Зорны камень

А назаўтра Генадзь захварэў. Спачатку яму крыху нездаровілася, і гэта заўважыў не ён сам, а прыборы, паказаўшы нязначныя адхіленні частаты пульса і дыхання. Але не прайшло і некалькі гадзін, як ён адчуў сябе вельмі дрэнна. I самае горшае было тое, што Андрэй не мог знайсці прычыну, якая выклікала хваробу. Было ясна, што яна ўзнікла пад уздзеяннем знешняга асяроддзя, бо захварэў толькі Генадзь, які здымаў гермашлем. Але і фізічны, і хімічны аналізы не паказалі якіх-небудзь шкодных для чалавека прымесей у наваколлі.

— I ўсё-такі трэба шукаць, — зазначыў Волгін. — Успомніце словы таго летапісца: «Цемень нясе Мегу буну». Можа гэта была эпідэмія, а магчыма — і атрута, што выдзелілася ў атмасферу ў час якога-небудзь доследу. Тады яна павінна быць вельмі стойкай, бо і цяпер, праз стагоддзі, захоўвае сваю сілу.

— Я таксама займуся пошукамі, — прапанаваў Круміньш.

Толькі пасля шматгадзінных назіранняў у электронны мікраскоп, злучаны з малекулярным дзяліцелем, удалося нарэшце выявіць маленькае, нават з пункту гледжання мікрасвету, жаўтаватае іншароднае цельца. Яно было абсалютна нерухомае і не падавала прыкмет жыцця. Але варта было змясціць яго ў кропельку крыві, як цельца ажыло і стала падобна на вірус.

Ён быў моцны, гэты вірус, нібы акружаны бранёй: ён выстаяў нават супраць уздзеяння жорсткіх рэнтгенаўскіх прамянёў, не страціўшы сваёй жыццядзейнасці.

Пакуль яны разважалі, мінула з паўгадзіны. А калі пасля Андрэй зірнуў у бінакуляр, дык аж ахнуў ад здзіўлення: вірусы размножыліся.

Ад роспачы Андрэй быў гатовы скласці рукі. I тады Волгін прапанаваў пусціць вірус у клетку, узятую са слізістай тканкі жывога арганізма і падвержаную дзеянню антыбіётыкаў.

Так і зрабілі. Вірус нечакана абмяк, абяссілеў пры сустрэчы з самым звычайным лякарствам. Толькі ў клетцы пасля яго засталіся шкодныя ферменты.

Тым часам хвароба Генадзя ўступіла ў новую фазу — пачалося перараджэнне клетак. На паражоных месцах узнікла нешта падобнае на ракавыя пухліны. Яны раслі хутка, і здавалася, няма ад іх ратунку.

— Вось так, напэўна, гінулі жыхары Мегі, калі толькі ў іх не было дасканалай медыцыны, — усхвалявана сказаў Волгін, выслухаўшы паведамленне Андрэя аб стане здароўя Юрзінава.

— Яны гінулі нават хутчэй, — адказаў Андрэй. — На першай стадыі хваробы. Успомні Туа.

— Няўжо яны не ўмелі лячыць? — не мог супакоіцца Волгін. — Яны ж разгадалі тайну біятокаў мозга. Дзіўна. Вельмі дзіўна.

Атрымаўшы слабы вірус, Андрэй здолеў разгадаць яго сутнасць. А гэта дало магчымасць знайсці прэпараты, якія абясшкоджвалі і моцны вірус. Цяпер здаровым людзям ён быў ужо не страшны. Але толькі здаровым — Волгіну, Андрэю, Круміньшу. З Генадзем жа справа была не простая. Адзінае, што магло яго выратаваць, — гэта ўмяшанне ў механізм пашкоджаных клетак з тым, каб вярнуць іх да нармальнай дзейнасці. На Зямлі ў той час такое лячэнне прымянялі. Праўда, і там гэта быў вельмі складаны працэс, які патрабаваў вялікай дакладнасці і ў аналізах, і ў самім уздзеянні. Лячэнне праводзілі толькі ў стацыянарных умовах. Але ў Андрэя іншага выйсця не было, і ён вырашыў рызыкнуць.

Хвароба адступала нехаця. I адзінае, чаго Андрэй здолеў дабіцца, — гэта абмежаваць яе далейшае распаўсюджанне і аднавіць дзейнасць пашкоджаных органаў.

Смерць Генадзю больш не пагражала, але да канчатковага выздараўлення было далёка.

— Можа прыйдзецца далечвацца на Зямлі, калі арганізм не пераможа сам, — сумна падвёў вынікі сваёй напружанай барацьбы Андрэй і дадаў: — А гэта пятнаццаць гадоў.

— Магло быць горш, — толькі і сказаў Волгін. Ён разумеў стан Андрэя, яго нездаволенасць сваёй бездапаможнасцю, але суцяшаць не стаў. Людзі іх эпохі не мелі патрэбы ў суцяшэнні. Яны лічылі за лепшае глядзець праўдзе ў вочы. — Генадзю патрэбна твая дапамога? — спытаў ён пасля кароткага роздуму.

— Ужо не.

— Тады пакінем з ім Круміньша. А мы адпраўляемся заўтра.

Волгін і Андрэй вылецелі на невялікім гравіплане, узяўшы курс на поўнач. Упэўненасці, што жыхары планеты ўцалелі ў няроўнай барацьбе з буну (касманаўты прынялі тэрміналогію з расшыфраванага гуказапісу) і схаваліся за гарамі, не было. З часу тых трагічных падзей, як сведчылі даследаванні астанкаў летапісца, мінула каля тысячы зямных гадоў, і гэта было не на шмат больш тутэйшых. Але шукаць трэба было. I вельмі хацелася верыць у поспех.

Унізе праплываў зменлівы пейзаж планеты. Багацце расліннага свету, з якім яны сутыкнуліся вакол зоркалёта, паступова ўступіла месца пахмурай шэрасці. На многія кіламетры пацягнулася камяністая пустыня. А потым неяк непрыкметна на гарызонце ўзнік горны хрыбет. Ён здзіўляў сваёй магутнасцю і прыгажосцю. Сотні кіламетраў даўжынёй, з высачэзным грэбнем, хрыбет стаяў непарушнай сцяной на шляху да поўначы. Абрывістыя голыя пікі і вяршыні, абточаныя ветрам, холадам і вадой, падкрэслівалі яго дзікаватасць і непрыступнасць.

Гравіплан набраў вышыню.

— Ого, пятнаццаць кіламетраў! — у голасе Волгіна прагучала захапленне.

— Дзіва што яны хацелі тут схавацца, — адказаў Андрэй.