Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Ак╕ну╝шы поз╕ркам дом, я зразумела, што мне тут падабаецца. Жытло ведзьмы было абсталявана ╝ стыл╕, як╕ сучасныя дызайнеры назвал╕ б 'экалаг╕чным'. Нефарбаваная дра╝ляная мэбля, дыхто╝ная ╕ трох╕ нязграбная, быццам зробленая рукам╕ майстра-самавучк╕, 'фабрычным╕' выглядал╕ тольк╕ старасвецк╕ жалезны ложак з шышачкам╕ ╕ вял╕кае пацьмянелае люстэрка ╝ куце. У гэтым доме не было н╕чога л╕шняга, усё тут было дарэчы ╕ на сва╕м месцы - ╕ каляровыя палав╕чк╕ пад нагам╕, ╕ белыя карункавыя ф╕ранк╕ на вокнах, ╕ геран╕ ╝ гаршчочках, ╕ мяцёлачк╕ засушаных зёлак, развешаныя па сценах. Затое тут не было тэлев╕зара, а таксама я не ╝гледзела н╕воднага абраза - н╕ катал╕цкага, н╕ правасла╝нага. На дра╝ляным стол╕ку пад люстэркам была паслана плеценая сурвэтка, на якой стаял╕ рознакаляровыя свечк╕ - белыя, чорныя, чырвоныя, жо╝тыя, а таксама засушаныя ружы ╕ бяссмертн╕к╕ ╝ бутэлечках з каляровага шкла. Штосьц╕ накшталт хатняга алтара ╝ катал╕ко╝, але ╕ тут не было н╕ распяцця╝, н╕ абразо╝, н╕ ф╕гурак святых. Зрэшты, усялякай чарта╝шчыны накшталт д'ябальск╕х стода╝, птушыных чарапо╝ ц╕ лялек вуду я таксама не за╝важыла. Вядзьмарск╕х жывёл╕нак Альжбета таксама не трымала - н╕ табе сова╝, н╕ кажано╝, тольк╕ на беленай грубцы м╕рна драма╝ тлусты руды кот з падраным вухам. Мне адразу ж прыгада╝ся кот з майго дзяц╕нства, рудаваты з пашматаным вухам, як╕ ╝летку прыходз╕╝ у сад да цёц╕ Тон╕ ╕ карм╕╝ся з яе рук, а потым спа╝ на клумбе пад яблыням╕. Хаця зразумела было, што каты так до╝га не жывуць, кот пэ╝на ╕ншы, але ж, халера, так на таго падобны!.. У вокнах бачна была вузенькая палоска поля ╕ лес -- н╕цыя бярозы стаял╕ ╝шчыльную да хаты ╕ быццам заз╕рал╕ ╝ пакой.

-- А вам не страшна тут адной, пан╕ Альжбета? - спытала я.

Яна пах╕тала галавой.

-- Не. Ва╝ко╝ ды мядзведзя╝ тут няма, а людз╕ мяне сам╕ баяцца. Чарнакн╕жн╕к╕ з поскуддзю сваёй таксама сюды не сунуцца, ╕х стражн╕к не прапусц╕ць.

-- Чарнакн╕жн╕к╕? - перапытала я.

-- Ты сядай, Тая, -- яна паказала мне на свабоднае крэсла каля стала. - Зараз гарбаты запару, з лясных зёлак, усё лета зб╕рала. Спяшацца не трэба, гутарка будзе до╝гая.

Я апусц╕лася на дра╝лянае крэсла, правяла далонню па гладка адпал╕раванай паверхн╕ стала.

-- Прыгожая ╝ вас мэбля, -- сказала я.

Альжбета ╝см╕хнулася.

-- Падабаецца? Бацька мой зладз╕╝. Майстар бы╝ на ╝се рук╕, кал╕ не нап╕ва╝ся. Зус╕м малады памёр. Нават да ма╕х гадо╝ не дажы╝.

-- А што з ╕м здарылася?

