Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Ды чорта з два! Ён проста ╝бачы╝, што справа ягонага жыцця пайшла прахам. Пана можна зразумець, у нейк╕м сэнсе. Ён жа ╝сяго сябе прысвяц╕╝ служэнню нячысц╕кам, а ╝ вын╕ку тыя, хто ста╕ць каля Брамы, абрал╕ не яго, а халопа Яромку, мройцу ╕ паскудн╕ка, як╕х свет не бачы╝. Яны, ╤снасц╕ гэтыя, прынял╕ ахвяру з рук Яромк╕ Ляпца ╕ зраб╕л╕ яго сваёй даверанай асобай, а пана Кунцэв╕ча проста сп╕сал╕ з рахунка╝. Дарма тольк╕ душу д'яблу прада╝. Абяцал╕ яму сусветнае панаванне, а ╝ вын╕ку атрыма╝ ён скулля з макам. ╤ '╬нутранае Кола' ╕хняе пасля гэтага развал╕лася. Шкада тольк╕, не наза╝жды.

Яна рэзка паднялася з-за стала ╕ рушыла да камоды, якая стаяла пам╕ж ложкам ╕ акном. Пакорпа╝шыся ╝ шуфлядзе, яна выцягнула адтуль прастакутны кавалачак кардону ╕ мо╝чк╕ працягнула яго мне. Я асцярожна ╝зяла яго ╝ рук╕. Гэта была чорна-белая глянцавая в╕з╕то╝ка, давол╕ стылёвая - надп╕с строг╕м гатычным шрыфтам: 'Внутренн╕й Кругъ', ╕ ╝н╕зе дробным╕ л╕таркам╕: 'Inner Circle'. ╤ ╝сё. Н╕як╕х ╕мёна╝, адрасо╝ ц╕ нумаро╝ тэлефона╝ на в╕з╕то╝цы не значылася.

-- Бачыш, "прыгажосць" якая? -- сказала Альжбета. - Зав╕тал╕ да мяне няда╝на. Увайшл╕ без запрашэння, в╕з╕то╝ку на стол к╕нул╕ -- мы, ма╝ля╝, людз╕ сур'ёзныя, паны, не халопы.

-- "Унутранае Кола"? -- спытала я, разглядваючы картку.

-- Але. Чарнакн╕жн╕к╕. 'Ксёнжку' патрабавал╕. ╤ супрацо╝н╕цтва прапано╝вал╕. Вельм╕ настойл╕ва прапано╝вал╕. На ╝заемавыгодных, бач ты, умовах.

-- А вы што? - пац╕кав╕лася я.

-- Папрас╕ла даць мне дзень на разважанн╕. Яны пагадз╕л╕ся -- думайце, кажуць, тольк╕ з адказам не зацягвайце. Пасля гэтага яны, нарэшце, прыбрал╕ся, ╕ я зачын╕ла за ╕м╕ дзверы.

-- А потым што?

Ведзьма ╝хмыльнулася.

-- Я напусц╕ла на ╕х дзевяць л╕хаманак, каб не сумавал╕. Два дн╕ не было аб ╕х н╕ слыху н╕ дыху, а на трэц╕ дзень вярнул╕ся. Дакладней, на трэцюю ноч. Раззлаваныя, як чэрц╕, ╕шл╕ з паходням╕, пал╕ць мяне зб╕рал╕ся, няйначай. А я ╕м сцяжынк╕ зблытала ╕ ╝ балота ╕х завяла. Яшчэ тры дн╕ яны там сно╝дал╕ся, пакуль я ╕м выйсц╕ не дазвол╕ла. Выйшл╕ яны каля шашы, а там спын╕лася перад ╕м╕ белая маршрутка, к╕ро╝ца ╝ фуражцы дзверы адчын╕╝ - сядайце, панове. Пасел╕ яны ╝ машыну, ╕ панесла ╕х ажно да В╕цебска без прыпынку, а ╝жо пад самым горадам ператварылася маршрутка ╝ гн╕лую калоду, к╕ро╝ца -- ╝ жмут саломы, а чарнакн╕жн╕ка╝ раск╕дала па дарозе, як тое смецце. Хай ведаюць, што такое кунца╝ская ведзьма!

Альжбета ц╕хенька засмяялася.

-- Яны заг╕нул╕? -- спытала я.

