Sisterdark / Сястра-Цемра(СИ)

Мой першы дзень у школе прайшо неяк скомкана наскос, гэта быццам прадвызначыла мае далейшыя адносны з сстэмай адукацы. Са школай у мяне катэгарычна не складвалася. У пачатковых класах было яшчэ так-сяк, я нават хадзла выдатнцах, мая фотка всела на "Дошцы гонару". Аднак дзесьц з сёмага класа пачася мклвы адкат, з выдатнц я з'ехала спачатку "харашыстк", а потым у "сярэднячк". Я понасцю страцла цкавасць да вучобы, а школа пачала выклкаць у мяне проста фзчную агду. Здаралася, што збраючыся ранкам на рок, я пачынала адчуваць млосць, па дарозе школу пачуццё млосц змацнялася, а кал наперадзе з'ялялся шэрыя школьныя будынк, у мяне да горла падкочвася камяк роце з'яляся гдк смак жоц. Тады я вярталася дадому сказашы маме, што я чымсьц атруцлася, клалася на канапу больш не падымалася. Мама злавала лаяла мяне "смулянткай", хаця я не думала прыкдвацца. Мне сапрады было пагана.

Мае адносны з аднакласнкам таксама был не фантан. У класе мяне недалюблвал -- не таму, што я жыла без бацьк мне часцяком не хапала грошай на школьныя абеды. У нас многя был з няпоных сем'я. Я проста была ншая. Гадо да чатырнаццац я была абсалютна абыякавая да сваёй знешнасц, апраналася матляныя джынсы выцягнутыя швэдары з сэканд-хэнду, насла чаравк на плоскай падэшве, не карысталася касметыкай завязвала валасы нягеглы пацучыны хвосцк. У гэтым узросце мае аднакласнцы жо пачынал насць кароткя спаднцы туфлк на шпльцы, фарбаваць тварык круцць мудрагелстыя фрызуры, мой раздзябайск выгляд х трамава. Аднойчы яны нават вырашыл слком зрабць мне 'жаноцкую стрыжку' , узброшыся нажнцам, натопам зацягнул мяне прыбральню. Адной дзячынцы я тады выдрала пасму валасо, другой разадрала блузку, а тую, што трымала нажнцы, штурхнула так, што яна прыклалася лбом аб тачок рассякла брыво. Затым я падняла з падлог нажнцы сказала, што выпушчу кшк кожнай, хто да мяне сунецца. Ад мяне адстал.

Потым мяне разам з мамай выклкал дырэктарск кабнет, дырэктарка крычала, што такя паводзны недапушчальныя, дзячынк жадал мне тольк дабра, маёй маме варта сур'ёзна заняцца мам выхаваннем, хаця няпонай сям' гэта няпроста. Выходзячы з дырэктарскага кабнета, я пачувалася апляванай. Я блася за сябе, таму што мяне абразл, а вынку я ж аказалася внаватай. Кал я румзала, седзячы куточку, да мяне падышо Цмка, пакла руку мне на плячо сказа:

-- Тая, не смуткуй. Ты сё зрабла правльна. А дырэктарка...ну, яна проста тупая карова.

Цмка бы адзны класе, хто падтрыма мяне тады. Зрэшты, нчога дзнага, бо ён таксама ме непрыемнасц з дырэктаркай. Яму часцяком даводзлася бцца за сябе - па-сапраднаму, як завяшча нябожчык дзядзя Валерый, ледзь не кожная такая бойка заканчвалася скандалам. Дырэктарка выклк'ала школу Цмкаву маму крычала, што будзе звяртацца РАНО дамагацца, каб Цмку перавял на хатняе навучанне, бо ён стварае нездаровую атмасферу класе, яна не дапусцць, каб у школе з'явся яшчэ адзн Леанд Захара.

Лёню Захарава дырэктарка згадвала невыпадкова. У школе мы з м амаль не сутыкался, бо ён бы на клас старэйшы, вучылся мы розныя змены, але я ведала, што ён бы адным з самых праблемных вучня. Казал, што пачатковых класах ён бы цхм зачмыраным, настанк не мел з м клопату, аднак пасля смерц бацьк ён нбы сарвася з ланцугу. Мяне абурала, што дырэктарка парановае Цмку з гэтым "прыпыленым". Цмка лез у бойку, тольк кал на яго нападал, у мэтах самаабароны. Лёня ж мог накнуцца на кожнага, хто, як яму здавалася, не так на яго гляну ц несвоечасова засмяяся. Лютасць успыхвала м мгненна, нбы запалка, лютасц ён паводз сябе, як сапрадны шаленец. Я бачыла аднойчы, як ён заеся са старэйшым хлопцам у школьным гардэробе. Высадзшы кулаком шкло дзвярах, Лёня падня з падлог востры аскепак папёр на таго пацана, як машына. Той у панцы кдася па гардэробе, хаваючыся за вешалкам з палто, а Лён рука была зрэзана хлам, кро капацела на падлогу, а ён быццам не адчува болю, яго нават выраз твару не змянся...

Дырэктарка была бы шчаслвая, кал б ёй удалося выкнуць Лёню са школы, прынамс яна не раз казала, што яму свецць кал не калоня, то Упрэвцкая псхушка. Аднак наш школьны псхолаг, як працава на чвэрць стак, меркава, што з клнчнага пункту гледжання Лёня адхлення не мае, хба тольк лёгкя акцэнтуацы, ну а каго х няма? Лёневу мамачку таксама рэгулярна выклкал дырэктарск кабнет, але безвынкова. Яна-то лчыла, што ёйнае дзцятка самае нармальнае найлепшае свеце, а ва см внаваты ягоныя аднакласнк, якя весь час яго крыдзяць. Карацей кажучы, саладаць з Лёнем дырэктарка не магла, мажлва, з гэтай прычыны яна весь час чаплялася да Цмк, проста адыгрываючыся на м. Маючы на руках медыцынскае заключэнне, дырэктарка магла любы момант выпхнуць яго са школы, а падстава б знайшлася. Пару разо Цмку сапрады ледзьве не выгнал, ды неяк абышлося, ён сяк-так дацягну да старэйшых класа.