-- Зас╕л╕╝ся ╝ павец╕, на ╝ласным рэмен╕. Я яго там ╕ знайшла, кал╕ ╝ павець па дровы хадз╕ла.

-- Гэта...вельм╕ страшна, -- прагаварыла я.

Яна махнула рукой.

-- Ды н╕чога. Справа м╕нулая.

Я не знайшлася, што адказаць. На нейк╕ час запанавала ц╕шыня. Я сядзела ╕ мо╝чк╕ наз╕рала, як Альжбета зб╕рае на стол. Перада мной з'яв╕╝ся збанок грэчкавага мёду, цёмнага, як дзёгаць, белы хатн╕ сыр з кменам, талерка вяленых груш ╕ 'магаз╕нны' с╕тны хлеб -- мой люб╕мы. Нарэшце яна зняла з пл╕ты смешны пузаты чайн╕к барвовага колеру ╕ пастав╕ла на стол два гл╕няныя кубк╕.

-- Людз╕ нездарма мяне баяцца, Тая, -- сказала Альжбета, напа╝няючы кубк╕ гарбатай - у пако╕ адразу ж запахла лугавым╕ кветкам╕, чаборам ╕ ядло╝цам, як на паляне ╝ спякотны дзень. -- На ╝с╕м нашым родзе так╕я праклёны, што баран╕ Божа. Адна тольк╕ мац╕ мая памерла сваёй смерцю, а астатн╕я... Бацька вунь зас╕л╕╝ся, адз╕н брат прапа╝ - проста сышо╝ аднойчы з дому ╕ больш не вярну╝ся, друг╕ ╝сё жыццё прасядзе╝ у спецынтэрнаце пад замком, нават да па╝налецця не дажы╝, парэза╝ сабе вены, кал╕ яму было сямнаццаць. Не дз╕ва, што людз╕ нас, Ляпцо╝, цураюцца, баяцца, як бы наш праклён да ╕х не прычап╕╝ся. Але ╝сё ро╝на да мяне ходзяць. Ходзяць ды просяць: цётка Альжбета, дапамажы!

-- А аб чым просяць? -- пац╕кав╕лася я.

-- Ну, просьбы ва ╝с╕х аднолькавыя, -- сказала яна, пасм╕хаючыся, -- Здаро╝е паправ╕ць, дзя╝чыну прываб╕ць, вярнуць збеглага мужыка. Апошн╕м часам, пра╝да, усё часцей просяць на начальства трасцу нагнаць, бо начальства тое знахаб╕лася дашчэнту, кры╝дз╕ць добрых людзей, а рады даць няможна, таму што пратэставаць забаронена, а за скарг╕ ╝ ╕нстанцы╕ цяпер, кажуць, штрафуюць. Вось добрым людзям н╕чога не застаецца, як да ведзьмы ╕сц╕.

-- Файна! -- сказала я з захапленнем. - Шкада, што я так не ╝мею...

-- Тая, а што ты не яс╕ н╕чога? - спытала яна. - Мёд вось бяры, грушк╕. Ты ╝ мяне ╝ гасцях, частуйся.

-- Ага. Дзякуй!

Я ╝зяла лусту с╕тнага хлеба, густа намазала яе мёдам ╕ паклала зверху кавалак кл╕нковага сыру. Атрымалася неймаверна смачна. Пэ╝на, самае смачнае, што я ела ╝ сва╕м жыцц╕. Альжбета таксама ╝зяла са стала кубак, павольна паднесла яго да вусна╝, зраб╕ла глыток.

-- Вядзьмарству можна навучыцца, было б жаданне, -- сказала яна. - Але гэта не зроб╕ць цябе ╝семагутным. Ёсць рэчы, перад як╕м╕ мы бясс╕льныя. Бачыш, н╕ бацьку, н╕ братам сва╕м я не змагла дапамагчы. ╤ той самотнай, скатаванай душы, якая к╕далася ╝ цемры ╕ крычала аб паратунку, я таксама не дапамагла. Не здолела. А цяпер ужо запозна.

-- Вы пра Лёню, так? - спытала я ц╕ха.

Яна к╕╝нула.