Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Захар (насамрэч Лёня) бы сынам адстанка, якому калсьц прыналежы гараж, мяно ме вытворнае ад прозвшча - Захара. Яму было шаснаццаць - стольк ж, кольк было ягонаму брату, кал той загну. Ён бы давол кволы для свайго зросту, яго аблччы было штосьц кацнае - трох адтапыраныя вушы, трохкутны твар глыбока пасаджаныя вочы, якя здавался занадта вялкм на яго вузкай фзяном. Яго можна было б палчыць нават прывабным, кал б не цяжк, нерухомы позрк спадылба, як раб яго падобным на псхапата. У школе на раёне Захара звал 'прыпыленым', пра яго хадзл чутк адна страшнейшая за другую. Казал, нбыта ён пасюль цягае з сабой небяспечную брытву, альбо выкдны нож, ён ужо кагосьц ц то парэза, ц то зарэза насмерць, яму за тое нчога не было, бо ён афцыйна прызнаны шызкам. Прадай гэта было тольк часткова. Клнчным вар'ятам Захар не бы, хаця трынаццаць год ён сапрады ме размову з псхятрам пасля таго, як паспрабава заслцца на провадзе школьнай прыбральн, ды мправзаваная шворка абарвалася. Псхятр канстатава 'дысфарыю'** выпса нейкя таблетк, якя Захар потым вытрас у тую ж прыбральню. Ён-то лчы сябе абсалютна нармальным. У чатрынаццаць Захар парэза свайго аднакласнка, жахнушы яго брытвай па твары -- так, што небарак кро лнула цурком, скура пачала спазаць яго з падбароддзя, нбы пальчатка. Пацярпелага адвезл шпталь наклал яму процьму шво, але шнары сё рона застался. Захару тады пагражала калоня, але ягоная мамачка мела нейкае "знаёмства" гарадской адмнстрацы, гэту справу замял. У пятнаццаць Захар кну школу, пасля чаго настанк, вучн здыхнул з палёгкай. Цяпер ён цэлым дням бязмэтна швэндася па раёне, альбо тырчэ гаражы, важдаючыся са свам "байкам", як ён называ пачварную савецкую матацыклетку колеру вогнетушыцеля, якая прыналежыла калсьц яго нябожчыку брату. Пачварынка гэта жэрла бензн, як БТР, рала, нбы зншчальнк, бо глушыцель з яе бы зняты яшчэ папярэднм ладальнкам.

Жыхар -- Цёма Жыхарэск -- бы здаровым дзецюком з кулакам малатабойца дурнаватым выразам твару. Ягоны бацька, начальнк Овельскага РАУС, планава калсьц прыстроць сыночка Акадэмю МУС, аднак Жыхару ледзьве хапла мазго, каб скончыць сярэднюю школу. Тады на сямейнай нарадзе было вырашана, што Цёма адслужыць у войску, а потым пойдзе служыць у АМАП. Таксама кар'ера непаганая. У чаканн прызыву Жыхар лайдачы, цешыся жыццём час ад часу дума, што б такога зрабць, каб адкасць ад войска, але галаву яму не прыходзла нчога, апроч членашкоднцтва. Жыхар бы на год старэйшы за Захара, на галаву вышэйшы за яго два разы шырэйшы, аднак ён ахвотна выконва ролю ардынарца падпарадковася Захару, нбы шчанюк. Жыхар бы занадта тупы, каб быць лдарам, апроч таго, Захара ён пабойвася.

Афцыйна Захар з Жыхарам ндзе не працавал, аднак грошы х мелся. Па некаторых звестках, яны 'трэсл' малалетак, адцскаючы х гатоку, цягал барсетк з чужых ато, але нхто не мог даць рады. Жыхара жо некальк разо проста лавл за руку на месцы злачынства, але кожны раз ён шчаслва пазбяга пакарання - што не дзва, улчваючы пасаду, якую займа ягоны татачка. Што тычыцца Захара, то ён бы спрытнейшы хтрэйшы за Жыхара, на крымнале нкол не пападася.

Кожны раз, мнаючы Гараж Нумар Нуль, Стась пачувася трох знерваваным. Ангарчык выгляда пагрозлва, нават кал гаспадаро паблзу не было, ён стая наглуха зачыненым. Кал ж дзверы гаража был расхнутыя нутры гарэла лямпачка, ён рабся па-сапраднаму небяспечным, нбы пячора з дзкм тубыльцам, тады Стась ммавол прыспешва крок, мкнучыся прамнуць гэтае месца як мага хутчэй. Ён спрабава запэнць сябе, што прычын для непакою няма. Уладальнк гаража был гнюсным хлопцам, Стась гэта веда, аднак ён х не чапа, яны таксама не мел някх падста да яго чапцца. Стасе бацька, як працава нжынерам-тэхнолагам на Овельскм драбльным заводзе, называ гэта палтыкай добрасуседства. Нават агрэсныя тубыльцы не нападуць, каза ён, кал паводзць сябе правльна -- не наблжацца, не правакаваць на канфлкт галонае, н якм выпадку не паказваць, што табе страшна. Бацька, безумона, ме рацыю, Стась з усх сл старася паводзць сябе правльна -- не наблжася не правакава, аднак з пачуццём страху ён саладаць не мог, яго не пакдала нядобрае прадчуванне, што палтыка добрасуседства кал-небудзь дасць асечку, тады здарыцца непапранае...

Кал аднойчы з Гаража Нумар Нуль пачулася: 'Гэй, пенчак! Запалк ёсць?', сэрца Стася спачатку вухнула пятк, а потым падскочыла затахкала дзесьц ля самага горла. 'Я не куру', невыразна прамямл Стась паскоры крок. Ён чу, як Жыхар сказа штосьц неразборлвае, але мяркуючы па нтанацы абразлвае, яны з Захарам заржал. Стась не азрнуся. Ён шо, прынжана цягнушы галаву плечы, ледзьве стрымлвася, каб не пабегчы.

Ён спадзявася, што Захар з Жыгхарам не нададуць уваг гэтаму маленечкаму нцыдэнту, назатра пра яго забудуцца. Пра яго, аднак, не забылся. На друг дзень Жыхар заступ Стасю дарогу , зхатлва смхаючыся, паведам, што ваход з гаражо у двары з некаторых часо з'яляецца платным.

-- У якм сэнсе? - пралепята Стась.

-- У простым, 'сахарок'. Бабк ган, -- сказа Жыхар, хмылячыся.