El Parnaso de Popoloj

Sur arbo sidante, la korvo-sinjor’,
Fromaĝon en beko li tenis;
La vulp’, allogite per bona odor’,
Kun tia parolo alvenis:
«Bontagon, sinjoro nobela!
Ho kiel vi estas gracia kaj bela!
Se via voĉet’, en kompar’,
Ne cedas al via plumar’,
Vi estas Fenikso de arbologantoj!»

La korvo, gojega pro tiu admir’,

Por montri belecon de I’ voĉo en kantoj,
Malfermas la bekon: «Grak’!» falas akir’,
Kaj vulpo, kaptante gin, diras: «Eksciu,
Simplul’, ke flatist’ vivas ĉiu
Je l’ kosto de lin aŭskultanta person’.
Fromaĝon valoras ja ĉi-lecion’!»

La korvo ekĵuris en honto, konfuzo,

Ke poste neniu lin trompos per ruzo.

18. Cikado kaj formiko (El Jean de La Fontaine)

La cigale, ayant chanté

Tout l’été.
—◡ | —◡ | —◡ | —(◡)

Kantis dum somer’ sen fin’
Cikadin’.
Kiam frosta vento blovis,
Sen provizo ŝin ektrovis,
Sen malgranda eĉ pecet’
Da muŝeto aŭ vermet’;
La malsato pelis ŝin
Al najbara formikin’.

Kaj ŝi petis kun insisto:

«Donu grajnojn por ekzisto
Ĝis la nova jar-sezon’.
Mi vin pagos, laŭ ordon’,
En Aŭgust’, pro best-honor’,
La procenton kun valor’».

Ke ne pekas formikino

Per pruntemo, estas vere;
«Kion faris vi somere?»
Diris ŝi al pruntulino.

— «Tage, nokte al venantoj,

Ne mallaŭdu — kantis mi».
— «Kantis? — gaja jen meti’!
Nun ekdancu post la kantoj!»

19. La papilio (El Alphonse de Lamartine)

Naître avec le printemps, mourir avec les roses,

Sur l’ aile du zéphyr nager dans un ciel pur.
◡—◡|◡—|— ║ ◡—◡|◡—|—(◡)

Naskiĝi kun printemp’ kaj morti kun la rozo,
Naĝadi kun zefir’ en la ĉielo pura;
Sur florburĝono sin balanci por ripozo,
Ebrie de l’ arom’, de lum’, aer’ lazura.

La junan polvon for de flugiletoj skui,

Al la ĉiel-arkaĵ’ kun la bloveto flui,
Jen de la papili’ la ensorĉita cel’.

Simile la dezir’: neniam ekhaltante,

Sen plena kontentec’ tuŝetas ĉion vante,
Pro la volupt’ en fin’ — revenas al ĉiel’.

20. La tombo kaj la rozo (El Victor Hugo)

La tombe dit à la rose:

— Des pleurs dont l’aube t’arrose
◡—◡ | ◡— | ◡— | —(◡)

La tombo diris al la rozo:
«El rosaj larmoj, sen ripozo,
Vi kion faras, ama flor’?»
La roz’ al tombo por rediro:
«Vi kion faras el akiro
Nutranta vin je ĉiu hor’?»

La roz’: «En ombro, tomb’ malvarma,

Mi faras el la roso larma
Aromon ambran, de miel’».
La tombo: «Mi, ho flor’ plendanta,
El ĉiu la anim’ venanta
Anĝelon faras por ĉiel’!»

21. La rompita vazo (El Sully Prudhomme)

Le vase, où meurt cette verveine

D’un coup d’éventail fut fêlé.
◡—◡|—◡|—◡|—◡|—(◡)