Euhgeno Onegin

Mi songhis; tiujn songhojn jam

La kor' konservis en profundo;

Muz' revivigis ilin nun do:

Kaj kantis mi pri ideal',

Pri virgulin' de monta val',

Pri kaptitinoj de Salgiro[80].

Amikoj miaj, nun de vi

Demandon ofte audas mi:

«Pri kiu revas via liro?

Al kiu inter inamas'

Vi ghin dedichis kun emfaz'?

LVIII.

«Rigardo kies, inspirante,

Jam rekompencis per kares'

Meditoplenan vian kanton?

Vi kiun benis per la vers'?»

Neniun, amikar', je dio!

Mi spertis sen agrablo ia

Frenezalarmon de la am'.

Felichas, kiu kun la flam'

De l' rimoj ligis ghin: pliigis

Sanktajhon li de l' poezi',

Sekvante post P_e_t_r_a_r_c_a[74], li

La korturmentojn trankviligis,

Atingis ankau li al glor';

Sed mi mut-stultis pro amor'.

LIX.

La amo pasis, venis Muzo

Kaj pliklarighis mia mens'.

Belsonojn serchas mi por uzo

En lig' kun sentoj kaj kun pens';

Mi skribas kaj la kor' ne ghemas:

Kaj mia plum' ne desegnemas

Forgese apud verskombin'

Piedojn, kapon de virin';

Cindr' estingita jam ne brulos,

Sopiras mi; sed mankas larm'.

Kaj baldau la antaua varm'

Plu en la kor' sin ne spegulos:

Do tiam verkos mi en fin'

Poemchapitrojn dudek kvin.

LX.

Jam pensis mi pri form' de l' plano

Kaj pri la nomo de l' hero';

Chapitr' unua de l' romano

Finita estas dume do:

Kontrolis chion mi severe;

Kontrauoj multaj estas vere,

Chu mi korektu ilin nur?

Mi pagu shuldon al cenzur',

Al jhurnalistoj por formangho

La frukton donu mi de l' rev':

Do iru al la bord' de Nev'[5]

La novnaskita verkarangho,

Tributon portu de la glor':

Insultojn, klachojn pri l' autor'!

ĈAPITRO TRIA

Elle était fille, elle était amoureuse.

M_a_l_f_i_l_â_t_r_e[106].

I.

«Ĉu vi foriras jam al ie?»

— Eŭgen', adiaŭ, iras mi.—

«Mi ne haltigas vin, sed kie

En la vesperoj estas vi?»

— En famili' de Larin.— «Bele.

Sed kiel povas vi senсele

Perdadi tie tempon for?»

— Mi povas.— «Kia stranga mor'!

Mi antaŭvidas, kio estas:

Unue — ĉu ja pravas mi? —

Tre simpla rusa famili',

Ĝi tre gastamas kaj honestas,

Dolĉaĵ' el beroj kaj babil'

Pri pluvo, lino, brutazil'...»

II.

— Ĉu estas tio ĉi malbona?

«Sed estas ja enu', karul'!»

— Pli tedas via mond' bontona;

Pli min allogas hejmangul',

Mi tie povas... — «Jen liriko!

Sed ĉesu ja, pro di', amiko.

Vi iras do: domaĝe, nu!

Sed tamen aŭdu, Lenskij; ĉu

F_i_l_l_i_d_a-n[107] vian mi ekvidu,

Objekton de la larma flu',

De rim', de plum' kaj tiel plu?

Prezentu min.» — Ĉu ŝerĉas vi do? —

«Ne.» — Bone. — «Kiam do?» — Eĉ nun.

Ni venus sen maloportun'.—

III.

«Ni iru.» —

Ili ekveturis,

Alvenis; laŭ malnov-kutim'

Gastame ĉiuj ekkonkuris

Por servi ilin super lim'.

Jen rit' konata de regalo:

Jen venas konfitaĵ-pokalo

Kaj sur tablet' aperas tuj

Kun vakcinia akvo uj'.

[Nur manĝoj regas en kamparo.

