Euhgeno Onegin

Muziko lacas jam apenau;

Mazurkon oni dancas nun;

Chirkaue — bru', maloportun';

Sonoras spron' kavalirgarda

Kaj piedeto de fraulin'

Facile flugas, sekvas ghin

Kun flamo tentaspir' rigarda

Kaj dum blekad' de violon'

De modedzin' jhaluzadmon'.

XXIX

En tagoj de l' dezir' kaj ghojo

Pro bal' mi estis en eksces':

Char mankas pli konvena vojo

Por korespondo kaj konfes'.

Ho, vi, geedzoj respektindaj!

Por ke vi ne farighu blindaj,

Jen miaj servoj kaj avert':

Utilos ili ja en cert'.

Vi ankau, patrinetoj gravaj,

Filinojn gardu de l' dangher':

Lornetojn tenu kun sever'!

Se ne... do di' vin tiam savu!

Mi tial skribas tion chi,

Char longe jam ne pekas mi.

XXX

Ve, por amuzoj dum la balo

Mi perdis multe da vivjun'!

Sed se ne falus la moralo,

La balojn amus mi ghis nun.

Mi amas la frezenan junon,

La brilon, gajon, denson, kunon,

Ornamojn de l' sinjorinar',

Iliajn piedetojn, char

Tra l' land' vi dube trovos charmajn

De l' inpiedoj parojn tri.

Ha, longe ne forgesis mi

Du piedetojn!... Jam malvarma,

Mi ilin memoradas plu

Kun kordoloro kaj enu'.

XXXI

Do chu forgesos mi nenie

Vin ech en plej dezerta land'?

Ha, piedetoj! Nun vi kie?

Nun kie pashas via pland'?

Luldorlotitaj oriente,

Sur norda negho evidente

Ne lasis postesignojn vi:

Vi shatis tushi kun graci'

Al mol' tapisha vian iron.

Chu antaulonge per vi nur

Mi forgesadis kun plezur'

L' ekzilon[55] kaj al glor' aspiron?

La junfelicho flugis for —

Nur restas signo en la kor'!

XXXII

Bust' de Diano[51], vang' de Floro[52]

Belegas, kara amikar'!

Sed la pied' de Terpsihhoro[39]

Min pli allogas sen kompar'.

Ghi, promesante al rigardo

Donacon de plej alta ardo,

Instigas per kondicha bel'

Al plej deziregata cel'.

Mi amas, amikin' Elvina[53],

Ghin sub la longa tablotuk',

Printempe sur herbej' en flug',

Che la kamen' en vintr' senfina,

Sur speguleca halparget',

Che maro sur la roka bed'.

XXXIII

Mi vidis maron maltrankvilan:

Ho, mi eviis al ondar'

Kurinta brue por humie

Che shia fali piedpar'!

Mi kun la ondoj volis same

Piedojn tiujn kisi ame!

Ne, mi neniam volis plu

Kun same turmentarda ghu'

Kisadi lipojn de Armidoj[54]

En mia jun' kun bola sang',

Au rozojn de flamanta vang',

Au brustojn kun volupt-avidoj;

Ne, same min neniam jam

Torturis de l' pasioj flam'!

XXXIV

Alia tempo jam revenas:

En miaj revoj iam ajn

Selpiedingojn mi retenas

Kun la pled' en charma shajn';

Imago ree min agitas,

Denove shia tush' ekscitas

La sangon en velkinta kor',

Denove amo kaj angor'...

Sed la fierulinojn brile

Sufichas laudi jam per lir':

Por la pasio kaj inspir'

Ja tute ne valoras ili;

Rigard' ilia, dir kaj far'

Samtrompas kiel piedpar'.

XXXV.

Nun do Onegin! Doundorma

Al lit' veturas li de l' bal:

Jam Peterburgo diversforma

Vekighas kun tambursignal'.

Jen iras jam la kolportisto,

Al bors' rapidas la droshkisto,

Virin' kun kruc' — el Ohhta-rand'[55].

Kraketas negho sub la pland'.

Vekighas matenbru' agrabla,

Senshirmas jam fenestra lum',

El tub' kolone flugas fum',

Kaj la panist', german' afabla,

Kun blanka kuf', por daura las'

Malfermis sian W_a_s_i_s_t_d_a_s[56].

XXXVI.

Sed, lacighinte de l' balbruo,

Anstatau nokto en tag-uz',

Ripozas en la dormoghuo

L' infan' de l' lukso kaj amuz'.

Tuj, jhus vekighas li apenau,

Viv' lia pretas ghis mateno

Kun unutona oportun'

Kaj sama morgau kiel nun.

Sed chu Eugen' felicha estis

En junflorado kaj liber',

En mez' de venkoj kaj prosper',

Dum chiutage li ghufestis?

Chu inter festoj li en van'

Sen zorgo estis kaj en san'?

XXXVII.

Ne: frue liaj sentoj cedis;

Jam lin ne logis mondobru';

La belulinoj ankau tedis

Okupi liajn pensojn plu;

Perfidoj amaj lin lacigis;

Jam amikeco lin ne ligis,

Char ja ne chiam povis li

Survershi per champano pli

B_e_e_f-s_t_e_a_k_s'on[57] kaj Strasburgan bulon[58]

Kaj shuti spriton en humor',

Dum lin turmentis kapdolor':

Kaj kvankam estis li bravulo,

Sed plumbo, sabro en finfin'

Jam plu ne interesis lin.

XXXVIII.

Malsano, kies kauz' apenau

Trovita estas tie chi,

Simila al la angla s_p_l_e_n_o

Au rusa la h_i_p_o_hh_o_n_d_r_i'

Lin ekposedis jam sufiche;

Sin memmortigi li, feliche,

Ne volis provi kun naiv',

Sed malvarmighis li por viv'.

Li, kiel C_h_i_l_d-H_a_r_o_l_d[42], izola

Pasadis iam tra salon';

Nek mondchikanoj, nek boston'[59],

Nek logrigard', ekspir' frivola,

Nenio logis lin al flam',

Nenion li atendis jam.

XXXIX, XL, XLI.

.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..[60]

XLII.

De l' granda mond' kapriculinoj!

Unue li forlasis vin.

Kaj vere, lau la nundifinoj

Bontono tedas pro rutin'.

Kaj ech se sinjorin' okaze

Pri S_a_y[61] kaj pri B_e_n_t_h_a_m[62] emfaze

Diskutas, tamen sen util'

Absurdas tiu chi babil'.

Kaj ili estas tiom chastaj

Kun multa sagho kaj majest',

Piemaj dece en modest',

Tre singardemaj kaj elastaj

Kaj tiom altaj por la vir',

Ke moderighas tuj aspir'[63].

XLIII.

Kaj ankau vin, junbelulinoj,

Vin, kiujn en malfrua hor'

Sur Peterburgaj shtonpavimoj

Rapidaj droshkoj portas for,

Vin ankau lasis for Eugeno.

Nun apostat' de l' ghufesteno,

Li hejme en verkema pret'

Ekprenis plumon kun osced':

Sed tiu chi labor' peniga

Nauzigis lin; el lia pen'

Nenio rezultighis jen,

Kaj li ne trafis al intriga

Rond', kiun ne prijughas mi,

Char mia estas ghi medi'[64].

XLIV.

Kaj ree, en nenionfaro,

Kun malplenec' en kor' kaj mens',

Eksidls li por akaparo