Авантуры Вырвіча, Лёдніка і Чорнай Меланхоліі

Так i не вырашыў. Трэба было ўладкоўвацца на новым месцы.

Дом нагадваў стары буфет, які перавезлі на новае месца, забыўшы вытрасці аскалёпкі ад пабітага посуду.

Іншых гасцей цяпер не было — разбегліся падалей ад скандалу. Таму рассяліліся з выгодамі, хай i без раскошы, якой вальтэр’янец Жылібер пагарджаў. Падумаеш — Вырвіч у бацькоўскім доме ў Падняводдзі спаў на лаўцы, засцеленай кажухом, а прачынаўся ад таго, што бацька будзіў яго пісталетным стрэлам у столь. Каб воем вырас, а не пестунком. А ў доме Жылібераў нават ложкі меліся. З пярынамі.

Ад сумнага становішча Лёдніка была хоць адна карысць: шпегі, якія назіралі за ягонымі ўлазінамі ў Жылібераў дом, даклалі сваім гаспадарам, што ад звычайна баявітага эскулапа цяпер няшмат толку.

Але, зразумела, у спакоі не пакінуць нават калеку. Смурод чужых інтрыгаў не маглі схаваць ветлівыя звароты. Ад караля адразу прыляцела пасланне — цікавіўся здароўем дарагога сябра Жылібера. Такое ж пасланне даставілі ад Тызенгаўза. Лёднік, як толькі адляжаўся, адразу загадаў даставіць сябе ў лабараторыю. Справа тонкая, не аднаго дня.

Пажаўцелы Жан нездарма сядзеў у крэсле, хоць не спаралізаваны — ад болю разагнуцца не мог, не тое што ўстаць. Але і ў ложку ляжаць адмаўляўся. Бурчэў, што дух чалавека мацнейшы за слабасці цела. Нават у анатамічны тэатр атручанага спадара цягалі. А так увесь час у дом нехта шастаў — то студэнт новыя экспанаты гербарыя прытарабаніць, то якісь мяшчук у запэцканым каптане — скрынку з карыснымі выкапнямі... Тупаюць ды тупаюць па калідорах, ажно масніцы гудуць.

Пранціш падгледзеў цікавую сцэнку, як суправаджалі доктара да ягоных колбаў і прабірак Карусь і Сафійка. Пушчанскі хлапец нікому не давяраў цягаць крэсла з хворым панам.

— На старонцы шэсцьдзясят першай усе практыкаванні рашыў? — раптам сурова папытаўся Лёднік.

Карусь з сілай штурхануў крэсла, насупіў светлыя бровы.

— Пустое, пан. Навошта мне гэтыя задачкі?

— Дурань. У цябе выключныя здольнасці да дакладных навук, — у голасе доктара гучала не злосць, а мяккі дакор.

— У гэтага дзікуна выключныя здольнасці да няветласці, — скрывілася Сафійка.

Карусь не павярнуў галавы, толькі кончыкі вушэй пачырванелі.

— Нам ні да чаго фіглі панскія. Мы не паны і не чарадзеі.

Сафійка нешта затарахцела з’едлівае, але крэсла ўжо аддалілася. Няўжо доктар узяўся чамусь вучыць нават гэтага прыгоннага хлапчыску? Хаця мода цяпер такая... Дзідро, Русо... Магнаты ладзяць у сваіх сядзібах «паказальныя» вёсачкі з памытымі, прычасанымі пейзанамі ў вяночках, самі апранаюць сялянскія строі і сціпла снедаюць у альтанках яешняй ды кіслым малаком. Праўда, калі яешня будзе недастаткова падсмажанай, кухару адсыплюць бізуноў.

А Чорны Доктар усё імкнецца на кожнай дзічцы салодкія яблыкі вырасціць. Дзівак.

Вось пані Саламея з мадам Жаннай не вельмі адна адной засімпатызавалі. Нядзіўна. Мадам, хоць заўважна цяжарная, нават на Баўтрамея неабыякава паглядала, Вырвічу дык увогуле пару палкіх поглядаў адмерала... I Сцяцко не пазбегнуў зацікаўленага позірку мадам — яшчэ б, такі гарны парубак, на плячах можна снапы малаціць. Добра, Карусь яшчэ падлетак, не прыцягвае ўвагі палкай кабеты, а то пачаў бы малітвы супраць Сатанііла ў бок ейнага дэкальтэ чытаць. Хаця ўжо, здаецца, задумлівы погляд пару разоў атрымаў. Прычым францужанку нельга было назваць распусніцай ці інтрыганкай — какецтва атрымлівалася ў яе само па сабе, як у Бутрыма — буркатня на недасканалы свет. Ну вось натура такая ў кабеты, што паробіш. Як бы і зла нікому не жадае, а вось жа... Мужа праз яе ледзь на той свет не выправілі. I яшчэ не апошні, відаць, такі выпадак.

Жан толькі пасмейваецца. У гэтай пары адносіны былі... дзіўныя. Практычныя, так бы мовіць. Мадам суровага мужа пабойвалася, загады ягоныя выконвала бегма. Жылібер ставіўся да яе, як да недасканалага, але патрэбнага інструмента. Урэшце, што б ён рабіў з дабрадзейнай кабетай, якая шугалася б кожнага шкілета (анатамічных дапаможнікаў у пакоях, як у пахавальні) і парывалася сцерці пыл з кожнай колбы? А так — ну, засмечана, ну, кнігі стосамі грувасцяцца... Затое справы робяцца. Толькі цытаваў часам Галена, што старому самае шкоднае — маладая жонка i добры кухар.

Бутрыму працаваць давялося седзячы... Пані Саламея даходліва патлумачыла ўпартаму сужэнцу: яшчэ адна порцыя цудоўнай мікстуры — зваліцца з такім прыступам, што Жан яшчэ тыдзень лекаў не дачакаецца. Дапамагала ў хімічных справах узрадаваная Сафійка, пані Саламея чамусь больш сядзела ў пакоі. Вырвіч з цікавасці кінуў пару поглядаў на завіханні дачкі ды бацькі над колбамі ды сышоў да Жылібера, які атабарыўся ў гасцёўні, заваленай кнігамі ды альбомамі з сушанымі раслінамі, так што сенам патыхала, як на лузе... Добра, зубрыцу сваю дрэсіраваную ў пакоях не пасяліў.