Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Я здагадвалася, што гутарка будзе малапрыемная, але гэтым разам я не дазволю сябе справакаваць. Няхай нават не спадзяецца. Пасля занятка╝ я сказала Ц╕мку, каб ён мяне не чака╝ - занята я сёння. Мы разв╕тал╕ся, ╕ я адразу нак╕равалася да каб╕нета г╕сторы╕. Чым хутчэй скончыцца гэтая размова, тым лепш. Ля дзвярэй каб╕нета я спын╕лася, зраб╕ла глыбок╕ ╝дых ╕ затрыма╝шы дыханне, як перад нырцаваннем у халодную ваду, увайшла. Уп╕р сядзе╝ за наста╝н╕цк╕м сталом ╕ штосьц╕ крэмза╝ асадкаю ╝ сшытку. Убачы╝шы мяне, ён за╝см╕ха╝ся ╕ жэстам прапанава╝ мне сесц╕ за парту насупраць яго. Я апусц╕лася на крэсла ╕ паклала сабе на кален╕ сваю школьную сумку - гэткая с╕мвал╕чная агароджа пам╕ж ╕м ╕ мной. Так было спакайней. Я чакала, але Уп╕р не спяша╝ся распачынаць гутарку. Ён сядзе╝, абапершыся локцям╕ аб стол ╕ сашчап╕╝шы пальцы рук, ╕ як мне здавалася, разгляда╝ мяне з засяроджанай ц╕ка╝насцю. Поз╕рк яго алавяных вачэй бы╝ ╕ран╕чным, але не варожым. Увогуле выгляд ён ме╝ давол╕ добразычл╕вы.

-- Та╕са, мне ╕мпануе ваша пас╕янарнасць, -- сказа╝ ён нарэшце. - Бачна, што вы неабыякавая да 'праклятых' пытання╝ г╕сторы╕, гэтая тэма вас захапляе. Ухваляю. Але, на вял╕к╕ жаль, вы апынул╕ся ╝ палоне м╕фа╝. Так, так. ╤ м╕фы гэтыя зус╕м не бясшкодныя. ╤х з задавальненнем выкарысто╝ваюць несумленныя людз╕, каб завалодаць сэрцам╕ так╕х юных пас╕янарыя╝, як вы, Та╕са. Яны штурхаюць вас на барыкады пад кул╕ ╕ шрот, а сам╕ хаваюцца за вашым╕ сп╕нам╕ ╕ ╝збагачаюцца за ваш рахунак, будуюць сабе палацы на вашай крыв╕!..

Далей я не слухала. Уп╕р плявузга╝ сабе, а я безуважл╕ва к╕вала галавой, засяродз╕╝шы поз╕рк на ягоных вушах. Вушы ╝ яго ад прыроды был╕ трох╕ адтапырыныя, а праз гладка прыл╕заныя валасы яны здавал╕ся непрапарцыянальна вял╕зным╕. Я ╝яв╕ла, што вушы ператвараюцца ╝ крылы кажана, Уп╕р пачынае энерг╕чна ╕м╕ махаць, адрываецца ад падлог╕ ╕ вылятае ╝ фортку. Мяне адразу стала праб╕ваць на рогат, ╕ я прыкус╕ла губу, каб не заржаць.

-- Ну вось, вы ╝жо усм╕хаецеся, цудо╝на! Уцешна, што ╝ нас з вам╕ складваюцца даверл╕выя аднос╕ны, -- сказа╝ Уп╕р. - Ведаеце, я вас разумею. Мне вядома вашае ста╝ленне ла спадара На╝мысн╕ка, як╕ працава╝ тут да мяне. Ён зраб╕╝ся для вас а╝тарытэтам, што не дз╕╝на. Спадар На╝мысн╕к пас╕янарый, як ╕ вы. Але ён таксама ахвяра м╕фа╝. Нажаль. А разбурэнне м╕фа╝ - справа складаная, часам ня╝дзячная. Я ведаю, пра што кажу, я прысвяц╕╝ гэтаму не адз╕н год свайго жыцця. Хв╕л╕начку...

