Пантофля Мнемазіны

Рушнік быў вузкі, у дзве далані, і даўжэзны, метры са два. Нічога падобнага да звычайнага арнаменту. Маленькія фігуркі ў сярэднявечных строях...

- Жыццяпіс святой Маргарыты! - патлумачыла шэптам Люба, “левая сястра”. - Святая Маргарыта заўсёды парадзіхам дапамагала!

- У Старавежску і навакольных вёсках без такога павоя ніхто не нараджаў, - пацвердзіла Даша. - Але мала іх засталося. Вось, копію робім з матчынага. Замовіла нам, упрасіла адна кабета харошая...

Я заўважыла на ложку згорнутую, пажаўцелую, месцамі ледзь не сатлелую тканіну... Так, гэта быў аўтэнтычны рушнік з вышытым жыццяпісам малавядомай мне святой. Мяркуючы па малюнках, святая была вялікай пакутніцай. І цвікі ў яе забівалі. І трызубцамі паролі. І нават цмок яе глытаў, а яна пасля з яго пашчы бесперашкодна выходзіла, трымаючы ў руках крыж. Ніткі, якімі крыж быў вышыты, не страцілі бляску. Не выключана, што менавіта гэты эпізод са шчаслівым збавеннем з чэрава страшыдлы і ўвязваўся ў сярэднявеччы з родамі...

Краі рушніка былі вышытыя кветачкамі. І мяне торкнула: гэта ж тая разлапістая расліна, якую намаляваў у сваім сшытку доктар Корвус!

- Магрэткі, - упэўнена патлумачыла Даша.

- Маргарыткі?

- Не, магрэткі!

Што ж, у кожнай мясцовасці свае назвы... Я асцярожна паднесла да вачэй стары рушнік: там-сям ля вышытых кветак бачыліся абарваныя ніткі і цёмныя плямы.

- А вось сабраныя магрэткі сюды і прышывалі, - Люба пяшчотна кранала пальцам з бледным пазногцем пажаўцелы рарытэт. - Павой абкручвалі парадзісе вакол жывата. А магрэткі на ім і вышываныя, і нашытыя, і палілі іх, каб дымам дыхала кабета, а яшчэ запарвалі, піць давалі. Толькі няма больш у лесе тых зёлак, звяліся.

Ці не быў настой з таямнічай кветачкі тым самым эліксірам маладосці, пра які казала ваяўнічая Мартынаўна? Трэба ж, які просты квэст... Расшыфруем нататкі вар’ята-вучонага, знойдзем цуд-зёлку, прыгатуем эліксір, атрымаем плюс тысячу да кармы, будзем жыць вечна і мець мільёны.

Стоп, а чаму гэта я раптам пачала ў думках казаць гэтае “мы” ды яшчэ планаваць светлую прышласць разам з Мацейкам - бо менавіта ён і меўся зараз на ўвазе? Я адчула сябе вінаватай, нібыта па дарозе за Граалем збочыла ў касметычную краму.

- Наша маці нас з гэтым павоем нараджала! - уздыхнула Даша. - А дапамагаў ёй Люцыян Станіслававіч. Без яго б...

Ясна, што без дасведчанага доктара такія роды дабром не скончацца.

А вось з чорным сшыткам атрымалася цікава... Абедзве сястры сцвярджалі, што сшытка гэтага ў доме раней не бачылі. Нібыта з’явіўся сам па сабе, калі вярнуліся апошні раз з бальніцы.

Калі я выйшла з пакоя, мне ўслед гучала ціхае:

- Ля галавы воран

Ды воран там крача...

У нагах ды ягоных

Усё сівы конь скача.

...Мяне ажаніла

Ды куля быстрая,

Мяне абвянчала

Ды шабля вострая.

Калі крумкач забівае хамелеона, дык з’ядае лаўровы ліст для ачышчэння. Гэта не трызненне, гэта Леанарда да Вінчы ў сваім “Бестыарыі” пісаў.

Я зірнула за вакно, падзеленае брудна-белай рамай на шэсць раўнюткіх квадратаў. У кожным крывілася пагардліва чужое беларускае мястэчка. Мсціцца, ці праўда, на слупе агароджы з’явілася яркая пляма?

Выскачыла на вуліцу, не абуўшы да канца красоўкі, змяўшы заднікі, адтоптваючы незавязаныя шнуркі... Яшчэ адна абвестка пра продаж іспанскай сантэхнікі. Але на гэты раз адрас крамы быў дапісаны ад рукі ярка-зялёным маркерам. Энгельса, 34. Зусім побач. Апошняя лічба мела прымаляваны хвост - тры стылізаваныя пёркі, і нагадвала птушку з вялізнай дзюбай.

Калі крумкач з’ядае хамелеона, навучаецца хавацца на самым відочным месцы.

Я ліхаманкава прыдумляла, па што я зараз - незадоўга да аўтобуса - магу зганяць у краму. Мы паспелі па прыездзе наведаць мясцовы пункт гандлю, набыць неабходныя спешчаным гараджанам для нечаканага начлегу рэчы, ад зубной пасты да аднаразовых пракладак (апошнія, вядома, для мяне).

Хачу пітны ёгурт “Актывіл”. Аж не магу без яго ехаць. І не трэба мяне праводзіць, не маленькая... Нікога сваім целаахоўнікам не наймала.

Мацей сумна глядзеў з ганка Корвусавага дома мне ўслед, трохі расплеценая фенечка звісала з яго рукі без кончыка мезенца, якой ён абапіраўся аб вушак дзвярэй, нібыта абарваны ланцуг кайданоў.

Я бегла, раз-пораз трапляючы красоўкамі ў лужыны з пяшчотным бензінавым небам. Ведаю, што мяне разглядалі - рэдкія мінакі, людзі за вокнамі дамоў, пасажыры сіняга “жыгуля” ў воспінах іржы. Можа, хтось па правінцыйным звычаі спрабаваў вітацца - гэта было дзесь паралельна. Свет набыў дакладныя рысы толькі ля крамы на Энгельса, 34, нібыта хтось нарэшце падкруціў акуляр у сапсутым цікаўнымі школьнікамі тэлескопе. Аднапавярховы брудна-жоўты дамок, закратаванае вакно, шыльда з юлёвым на белым “Светлана”. Дробнымі літарамі - “Промтовары”.