Euhgeno Onegin

De l' plej amata romanar',

C_l_a_r_i_s_s_a, J_u_l_i_a, D_e_l_p_h_i_n_a[116],

En la silento de arbar'

Solece Tatiana vagas,

En libro serĉas kaj imagas

Ŝi proprajn revojn kun fervor',

Produktojn de l' tro plena kor';

Alpropriginte kun korbato

La fremdajn sentojn de la libr',

Parkere flustras ŝi kun vibr'

Leteron al hero'-amato...

Sed tiu ĉi hero-person'

Ja estis jam ne Grandison.

XI.

Farinte gravmienon pian,

Malnov-aŭtor' kun inda dec'

Heroon ĉiam faris sian

Ekzemplo de la perfektec'.

Li faris lin laŭ sia gusto

Persekutata pro maljusto,

Kun bonanimo, sprita saĝ'

Kaj kun alloga belvizaĝ'.

En flamo de pasio ĉasta

La ĉiam brava heroet'

Oferis ĉiam sin en pret',

Kaj fine en ĉapitro lasta

Punata estis la malbon',

La bon' laŭdata per la kron'.

XII.

Kaj nun nebulas ĉiuj planoj,

Nin endormigas la moral',

Kaj la malvirt' eĉ en romanoj

Triumfas kiel ideal'.

Per trompoj de la muzo brita

Knabin' nun estas venenita,

Kaj ŝi revadas kun admir'

Jen pri la pensemul' V_a_m_p_i_r',

Jen pri M_e_l_m_o_t, vagul' inerta

Pri jud' eterna, pri K_o_r_s_a_r'

Aŭ jen pri misterul' S_b_o_g_a_r[117].

Pro B_y_r_o_n[79] per arbitro lerta

Fariĝis morna romantism'

Eĉ senespera egoism'.

XIII.

Amikoj, kiu senc' en tio?

Per vol' ĉiela, en probabl',

Min plu ne logos poezio,

Eniĝos nova min diabl',

Ignore al minac' de P_h_o_e_b_u_s[118],

Per prozo verkojn mi ekstebos;

Romanon tiam pri malnov'

Maljuna verkos mi laŭ pov'.

Ne pentojn pri krim-ago iu

Severe pentros mi en ĝi,

Sed simple nur rakontos mi

Pri unu rusa familio,

Pri dolĉaj sonĝoj de l' amlog',

Pri moroj de l' malnov-epok'.

XIV.

Priskribos simplajn mi rakontojn

De l' patr' aŭ onklo-maljunul',

De la infanoj amrenkontojn

Ĉe tiliaro en angul';

Turmentojn de ĵaluz' malĝoja,

Plorlarmojn dum disiĝo voja,

Malpacon novan kaj en fin'

Mi geedzigos lin kaj ŝin...

Mi rememoros kun inklino

Parolojn de l' sopira am',

Ĉi tiujn, kiujn iam jam

Ĉe la pied' de l' amatino

Mi havis mem sur mia lang'

Kaj kiujn lasis mi en flank'.

XV.

Ho, mia kara Tatiana!

Kun vi nun larmojn verŝas mi,

Al manoj de l' modul' tirana

Fordonis vian sorton vi.

Pereos, kara, vi; antaŭe

Vi tamen al la ĝuo rave

Aspiras nun kun blindesper',

Ekscias vi pri vivmister',

Venenon trinkas vi de l' ĝuoj,

Vin persekutas la revar':

Imagas ĉie vi en klar'

Azilojn por amrendevuoj;

Kaj ĉie restas per vizi'

Tentulo via antaŭ vi.

XVI.

Pro amsopiro Tatiana

Por distro iras al ĝarden',

Kaj en maldiligent' malsana

Ne plu ŝi volas paŝi jen.

La brust' altiĝas, flamo stranga

Aperas en la ruĝo vanga,

Spir' reteniĝas kvazaŭ bul',

Bru' en orel', bril' en okul'.

Alvenas nokto; ĉirkaŭpasas

La lun' ĉielon en deĵor'

Kaj najtingal' en paca hor'

Sonorajn sonojn jam ellasas.

