Sisterdark / Сястра-Цемра (СИ)

А╝тобус спын╕╝ся каля чыгуначнага вакзала, я сышла ╕ адразу нак╕равалася да набярэжнай. Каб патрап╕ць дадому ╝ "Блок╕", я мус╕ла перайсц╕ Овельку па Чортавым мосце. Там, ун╕зе, зе╝рала Брама - павольны в╕р ледзяной касм╕чнай цемрадз╕, якая засмоктвала святло Сонца ╕ зорак, вывяргаючы з сябе мог╕лкавае ззянне. На мосце к╕шма к╕шэл╕ дробныя ╕снасц╕ - тагасветная брыдота з рангу 'найн╕жэйшых', накшталт нашых прусако╝ ц╕ чашуйн╕ц. Уся гэта жамяра па╝зла ╕ па╝зла скрозь раскол╕ны ╝ прасторы, ёй не патрэбна была Цемра, каб увасоб╕цца. З ╤ншасвету, з таго боку Брамы, данос╕л╕ся галасы. Несупынны дакучл╕вы шэпт, як╕ кл╕ка╝ ╕ патрабава╝, зводзячы з розуму. Пазбав╕ць ад гэтага магла тольк╕ Пячатка -- кудмень з пентаклем ╕ вокам. Кал╕ яго зац╕снуць у далон╕, галасы ╤ншасвету адразу ж зма╝кал╕, н╕бы выключаны рэпрадуктар. Як патлумачыла мне Альжбета, выява пяц╕канцовай зорк╕ мела чыста дэкараты╝нае значэнне - апцыянальны цюн╕нг, так бы мов╕ць. Найгало╝ным элементам тут бы╝ Ключ - руна з пяццю рыскам╕, якая рамяшчалася ╝ 'воку' ╝ самым цэнтры пентакля. Без Ключа абярог не спрацуе. Менав╕та Руна-Ключ замыкала "шлюзы", каналы пам╕ж чалавекам ╕ ╤ншасветам, ╕ абараняла ад нападу ╤снасцей. Карысная рэч, карацей кажучы, шкада тольк╕, што Цемру ╝ва мне гэты ключык таксама "замыка╝", што мне зус╕м не падабалася...

Дадому я вярнулася а восьмай гадз╕не вечара. Адамкну╝шы дзверы, я ╝вайшла ╝ цёмны перадпакой ╕ пакл╕кала:

-- Мам?..

Н╕кога. Мама, напэ╝на, была на працы (часам яна працавала ╝ выходныя), альбо з Адамычам сва╕м. Ну ╕ добра, абыдуся без яе. Я выцягнула кававы млынок ╕ до╝га, з асалодай малола зерне. Кал╕ на пл╕це зак╕пе╝ кавярн╕к, я нал╕ла сабе по╝ны кубак кавы ╕ к╕нула туды два куб╕к╕ цукру. Патушы╝шы на кухн╕ святло, я з кубкам у руцэ села на падваконн╕к. Звонку гарэл╕ л╕хтары, ╕ ╝ся вул╕ца была як на далон╕. Я павольна цягнула салодкую, моцна завараную каву ╕ глядзела на м╕нако╝, як╕я спакойна крочыл╕ па ходн╕ку ╕ нават не здагадвал╕ся, што я наз╕раю за ╕м╕, схава╝шыся ╝ цемры. Кал╕ б яны даведал╕ся, як╕я прорвы на╝кол ╕х ╕ што за пачвары п╕льнуюць ╕х у цемрадз╕, яны бы звар'яцел╕ альбо сканал╕ ад жаху, ╕ тольк╕ ╕х няведанне было ╕м паратункам.

22. Наканаванасць

Наша гутарка з кунца╝скай ведзьмай адбылася ╝ нядзелю, увесь панядзелак я спрабавала асэнсаваць усё надоечы пачутае ╕ пабачанае, а ╝ а╝торак я прыйшла да высновы, што з Овельска трэба бегчы. Пасля ╝сёй той ╕нфармацы╕, якую вывал╕л╕ мне на галаву, я адчувала сябе загнанай у пастку. Л╕таральна. Абклал╕, дэманы, з ус╕х бако╝ - пачвары, чарнакн╕жн╕к╕, ╤стоты, ц╕ як ╕х там, ╤ншыя... Абрыдла, усё абрыдла! Альжбета цьмяна намякала на нейкую наканаванасць, ма╝ля╝, Акульта абрала мяне невыпадкова, усё гэта было прадвызначана, ╕ лёс мяне чакае незвычайны... Дзякуй, не трэба. Не падп╕свалася я гуляць у гэтыя гульн╕. Не жадаю. Хачу быць звычайнай. Жыць нармальным жыццём. Як нармальныя людз╕. Х╕ба я не маю на гэта права? Аднак ╝ Овельску жыцця мне не будзе, гэта я ╝жо зразумела.

Паслуха╝шы парады вядзьмарк╕, я ╝сётк╕ прымус╕ла сябе нас╕ць Пячатку. Я надзявала яе штодня ран╕цой, перад выхадам з кватэры. Дома я пачувалася ╝ бяспецы, а ╝ горадзе я магла сутыкнуцца з Пачварай -- на мосце, у скверы, у гаражах, ды дзе за╝годна. Вярну╝шыся дадому, я адразу ж здз╕рала з сябе кудмень, адчуваючы пры гэтым такую палёгку, быццам ск╕двала вярыг╕. Адчуванн╕ ад нашэння Пячатк╕ был╕ жудасныя - пракляты пентакль л╕таральна смакта╝ з мяне жыццё, я хадз╕ла, быццам наглыта╝шыся транкв╕л╕затара╝, млявая ╕ затарможаная, а ╝вечары, кал╕ я зн╕мала кудмень, на маёй скуры заставал╕ся барвовыя плямы, як ад апёку. Мажл╕ва, кудмень сапра╝ды абараня╝ мяне ад нападу ╤снасцей, але 'пабочка' ад яго была невыносная. ╤ кольк╕ я так пратрымаюся? Карацей кажучы, трэба ╝цякаць. Бегчы з Овельска куды далей. Няхай шукаюць, кал╕ здолеюць.