Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

Адразу ж пасля навагодн╕х свята╝ мяне пачала пераследваць мроя -- адз╕н ╕ той жа в╕дзеж, як╕ па╝тара╝ся зно╝ ╕ зно╝. Пустое неба -- н╕ Сонца, н╕ Месяца, н╕ зорак. Зямля пера╝тварылася ╝ пляскатую камян╕стую пустыню, пазба╝леную гука╝ ╕ руха╝. Неба свец╕цца ╕льдз╕ста-зялёным, гэткае ж халоднае, фасфарчнае свячэнне зыходз╕ць ад глебы, ╕ ╝ паветры н╕быта разл╕╝ся атрутны святл╕вы газ. На тле гэтага асляпляльнага ззяння сцены дамо╝ выглядаюць чорным╕. ╤ целы -- дзясятк╕, сотн╕ цела╝ - як╕я покатам ляжаць на брукаванай плошчы, таксама здаюцца чорным╕. ╤х кро╝ ператварылася ╝ лёд, тканк╕ зраб╕л╕ся крохк╕м╕, н╕бы шкло, тольк╕ кран╕ - ╕ яны парассыпаюцца на аскепк╕. У сваёй мро╕ я крочыла пам╕ж цела╝, уз╕раючыся ╝ застыглыя твары, пакрытыя коркаю лёду, у спадзеве знайсц╕ хаця б аднаго жывога, але дарэмна. Усе яны был╕ мёртвыя. Найгоршым было тое, што сярод памерлых я бачыла нашых хлопца╝. Стася. Тол╕ка. ╤ Ц╕мку таксама. Яны ляжал╕ на брукаванцы, умёрзлыя ╝ лёд, ╕ на ╕х змярцвелых абл╕ччах адб╕вался зелянявае свячэнне, разл╕тае ╝ спусцелых нябёсах. Я н╕чога не магла зраб╕ць, не магла ╕м дапамагчы, я проста стаяла над ╕м╕, мёртвым╕, ╕ плакала. Я прачыналася ╝начы, абуджаная ╝ласным╕ рыданням╕, ╕ мая падушка была мокрая ад слёз. Потым прыходз╕╝ дзень, ╕ я бачыла ╕х жывым╕, ус╕х трох, яны гаман╕л╕, смяял╕ся, ╕ Ц╕мка бы╝ побач, я магла да яго дакрануцца, сц╕снуць ╝ абдымках - ╕ тады жудаснае насланнё адыходз╕ла, раставала, як начная смуга. А потым зно╝ была ноч, ╕ зно╝ мро╕, мёртвыя целы на брукаванцы ды трупнае свячэнне над заледзянелай зямлёй. 'Ц╕м, што нам раб╕ць? Як выратавацца?' думала я са смуткам. Вядома, я н╕чога не магла яму сказаць. Кал╕ б я распавяла яму пра свае мро╕, ён бы тольк╕ пасмяя╝ся. У свае няпо╝ныя шаснаццаць ён бы╝ ужо перакананым рэал╕стам, веда╝, што баяцца можна тольк╕ здрадн╕ка╝, любога паганца можна пастав╕ць на месца, да╝шы як след яму ╝ зубы, а ╝сялякая тагасветная жудасць - лухта, проста лухта.

Апош╕ дзень з╕мовых вакацый мы прабав╕л╕ разам. Мы сядзел╕ ╝ Ц╕мкавым пако╕, забра╝шыся з нагам╕ на канапу, ╕ глядзел╕ на кампе серыял, спампаваны з Сец╕ва. Серыял называ╝ся LOST, ╕ ён аднолькава падаба╝ся ╕ мне, ╕ Ц╕мку. Рэдк╕ выпадак, кал╕ нашыя густы супадал╕. У нас з Ц╕мкам было так мала агульнага, мы мел╕ розныя ╕нтарэсы ╕ захапленн╕, характары нашы розн╕л╕ся, як неба ╕ зямля, аднак нас цягнула адно да аднаго, ╕ я не ╝я╝ляла, як бы мы магл╕ ╕снавацть паасобку. Святло мы выключыл╕, у пако╕ панава╝ па╝змрок, тольк╕ м╕гаце╝ ман╕тор камп'ютара ды на падваконн╕ ╝спыхвала с╕няя г╕рлянда -- дом ╝сё яшчэ бы╝ убраны па-навагодняму. Мы сядзел╕, абня╝шыся, яго рука ляжала на ма╕м стане, я прыц╕скала вусны да ягонай скрон╕. Ад ягоных валасо╝ пахла тытунем -- крышачку. Я здагадвалася, што ён заба╝ляецца цыгаркам╕, ад Таляна нахапа╝ся, няйнакш, а я трываць не магла людзей з залежнасцю, н╕катынавай у тым л╕ку. Кал╕-небудзь трэ будзе пагутарыць з ╕м на гэтую тэму, вырашыла я, кал╕-небудзь, але тольк╕ не цяпер. У ягоных абдымках я разамлела ╕ разнявол╕лася, мне не хацелася думаць н╕ пра што благое, ╕ я цалкам засяродз╕лася на серыяле. Не, як╕ ж усётк╕ засранец гэты Джэйкаб, разважала я, удае з сябе херув╕мчыка, а насамрэч брыда найрэдкая, не лепш за галаварэза К╕м╕. ╤ мамаша ягоная таксама брыда ╕ фашыстка, учын╕ла на востраве генацыд, ╕ Дымка чмырыла з дзяц╕нства, вось ╕ атрымалася з яго пачварына. Не, я тут адназначна за Дымка, а Джэйкаб ╕хн╕ казёл, вось так!...

Пасля навагодн╕х вакацый нам у школу даслал╕ новага наста╝н╕ка г╕сторы╕, як╕ па сумяшчальн╕цтве заня╝ таксама ваканс╕ю штатнага ╕дэолага. Помн╕цца, кал╕сьц╕ спадару На╝мысн╕ку таксама прапано╝вал╕ пасаду ╕дэолага, але ён з абурэннем яе адпрэчы╝. Па-мойму, дарма. Ну сапра╝ды, што тут такога -- плявузгай сабе ╝сялякую ╕дэалаг╕чную лухту, на якую ╝сё ро╝на ╝с╕м насраць, ды атрымл╕вай свае падвойныя прэм╕яльныя. Грошы не смярдзяць. ╤ апроч таго, пасада ╕дэолага, магчыма, абаран╕ла б Альгерда Алегав╕ча ад звальнення...

Нашага новага наста╝н╕ка звал╕ Я╝ген Бенедыктав╕ч Каялов╕ч, ╕ з самага першага дня я яго зненав╕дзела. Ён бы╝ мужчынам гадо╝ трыццац╕ васьм╕, худым ╕ вуглаватым, з бледнаватай ф╕з╕яном╕яй, на якой выдзяля╝ся тонк╕ до╝г╕ нос ╕ маленьк╕я, бл╕зка пасаджаныя вочк╕ колеру волава. Апрана╝ся ён у чорныя п╕нжак╕ ╕ чорныя, наглуха зашп╕леныя кашул╕, а свае цёмныя валасы гладка зачэсва╝ ╕ шчодра пал╕ва╝ гелем. Не дз╕ва, што я, ледзь з╕рну╝шы на яго, адразу ж у думках назвала яго 'Уп╕р'. Не╝злюб╕ла я яго, канечне, не за знешнасць. Ён уя╝ля╝ сабой нейкую гнюсную пародыю на Альгерда Алегав╕ча, ╕ гэта жудасна раздражняла.