El Parnaso de Popoloj

La vazon, kie mortas la verben’,
Per ventumilo ies man’ ekfendis;
La bat’ apenaŭ tuŝis ĝin, ĉar jen
Nenia bru’ resone sin etendis.

Sed la fendeto, tiel delikata,
Kristalon ĉiutage pli mordante,
Sur sia vojo certa, nevidata,
Rondiris malrapide, sed konstante.

La freŝa akvo gutis for silente,
La suko de la flor’ elĉerpis sin;
Neniu ĝin supozas ĉi-momente,
Rompita estas, do ne tuŝu ĝin!

Simile man’ amata, iafoje,
La koron tuŝetante, ĝin ekfendas;
La koro poste krevas, kaj malĝoje
La flor’ de l’ amo pereante plendas.

Por mond-okuloj restas ĝi senvunda;
Sed ĉiam kreskas, kun mallaŭta plor’,
Vundeto delikata kaj profunda,
Ne tuŝu ĝin — rompita estas kor’!

22. Aŭtuna kanto (El Paul Verlaine)

Les sanglots longs
Des violons
De l’automne.

◡—◡ | —◡
—◡ | ◡—(◡)

Dum ĝeme-sona,
La violona
aŭtuna spir’,
Premiĝas koro
De monotona
Sopir’.

Iĝante pala
Ĉe la metala
Horo-sonor’,
De l’ rememoro
Iras kun ploro
Mi for.

La vento blovas
Kaj for min ŝovas,
Kaj estas mi,
Kiel falinta
Kaj flaviĝinta
Foli’.

23. Demandoj (El Jules Laforgue)

— L’espace?
Mon cœur
Y meurt.
◡—(◡)

— La spaco?
Kortim’
Sen lim’,
Ne paco!

— Virino?
Jen sort’:
La mort’
En sino!

— La revo?
Jes, ben’,
Post plen-
Forlevo.

— Sed kion
Do fari,
Por ĉion
Ripari?

— Ĉi tion
Kaj ion,
Ĉi tie
Kaj ie.

VIII. Germana

24. La reĝo de elfoj (El Wolfgang von Goethe)

Wer reitet so spät, durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind.
◡◡—◡|◡—◡|◡—◡|◡—◡|◡—(◡)