Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

-- Та╕са, я в╕таю ╕ ╝сяляк падтрымл╕ваю ╕н╕цыятыву маладых а╝тара╝. У рэдакцы╕ 'Ступн╕к ╕ Пархом' таксама зац╕ка╝лены ╝ тым, каб адкрываць новыя ╕мёны ╝ л╕таратуры. Яны займаюцца не тольк╕ навукова-папулярным╕ выданням╕, але друкуюць таксама мастацкую л╕таратуру, прозу, паэз╕ю. Гало╝ны рэдактар -- мой добры знаёмы, ╕ я рады буду паспрыяць вашаму л╕таратурнаму дэбюту. Кал╕, вядома, вашыя творы падыдуць ╕м па фармаце.

-- Яны ╝ электронным выглядзе, -- сказала я.

-- Цудо╝на. Можаце даслаць ╕х на маю паштовую скрыню, адрас я дам. Ведаеце, я сам зац╕ка╝лены з гэтым праекце. Таленав╕ты вучн╕ - гонар для наста╝н╕ка!

Карацей кажучы, разв╕тал╕ся мы ледзь не сябрам╕. Нечаканы атрыма╝ся паварот. ╤дучы на гэтую гутарку, я рыхтавалася да найгоршага, а як выяв╕лася, Уп╕р - файны дзядзька, ды яшчэ паабяца╝ паспрыяць з выданнем кн╕жк╕. Маёй кн╕жк╕, майго а╝тарства! Ад адной гэтай думк╕ займала дух. На разв╕танне ён упёр мне сва╕х 'Карн╕ка╝', настойл╕ва пара╕╝шы прачытаць. 'Гэта навуковае выданне, але не хвалюйцеся, кн╕га нап╕сана даступнай мовай з разл╕кам на ╝се катэгоры╕ чытачо╝, -- сказа╝ ён. - Будзем л╕чыць гэта вашым першым крокам на шляху вызвалення з павуц╕ны ╕лжывых м╕фа╝'. Я паабяцала, што прачытаю, абавязкова прачытаю!..

Аднак маё радаснае ╝зрушэнне вельм╕ хутка пачало згасаць. У самоце я крочыла цераз зацярушаны снегам сквер. Над пустыннай алеяй нав╕сала вецце старада╝н╕х дрэ╝, абцяжараных амелам╕ ╕ варон╕ным╕ гнёздам╕, ун╕зе расхаджвал╕, крумкаючы, вял╕зныя груганы. На╝кол не было н╕ душы, ╕ я засталася сам-насам са сва╕м╕ думкам╕ ╕ сва╕м сумленнем. Гэта што ж атрымл╕ваецца? Я так лёгка здрадз╕ла спадару На╝мысн╕ку, выраклася сва╕х ╕дэала╝, нават Кастуся ╝жо гатова прызнаць 'польск╕м карн╕кам'. ╤ дзеля чаго? Дзеля кн╕жк╕, якую, магчыма, н╕кол╕ не надрукуюць? Зус╕м не факт, што спадарам з рэдакцы╕ спадабаюцца мае аповеды... Найстрой у мяне канчаткова сапсава╝ся, ╕ я адчула аг╕ду да сябе. 'Але што я такога зраб╕ла? -- падумала я, быццам спрабуючы апра╝дацца. - Я проста хацела, каб мяне за╝важыл╕. Гэтыя аповеды -- усё, што ╝ мяне ёсць. На мяне тут ус╕м начхаць, а мне таксама хочацца прызнання...' Тут я рэзка спын╕лася, адчу╝шы што я ╝ скверы не адна. Следам за мной хтосьц╕ крочы╝. Цемра ╝ва мне варухнулася ╕ трывожна ╝ск╕нулася, н╕бы ганчак, як╕ ╝чу╝ драпежн╕ка. Небяспечнага драпежн╕ка.

-- Тая, -- пачула я.

Я павольна абярнулася. Лёня, халера б яго. Ён стая╝ на друг╕м канцы але╕, метрах у пяц╕дзесяц╕ ад мяне. Як за╝сёды - скуранка наросхрыст, рук╕ ╝ к╕шэнях. Тольк╕ гэтым разам без Пачварынк╕. Спяклася Пачварынка. Ну добра, няхай тольк╕ паспрабуе набл╕з╕цца...