Ён пакла╝ на стол чамаданчык, расшп╕л╕╝ ╕ пача╝ выкладваць перада мной кн╕жк╕ ╝ шыко╝ных глянцавых пераплётах. На вокладках значылася ягонае ╕мя. Я ажыв╕лася.

-- Вы кн╕г╕ п╕шаце? - спытала я з ц╕ка╝насцю.

Уп╕р стрымана ╝см╕хну╝ся.

-- Гэта хутчэй хоб╕, я педагог, а не белетрыст. Можаце азнаём╕цца, кал╕ жадаеце. Усё надрукавана выдавецтвам 'Ступн╕к ╕ Пархом' у Санкт-Пецярбургу. Выдаць кн╕гу ╝ нас на радз╕ме, нажаль, праблематычна, прыходз╕цца звяртацца да суседзя╝. Тут я, у некаторым сэнсе, дыс╕дэнт.

Я з ╕нтарэсам разглядвала кн╕г╕. Назвы гучал╕ экстравагантна: 'Хазарыя ╕ князь Уладз╕м╕р: крывавая павуц╕на каганату', 'Лжэдзм╕трый. Сакрэтны праект англасакса╝', 'Карн╕к╕-1863. Карныя экспедыцы╕ 'к╕нжальшчыка╝' В╕нцэнта-Канстанц╕на "Кастуся" Кал╕но╝скага на тэрыторыях Заходняй Рус╕. А╝тарскае расследванне', 'БНР ╕ золата масона╝. Хто ф╕нансава╝ 'народную рэспубл╕ку?', 'У к╕пцюрах л╕цв╕н╕зму: ╝ратуйце нашы душы!' Аднак ╝раз╕л╕ мяне не загало╝к╕, а сам факт: спадар Каялов╕ч п╕ша кн╕г╕ ╕ мае друкаваныя выданн╕, многа выдання╝, ╕ надрукаваных не ╝ якой-небудзь шарашк╕най канторцы, а ажно ╝ П╕церы. А ён круты мужык, аказваецца!

-- Я таксама п╕шу, -- прамов╕ла я, аб чым адразу ж пашкадавала, зразуме╝шы, што ляпнула л╕шняе.

-- Што ж, пахвальна, -- сказа╝ Уп╕р. -- Вы дзесьц╕ друкуецеся?

-- Не, -- адказала я.

Я схлус╕ла. У мяне мелася маленечкая публ╕кацыя ╝ местачковай газец╕не, але я чамусьц╕ пасаромелася ╝ гэтым прызнацца.

-- Але, напэ╝на, у вас ёсць нейкае портфол╕ё? Л╕таратурныя нарыхто╝к╕, фрагменты тэкста╝, ц╕ нават гатовыя творы? - дапытва╝ся ён.

Уп╕р канчаткова зб╕╝ мяне з панталыку. Я не магла да╝мецца, здзекуецца ён з мяне ц╕ гаворыць сур'ёзна.

-- Ну... нешта ёсць, -- прагаварыла я ня╝пэ╝нена.

Я мела на ╝вазе кароценьк╕я апавяданн╕, як╕я я размяшчала ╝ сва╕м ╕нтэрнэт-блогу. Гало╝ным чынам гэта был╕ бессюжэтныя плын╕ свядомасц╕ (я л╕чыла, што п╕шу ╝ стыл╕ Лотрэамона), але мелася там ╕ пара-тройка апавядання╝, у як╕х прысутн╕чала нейкае падабенства ╕нтрыг╕ ╕ сюжэту. Кал╕ б гэтыя опусы выдал╕ аф╕цыйна, я б памерла шчасл╕вая, але штосьц╕ мне падказвала, што наша "Овельская пра╝да" н╕завошта ╕х не надрукуе.

-- Я б з задавальненнем азнаём╕╝ся, -- заяв╕╝ Уп╕р.

Я не паверыла сва╕м вушам.

-- Пра╝да? - спытала я ашаломлена

Ён к╕╝ну╝.