Kaj Tatiana movas sin

Kaj diras al la vartistin':

XVII.

«Vartinjo, dormo ne influas!

Sufoko premas ĝis malpov'.»

— Vi kion, Tanjo? — «Mi enuas,

Al mi rakontu pri malnov'.»

— Pri kio, Tanjo! Mi pli frue

Konservis en memoro plue

Fabelojn multajn sen kompar'

Pri la fraŭlinoj kaj fear';

Sed nun forgesis mi en fin' ja

Eĉ kion sciis, Tanjo. Jes,

Malbona estas la forges'!

Maljun' alvenis... — «Vartistinjo,

Rakontu tamen sen kaŝem',

Ĉu iam ajn vi amis mem?»

XVIII.

— Nu, kion, Tanjo! Pri la amo

Nenion tiam aŭdis ni;

Ĉar bopatrin' pro tio sama

Inferon montrus tuj al mi.—

«Sed kiel edziniĝo via?..»

— Laŭ dia volo. V_a_n_j_a[119] mia

Pli juna estis eĉ ol mi,

Dum havis jarojn mi dek tri.

Marĉandis min dum du semajnoj

Ĉe la gepatroj svatistin',

La patro fine benis min.

Ploregis mi pro timoŝajnoj;

Min oni veis plore plej

Kaj forkondukis al preĝej'.

XIX.

Jen mi en fremda hejm' martiras...

Sed vi eĉ ne aŭskultas min...—

«Ah, vartistinjo, mi sopiras,

Min naŭzas, kara vartistin':

Mi plori, mi ploregi pretas!..»

— Infano, ja vi malsanetas;

Pardonu vin kaj savu di'!

Ĉu per la sankta akvo mi

Aspergu vin ke vi ne ardu?

Ja tuta brulas vi en flam'...—

«Mi ne malsanas... estas am'.»

— Infano mia, di' vin gardu! —

Kaj la fraŭlinon en malsan'

Krucsignis ŝi per sia man'.

XX.

«Mi amas»,— flustris je ripeto

Ŝi al la vartistin', en flam'.

— Sed vi malsanas, infaneto.—

«Ho, lasu, estas vera am'.»

Kaj intertempe luno lumis

Kaj ĝia lumo palbrilumis

Al Tatiana en malklar'

Kun diskombita kapharar',

Al la gutaro plora larma

Kaj al kun nia heroin'

Sidanta griza vartistin'

En kapotuk' kaj vesto varma; —

Kaj ĉio dormis pace nun

Sub inspiranta revojn lun'.

XXI.

Kaj malproksime for promenis

Nun Tatiana per la kor'...

Ide' al ŝi subite venis...

«Nun iru, vartistinjo, for.

Alportu plumon kun papero,

Alŝovu tablon; mi laŭ vero

Ekkuŝos baldaŭ. Iru nun.»

Jen solas ŝi. En lum' de l' lun'

Nun Tatiana skribas ame,

Kaj regas en la pens' Eŭgen',

Kaj la leter' sincera jen

Per am' senkulpa spiras flame.

Jen la leteron finis ŝi...

Por kiu, Tatiana, ĝi?

XXII.

Mi konis la fierulinojn,

Malvarmajn, purajn kiel neĝ',

Neadmoneblajn belulinojn,

Nekompreneblajn mense eĉ;

Mi miris pri la moda hirto

Kaj pri ilia stranga virto,

Kaj mi evitis ilin nur,

Legante ĉiam kun terur'

Sur frunt' ilia l' aksiomon:

E_s_p_e_r_o_n l_a_s_u p_o_r ĉ_i_a_m[120].

Por ili malfeliĉas am',

Timigi ili ŝatas homon.

Vi eble vidis sur Nev-bord'[5]

Ulinojn de simila ord'.

XXIII.

Aliajn strangulinojn vidis

En mas' da adorantoj mi,

Indiferente kiuj ridis

Pri laŭd' aŭ vokoj al pasi'.