Alkimyogar

Bu gapni eshitgandan so’ng Santyagoning alkimyoga qiziqishi juda oshdi. Faqat ozgina sabr-toqat kerak, shunda xohlagan narsani oltinga aylantirsa bo’ladi, deb o’yladi u. Axir, u mana shu ishni uddalashgan donishmandlar: Gelvetsiy, Elias, Fulkanelli, Geber haqida o’qigan, o’qiganlari uni hayajonga solgan. Bu odamlar o’z Yo’llarini oxirigacha bosib o’tishgan. Ular dunyo kezishgan, allomalar bilan uchrashishgan, olam sirini bilib bo’lmaydi, degan skeptiklarni lol qoldirish uchun mo’’jizalar yaratishgan, chunki — eng muhimi — ular oxir-oqibat Iksir va Obi-hayotni o’z qo’llariga olish imkoniga ega bo’lishgan.

Biroq Santyago Ulug’ Ijod nimaligini kitoblardan bilib olishga uringanida boshi berk ko’chaga kirib qoldi: ular ko’plab almoyi-aljoyi suratlardan tashqari, nuqul oldi-qochdi gaplar bilan ham to’lib-toshgan edi.

— Nega alkimyogarlarning ishlari bu qadar chalkash-chulkash? — so’radi bo’zbola bir kuni oqshom o’zining kitoblarini o’qiy olmay zerikib o’tirgan angliyalikdan.

— Chunki ularni tushunish imkoni alkimyo bilan bog’liq jarayonlarning butun mas’uliyatini anglaydigan kishilargagina berilgan. Tasavvur qilib ko’r, agar xohlagan odam cho’yanni oltinga aylantiraversa nima bo’lishini. Tez orada oltinning qadri cho’yan bilan tenglashadi. Qat’iyatli va bilimdonlargagina Ulug’ Ijod sirlari nasib etdi. Shuning uchun men hozir bu yerda, sahroning o’rtasidaman. Men sirli yozuvni o’qiy oladigan chin alkimyogarni uchratishim kerak.

— Bu kitoblar qachon yozilgan?

— Ko’p asrlar burun.

— Axir, o’sha paytlar bosmaxonalar bo’lmagan-ku. Qadimda ham, hozir ham — baribir alkimyoni duch kelgan odam egallay olmagan. Shunday ekan, nima uchun bu kitoblar bunaqa murakkab tilda yozilgan, suratlari nega g’alati?

Angliyalik javob bermadi. Faqat keyincha, biroz jimlikdan so’ng: necha kundan beri karvonni sinchiklab kuzatayapman, biroq hech qanday yanglikni payqamadim, dedi. Faqat qabilalar o’rtasida janglar bo’layotgani tez-tez quloqqa chalina boshladi.

Oradan bir necha kun o’tib, Santyago angliyalikka kitoblarini qaytardi.

— Xo’sh, nimalarni tushunding endi ulardan? — yarim hazil, yarim umid ilinjida so’radi angliyalik: tashvishli o’y-xayollardan chalg’ishi uchun uning kim bilandir gurunglashgisi keldi.

— Tushunganim shu bo’ldiki, olamning qalbi bor ekan va kimda kim bu qalbga uyg’unlasha bilsa, mavjudlikning tilini tushunarkan. Tag’in shuni tushundimki, ko’pgina alkimyogarlar o’z Yo’lini topishgan va Olam Qalbi, Iksir hamda Obi-hayotni kashf etishgan, — dedi Bo’zbola va biroz jim turgach, qo’shib qo’ydi: — Eng muhimi, bular bari shu qadar oddiyki, hammasi jajji zumrad sathiga sig’arkan.

Angliyalikning kayfiyati buzildi. Na o’zining uzoq vaqt o’qiganiyu na timsollar, na dono kalomlaru na turli-tuman kimyoviy tajribada ishlatiladigan idishlar — birortasi Santyagoda hech qanday taassurot uyg’otmagan edi.

“U juda sodda ekan, shu bois tushunmaydi”, — o’yladi angliyalik, keyin kitoblarini yig’ib, tuyaga ortilgan jomadonlariga joyladi.

— Endi o’zingning karvoning bilan shug’ullanaver, — dedi u. — Menga ulardan, xuddi senga mening kitoblarimdan yuqmaganiday, zig’ircha zang yuqqani yo’q.

Santyago tag’in sahro sukunatini tinglamoqqa va qumning tuyalar tuyoqlarida to’zg’iyotganini kuzatmoqqa kirishdi.

“Har kimning o’zining o’qib-o’rganish usuli bor, — o’yladi u. — Unga meniki to’g’ri kelmaydi, meniki esa — unga. Biroq har ikkalamiz ham o’z yo’limizni qidirayapmiz va faqat shuning uchungina uni hurmat qilmaslik qo’limdan kelmaydi”.

Quyosh ufqdan bosh ko’tara boshlaganda Santyago uyg’ondi. Tunda yulduzlar jilvalangan tomonda endi son-sanoqsiz xurmo daraxtlari ko’zga ilinar, go’yo butun sahroni xurmozor bosib ketganday tuyulardi.

— Yetib keldik! — hayqirdi hozirgina uyqudan turgan angliyalik.

Santyago jim turdi. Buni u sahrodan o’rgangandi, endi daraxtlarga jimgina qarashning o’zi kifoya qilardi. Ehromlargacha hali uzoq. Vaqti kelib bu tong ham uning uchun bir xotiraga aylanadi. Biroq hozir, Sarbon o’rgatganday, u ayni daqiqalar uchun yashayotir, shundan sevinayotir va bu xushbaxt onlarni u o’tkan kunlar xotiralari, kelajak haqidagi orzu-umidlari bilan bog’lashga urindi. Ha, hali bir kun kelib bu ming bir xurmo daraxti ham xotiraga aylanadi, biroq ayni lahzalarda xurmozor soya-salqinni, suv va xavfsizlikni va’da qilib turibdi. Xuddi tunda tuyaning o’kirgani dushman yaqinlab qolganini daraklaganday, qator-qator xurmo daraxtlari azob-uqubatdan xalos etadigan mo’’jizadan darak berardi.

“Dunyo ko’p tillarda tillashadi”, — o’ylardi Santyago.

“Vaqt tez o’tayotgan paytda karvonlar ham jadal odimlaydi”, — o’yladi Alkimyogar, vohaga kirib kelayotgan yuzlab odamlar va ulovlarga qarab.

Bu yerdagilarning va karvon bilan kelganlarning shovqini eshitildi, ko’tarilgan chang-to’zon quyoshning betini qopladi, bolalar begonalarni ko’rib irg’ishlar, vijillashardi. Alkimyogar qabila boshlig’ining Sarbonga yaqinlashib kelganini va u bilan uzoq suhbatlashganini kuzatib turdi.