La hejma knabinar' sen ord'

Sin amasigis ĉe la pord'

Por gapi al la nov-najbaro.

Kaj laŭdis vir-amas' en kort'

Ĉevalojn per kritika vort'.][108]

IV.

Al hejmo sur la voj' ebena

Rapidas ili en reven'[109]

Kaj al konversacio jena

Ni kaŝaŭskultu sen konven'.

— Nu do, Onegin? Vi oscedas.—

«Kutimo, Lenskij».— Sed pli tedas

Al vi ĉi tio.— «Estas sam'.

Sed kampoj tre mallumas jam;

Hej! vi, A_n_d_r_j_u_ŝ_k_a[110], pli rapide!

Ho, kia stulta estas lok'!

Cetere: L_á_r_i_n_a sen mok'

Ja estas bonulin' laŭvide.

Mi timas, ke la vakcini'

Ne ĝenu en stomak' al mi.

V.

Sed kiu estas Tatiana?»

— Ŝi estas la malgajulin'

Kaj ŝi simile al Svetlana[112]

Sidigis ĉe fenestro sin.—

«Do ĉu vi amas la alian?»

— Sed kio? — «Se mi havus vian

Pasion, prenus sen hezit'

Ne ŝin mi por la vivdivid'.

Ĉar Olga, laŭ V_a_n-D_i_j_k — Madono[113],

Vizaĝon havas kvazaŭ prun'

Samkiel tiu stulta lun'

Sur tiu stulta ĉielfono.»

Vladimir sek-replikis lin

Kaj plu silentis ĝis vojfin'.

VI.

Sed de Onegin la vizito

Ĉe Lárina persone mem

Impresis ĉiujn per subito

Kaj tuj fariĝis klaĉa tem'.

Konjekto sekvis post konjekto.

Kaj oni kredis en suspekto,

Ke edzo, laŭ kuranta fam',

Por Tatiana pretas jam;

Eĉ iuj diris kun distingoj

Pri la edziĝa procedur'

Kelktempe prokrastita nur,

Ĉar ne troviĝis modaj ringoj.

Pri Lenskij laŭ malnov-decid'

Neniu emis al hezit'.

VII.

Aŭskultis Tatiana tion

Domaĝe, tamen en sekret'

Ŝi havis strangan sugestion

Pripensi tion mem en pret';

Kaj pens' eniĝis en la koro;

Ŝi enamiĝis, venis horo.

Ekĝermis tiel en la ter'

Sub la printempa sun' grener'.

Delonge ŝia kor-intimo

En la angoro kaj sopir'

Bezonis nutron en aspir';

Delonge ŝia jun-animo

Premiĝis en vizia ŝajn';

Atendis ŝi... eĉ iun ajn.

VIII.

Kaj jen jam estas. Ŝi ekvidis

Kaj diris ĝoje: estas li!

Ho ve! nun ĉio ekrapidis

En tag' kaj sonĝo pli kaj pli

Kun la ide' pri li; nun ĉio

Al ŝi kun forta emocio

Pri li insistas. Sen sukces'

Ŝin tedas vortoj de kares'

Kaj zorgopenoj de l' servantoj.

Droninte en melankoli',

La gastojn ne aŭskultas ŝi,

Koleras pro iliaj vantoj,

Pro ven' ilia sen atend'

Kaj pro ilia ĝen-pretend'.

IX.

Nun ŝi romanon dolĉan legas

Kun kiom alta atentem',

Kun kiom da soif' trinkegas

Trompaĵon ŝi de ĝia tem'!

Kreaĵoj vigle vivigitaj

Per fort' de revoj helspiritaj,

Amato de J_u_l_i_e W_o_l_m_a_r,

M_a_l_e_c A_d_e_l kaj d_e L_i_n_a_r_d[114]

Kaj W_e_r_t_e_r, suferul' ribela[115],

Kaj senkompara G_r_a_n_d_i_s_o_n[96],

Nun nin lasanta sen impon',

Ĉe nia revulino bela

Kuniĝis ĉiuj ili jen

En solpersono de Eŭgen'.

X.

Sin imagante heroino