-- Ды не. Я ╝ жыцц╕ н╕кога не заб╕вала, ╕х таксама пашкадавала. Але хутка зразумела, што дарма. ╤ тыдня не м╕нула, як прачнулася я сярод ночы ад страшнага гвалту ды грукату. Запал╕ла я святло ╕ бачу - к╕даецца па хаце пачварына - чорная, калматая, на до╝г╕х казл╕ных нагах, а на карку ╝ яе сядз╕ць кот, грызе яе ды рве к╕пцюрам╕.

-- Файны коц╕к, -- сказала я, з╕рну╝шы на рудога ката, як╕ драма╝ на грубцы.

-- Не разгуб╕лася я, прамов╕ла заклён, ╕ пачварына адразу ж рассыпалася ╝ пыл. Чарнакн╕жн╕ка╝ работа. Яны да мяне нячысц╕ка прыслал╕, каб ён 'ксёнжку' сцягну╝, папярэдне мяне ╝ сне прыдушы╝шы. Але ж кунца╝скую ведзьму нячысц╕кам╕ не напалохаеш. Я закл╕кала стражн╕ка, як╕ цяпер ахо╝вае хату ад тагасветнай набрыдз╕. А на 'ксёнжку' наклала я заклён, ╕ цяпер н╕як╕ злодзей не тое што кн╕гу, нават аркуша з яе не вынесе - курчы нападуць. Спрацавал╕ мае чары, некаторы час тут было ц╕ха. Але яны вярнул╕ся. Чарнакн╕жн╕к╕ гэтыя. ╤ 'ксёнжку' яны атрымал╕, як ╕ хацел╕. Адз╕н чалавек выдабы╝ для ╕х тэксты Манускрыпта. Перах╕тры╝ мяне. ╤ што самае г╕дкае, гэта бы╝ мой крэ╝ны, чалавек, якога я ведала з дзяц╕нства ╕ давярала яму, як самой сабе. Не здагадвалася я, што ён адз╕н з ╕х. Сябар 'Унутранага Кола'.

-- Ён скра╝ кн╕гу?

-- Не. На кн╕зе заклён, яе немагчыма скрасц╕. Ён коп╕ю зраб╕╝, сфатаграфава╝ старонк╕, кал╕ мяне дома не было. Прагрэс, разумееш. Вось такога я не прадугледзела. Сх╕б╕ла.

Мы зама╝чал╕. Кароценьк╕ з╕мовы дзень ужо пачына╝ згасаць, за вокнам╕ шарэла. У старым пацьмянелым люстэрку я бачыла нашы смутныя адб╕тк╕ -- Альжбета ╝ вядзьмарск╕м убранн╕ ╕ я, апранутая ╝ чорнае. Ведзьма ╕ яе вучан╕ца.

-- Пан╕ Альжбета, -- прагаварыла я. - А можна мне з╕рнуць на тую 'ксёнжку'?

-- Можна, ясная рэч. Для таго я цябе ╕ пакл╕кала сюды. Тольк╕ давай спачатку гарбату дап'ем. Тра╝к╕ ╝ ёй добрыя, для здаро╝я карысныя. Ведаю, што кажу. Гэта табе не ба╝туха растваральная з крамы.

Я паслухмяна ╝зяла кубак, адп╕ла глыток. Смачна. Смачней нават за каву з ван╕ллю.

-- Тая, дзе Пячатка? - спытала яна раптам.

Я збянтэжылася. 'Пячаткай' Альжбета называла пляскаты кудмень з выявай зорк╕-пентакля, як╕ яна дала мне ╝ той дзень, кал╕ на мяне нак╕ну╝ся ╤ншы ╝ скверы. Я паспрабавала нас╕ць яго на шы╕, як медальён, але на наступны ж дзень зняла. Кал╕ на мне была Пячатка, я зус╕м не адчувала Цемру, дый сам кудмень выкл╕ка╝ у мяне невымо╝ную аг╕ду - ён бы╝ нейк╕ брыдк╕ навобмацак, халодны ╕ сл╕зкаваты, як здохлая рыб╕на, а зорка выглядала амаль жывой, ╕ мне здавалася, што яе промн╕ вось-вось пачнуць варушыцца, н╕бы шчупальцы.

-- Я яго дома пак╕нула, -- прызналася я.