыць гэта зацверджанне французаў. Ад аднаго пацалунку жаночых губ на рэактыўны пласток бактэрыёлага ў сярэднім пападала 534 розных зародышаў хваробаў; калі губы былі накрашаны губнаю фарбай, то колькасць /…/ мікробаў паднімалася да 707 калоній. Сярод знойдзеных мікраарганізмаў было шмат узбудзіцеляў розных хваробаў.

Чырвоная Змена, 1 кастрычніка 1927 года

Кастрычнік, 1927

Хлюдзінскі вырашыў наладзіць сабе не звычайную халасцяцкую вячэру, а крыху папіраваць: натушыў сабе грэцкіх крупаў з мясам (удалося купіць ладны кавалак свежыны). Пакуль прымус[6] спяваў сваю песню, Антон мармытаў сабе пад нос «Беларускую марсельезу»:

Адвеку мы спалі, і нас разбудзілі,
Мы знаем, што трэба рабіць,
Што трэба свабоды, зямлі чалавеку,
Што трэба зладзеяў пабіць!
Што гэта за марная доля няшчасная:
Без хлеба, без грошай працуй.
Усюды ганяюць, усюды смяюцца,
Ну проста хоць крыкні: «Ратуй!»

Песня вельмі добра дапамагала рытмічна памешваць варыва: рукі рухаліся ў такт матыву.

Раптам у дзверы нехта пагрукаў. Гасцей Хлюдзінскі не чакаў.

Яшчэ больш ён здзівіўся, калі за дзвярыма пабачыў Станіславу Верацінскую – фам фаталь, якой так захапляўся пасля знаёмства. Прайшоўшы ў пакой, яна крытычна агледзела яго спартанскую абстаноўку: вялікую частку займаў стол, каля якога стаяла толькі адно крэсла, далей была шафа, з-за якой вытыркаўся ложак.

– Прабачце, звычайна госці да мяне не ходзяць, – прамармытаў Хлюдзінскі, неспадзявана засаромеўшыся свайго жытла: занадта ўбога яно выглядала ў параўнанні з гэтай прыгажуняй-брунеткай. Ён прапанаваў Верацінскай крэсла, а сам стаў побач, абапёршыся на стол.

– Ну, што вы, у вас вельмі стрыманая абстаноўка, якая сведчыць пра вас як пра аскетычнага чалавека, які не гоніцца за жыццёвымі дабротамі, – супакоіла яго госця. – Гэта вы даруйце мне, што завітала без запрашэння… Ды яшчэ, здаецца, адарвала вас ад вячэры.

Сапраўды, каша пахла моцна. Гаспадар прапанаваў Верацінскай пачаставацца, але тая рашуча адмовілася:

– Не-не-не, я толькі на хвілінку, мяне ўнізе чакае шафёр мужа… Скажыце, вы сур’ёзна казалі, калі прыходзілі да нас з тым хлопчыкам? Нам сапраўды пагражае небяспека?

– Няўжо вы падумалі, што я прыходзіў проста вас напалохаць?

– Не, што вы, – яна замахала рукамі. – Але Додзік – ён такі рашучы, такі бясстрашны! Ён кажа, што няма чаго турбавацца…

Яна крыху памаўчала, а потым дадала дрыготкім голасам:

– А я баюся. Мне страшна… І сэрца калоціцца, калі падумаю, што ўсе мы можам стаць ахвярамі, як Пашкоўскі або Кавалёва.

Верацінская раптоўна схапіла правую руку мужчыны і прыціснула далонь да сваёй левай грудкі:

– Адчуваеце?

Музейшчыку заняло дыханне, у роце перасохла. Ці моцна б’ецца сэрца, ён нават не задумваўся. Хлюдзінскі адчуваў толькі мяккае падатнае жаночае цела пад тканінай. І вось акурат ягонае сэрца пачало тахкаць значна хутчэй і мацней: жанчыны ў яго не было даволі даўно.

Ён паспрабаваў пакласці ёй на грудзі і другую руку, але жанчына рэзкім рухам адхіліла яго:

– Не, мы яшчэ не настолькі блізка знаёмыя, бачымся толькі другі раз у жыцці!..

Тым не менш какетнічаць яна не перастала: