Сляды вядуць на Зямлю

А госці ў гэты момант уваходзілі ў рубку. Яны выглядалі так, быццам сышлі са старой карціны. Нязграбныя скафандры з адкінутымі назад гермашлемамі, паголеныя галовы, за поясам промневыя пісталеты. Юрась аж скалануўся ад захаплення і здзіўлена паглядзеў на Бадзяя, які раптам нахмурыўся. Не адрываючы вачэй ад прышэльцаў, капітан запытаў у радыста:

— Сувязь ёсць? — і звярнуўся да іх.— Як пра вас паведаміць?

— Не турбуйцеся, капітан,— з усмешкай сказаў адзін з іх.— Мы для Зямлі не існуем.

— Сувязі няма,— паведаміў радыст.

Бадзяй устаў, накіроўваючыся да выхаду.

— Не турбуйцеся, капітан,— паўтарыў прышэлец і паклаў руку на пісталет.— Ваш «Талнах» абкружаны сілавым полем. Рацыя тут ні пры чым.

— Што гэта значыць? — больш здзіўлена, чым абурана, запытаў Бадзяй.

— Нам патрэбны ваш планеталёт, вашы касцюмы, прыпасы і, наогул, вы самі,— адказаў прышэлец. Потым нешта буркнуў двум другім сваім спадарожнікам, і тыя выйшлі. Напэўна, ён быў іх начальнікам.

— Вы жартуеце? — Бадзяй сеў у сваё крэсла, а Юрасю здалося, што ён сціснуў кулакі і, каб гэта не заўважылі, схаваў іх пад сталом.

— Нам зараз, як і вам, думаю, капітан, не да жартаў.

Тым часам вярнуліся тыя два і прывялі з сабой радыста «Талнаха».

— Так будзе болей надзейна,— сказаў начальнік няпрошаных гасцей.— А то ў нас энергія не лішняя, каб доўга захоўваць поле.

Ён нешта гаварыў яшчэ, але Юрась не слухаў. Адна думка завалодала ім і не давала спакою: ён зразумеў, што адбылося нешта вельмі непрыемнае, іх «Талнах» паланілі, ці што, і ніхто ва ўсёй сістэме пра гэта не ведае і можа не ўведаць. У Юрася аж мурашкі папаўзлі па спіне: было і цікава, і адначасова страшна. Але ён, Юрась, можа абхітрыць гэтых людзей, бо ў яго кішэні ёсць не толькі прыёмнічак, а і такі ж маленькі перадатчык. Яны ж ужо знялі ахоўнае поле, значыць, сігнал вырвецца адсюль.

Юрась агледзеўся. Ніхто на яго не звяртаў увагі. Ён уціснуўся ў вялікае крэсла. Нахіліўшыся, далучыў перадатчык да карабельнай антэны і пачаў гаварыць у малюсенькі, як булавачная галоўка, мікрафон: «Нас захапілі піраты са старой чарапахі, якая не мае назвы...»

Грозны вокліч адарваў Юрася ад перадатчыка. У рубцы зноў нешта рабілася. Начальнік піратаў,— Юрась яго назваў ужо сабе так,— аддаваў рэзкія і незразумелыя каманды. Яго людзі выбеглі ў калідор, а тыя, што засталіся, пачалі абшукваць пілота, радыста, накінуліся на Бадзяя.

Капітан варухнуў плячыма, і яны адскочылі ўбок.

— Я буду страляць,— папярэдзіў старэйшы і навёў на Бадзяя пісталет.

Капітан развёў рукі, паказваючы, што ў яго касцюме кішэняў няма.

— На «Талнаху» запрацаваў перадатчык,— не выпускаючы зброю, рас-тлумачыў старэйшы.— Дарэмная спроба. Мы своечасова хапіліся. Поле зноў дзейнічае.

Юрась ледзьве не заплакаў ад крыўды.

Пачалі вяртацца астатнія чужынцы. Яны нешта сказалі, і старэйшы спахмурнеў. Нарэшце вярнуўся апошні. Старэйшы ўстаў, абвёў вачыма рубку і заўважыў Юрася. Не рухаючыся з месца, ён пальцам паклікаў хлопчыка. Як зачараваны, не маючы сілы адарваць позірку ад халодных і пустых вачэй гэтага чалавека, Юрась паслухмяна злез з крэсла і пайшоў да яго. Бадзяй ірвануўся з месца.

— Спакойна, кэп! — зусім як у старым прыгодніцкім рамане, сказаў чужынец і загадаў хлопчыку: — Выверні кішэні.

Юрась не апамятаўся, як пірат ударыў яго і вырваў з рук перадатчык. Ударыў бы яшчэ, каб не засланіў Бадзяй. Маленькі перадатчык, якім так Юрась ганарыўся, круцілі ўжо чужыя, злосныя рукі.

— Капітан, сабярыце пасажыраў. Я растлумачу ім сітуацыю. Нам няма часу бавіцца.

Юрась думаў, што Бадзяй адмовіцца, і са страхам чакаў, што будзе тады. Аднак капітан паглядзеў на штурмана, потым на пілота і, пагладзіўшы Юрася па галаве, раптам сказаў:

— Я падпарадкоўваюся сіле. Але папярэджваю, законаў супраць разбою ніхто не адмяняў.

— У нас свае законы, кэп,— адказаў пірат і злавесна ўсміхнуўся. У Юрася аж пахаладзела ўсярэдзіне.

Прамова касмічнага пірата была кароткая. Юрасю яна запомнілася слова ў слова. Ён сказаў, што яны перасяленцы з Зямлі і ў космасе знайшлі сабе новую, лепшую і справядлівейшую, радзіму. Зямляне ім не даюць жыць, як яны хочуць. Таму ім прыйшлося, каб папоўніць свае запасы і атрымаць новую тэхніку, захапіць зямны планеталёт. Яны, аднак, не лічаць гэта злачынствам. Іх высокая мэта дае ім права на гэта.

— Што такое — высокая мэта? — шапнуў Юрась Бадзяю, які ўсё яшчэ трымаў яго на руках.— Чаму яна дае ім права?

— Пасля, пасля, мой хлопчык. Яны не збіраюцца нас адпускаць...

Быццам у пацвярджэнне бадзяевых слоў, начальнік чужынцаў сказаў:

— Мы бярэм вас усіх на сваю планету. Вы можаце далучыцца да нашага незалежнага жыцця.

— Гэта мы яшчэ паглядзім,— скрозь зубы прамовіў Бадзяй.

— Капітан, запрашаю вас на свой карабель. Вы адмаўляецеся? — чужынец, здавалася, быў здзіўлены і пакрыўджаны такой няўдзячнасцю.— Дарэмна. Вы будзеце мець камфорт, які належыць вам па чыну. А-а, разумею. Капітан хоча падзяліць лёс свайго планеталёта. Цаню рамантычнасць. Але дазволіць не магу.

Прышэльцы забралі з сабой усіх, хто ляцеў на «Талнаху». На месцы пілота і штурмана селі маўклівыя навігатары з чужога карабля.