El Parnaso de Popoloj

La tago malvarma, malgaja, sensuna;
Ne haltas la ventoj, nek pluvo aŭtuna;
Vinujo je l’ muro putranta sin tenas,
Sed ĉiu ekblovo foliojn deprenas,
   Kaj la tago — malvarma, sensuna.

Mia vivo malvarma, malgaja, sensuna!
Ne haltas la ventoj, nek pluvo aŭtuna;
Miaj pensoj sin tenas je tempoj pasintaj,
Sed falas en vento esperoj velkintaj,
   Kaj la tagoj — malvarmaj, sensunaj.

Ekhaltu, ho koro malgaja, ne plendu!
Post nuboj la suno radias — atendu!
Ne sola vi tiel kun sorto batalas,
En vivon de ĉiu la pluvo ja falas,
   Kelkaj tagoj — malvarmaj, sensunaj.

6. Excelsior [9] (El Henry Longfellow)

The shades of night were falling fast,
As through an Alpine village passed—

—◡—|—◡—|—◡—|—◡—

La nokto rapide la ombrojn delasis,
Dum alpan vilagon junulo trapasis;
Li portis sur vojo la nega, glacia,
Standardon, kun stranga devizo ĉi-tia:
         Excelsior!

La frunto — malgaja, kaj lia okulo —
Jen glavo en suno, flamanta per brulo;
Kaj sonis kiele trumpeto arĝenta,
La vort’ nekonata tra nokto silenta:
         Excelsior!

Li vidis: en hejmoj feliĉaj, jen ĉarme
Bruladis la fajro, lumante kaj varme;
En supr’ glaciaroj fantome sin tiris;
El lipoj junulaj ekĝemo eliris:
         Excelsior!

«Ne provu la pason!» avertis hom’ griza,
«En supro minacas ventego surpriza;
Profunda torento fortrenas per ondo!»
Sed laŭte eksonis la klara respondo:
         Excelsior!

«Ekhaltu!» lin vokis knabino, «de l’ laco,
Sur tiu ĉi brusto ripozu en paco!».
La larmoj ekbrilis en blua okulo,
Kaj tamen kun ĝemo rediris junulo:
         Excelsior!

«Vin gardu je l’ pina branĉet’ sekigita!
Kaj antaŭ terura lavango subita!»
Lin laste por nokto salutis kampulo;
Kaj voĉo respondis el monta nebulo:
         Excelsior!

Kun sia ĉielen levita rigardo
La piaj monaĥoj de Sankta Bernardo
En frua mateno la preĝojn murmuris,
Kaj krio skuanta aeron trakuris:
         Excelsior!

Migranto, duone en neĝo fosita,
De l’ hundo fidela li estis trovita;
Li tenis ankoraŭ en mano glacia
Standardon kun stranga devizo ĉi-tia:
         Excelsior!

Kaj en duonlumo, la griza, malvarma,
Li kuŝis senviva, sed bela kaj ĉarma,
Kaj de malproksime, el klara ĉielo,
Defalis la voĉo, simile al stelo:
         Excelsior!

7. Regu ondojn! (El James Thomson)

When Britain first, at Heaven’s command,
Arose from out the azure main.

(◡)—◡ | —◡ | —◡ | —