-- Прыв╕танне, -- прагавары╝ ён.

Адказаць я не паспела. Груганы, як╕я сядзел╕ на снезе, раптам узнял╕ся на крыло ╕ прынял╕ся з ашалелым╕ крыкам╕ нас╕цца ╝ мяне над галавой. На снег пасыпалася пер'е. Я ╕нстынкты╝на ╝зняла вочы ╕ ╝тароп╕лася на птушак, спрабуючы зразумець, што ╕х так напалохала. Потым штосьц╕ штурхнула мяне ╝ грудз╕ -- з такой с╕лай, што мяне падк╕нула ╝ паветра ╕ шпурнула ╝ снег, н╕бы анучную ляльку. Ударам з мяне выб╕ла дыханне, я ляжала, распласта╝шыся, на сп╕не ╕ намагалася глынуць паветра. Штосьц╕ набл╕з╕лася да мяне -- бясформеннае, шэрае. Я пазнала яго. Мара. Прыв╕д з ма╕х дз╕цячых мроя╝, як╕ прыходз╕╝ уначы, каб высмактаць з мяне душу. Тады я лёгка магла яго прагнаць, проста прымус╕╝шы сябе прачнуцца. Але цяпер гэта бы╝ не сон. Мара сх╕л╕лася нада мной ╕ прыпала да ма╕х вусна╝, абда╝шы мяне смуродам тухл╕ны ╕ перамарожанага мяса. У мяне заняло дух, у вушах зашумела, н╕бы мяне з галавой накрыла хваляй. "Ш-ш-ш-а-а-а-х-х-х!..." Гэта хваля падхап╕ла мяне, закруц╕ла ╕ пацягнула ╝ грымл╕вы в╕р. Я ╝бачыла перад сабой вял╕кае чорнае сонца -- асяродак цемрадз╕ ╝ самым цэнтры г╕ганцкай касм╕чнай варонк╕. Чорнае сонца раб╕лася ╝сё большае, я ляцела проста да яго, падхопленая м╕жзорным в╕храм, ╕ не адчувала жаху -- тольк╕ пакорл╕вую абыякавасць.

"Тая! Тая! Та╕са!", кл╕ка╝ мяне хтосьц╕. Голас данос╕╝ся аднекуль вельм╕ здалёк. Я зразумела, што па-ранейшаму ляжу на сп╕не, тварам да неба. Чыесьц╕ рук╕ схап╕л╕ мяне за ка╝нер, ры╝ком прымус╕╝шы сесц╕. Чорнае сонца зн╕кла, замест яго ╝ мяне перад вачам╕ па╝стала зорка з пяццю няро╝ным╕ промням╕, як╕я варушыл╕ся, як мацк╕ медузы, а з яе сярэдз╕ны б╕ла асляпляльнае зелянявае святло. Потым в╕дзеж прапа╝. Я сядзела на снезе, млявая ╕ аглушаная, н╕бы пасля до╝гага сну. Снег на╝кол бы╝ усеяны абламаным╕ гал╕нам╕ дрэ╝ ╕ мёртвым╕ груганам╕ -- птушыныя цельцы был╕ страшна знявечаны, ╕х быццам спляскала, ператвары╝шы ╝ скрыва╝леныя камяк╕ пер'я ╕ раструшчаных костак. Я магла тольк╕ здагадвацца, што за смяротны в╕хор прайшо╝ся над верхав╕нам╕ дрэ╝, н╕шчачы ╝сё жывое. Побач з сабой я ╝бачыла жанчыну, апранутую ╝ просты кажух, до╝гую спадн╕цу ╕ квятчастую хустку -- напачатку я нават прыняла яе за цыганку. Укленчы╝шы, яна адной рукой прытрымл╕вала мяне за плечы, другой прыц╕скала да майго лба штосьц╕ халоднае ╕ пляскатае.

-- Лёня... -- прагаварыла я.

-- Ц╕шэй, ц╕шэй. Няма яго тут. Усё добра, -- сказала жанчына.