Euhgeno Onegin

La menso velkas sensubtene

Kaj mi pereas sen konsol'.

Mi vokas kun espero ŝata:

Vivigu kredon de la kor',

Aŭ rompu mian sonĝon for

Per — ve — riproĉo meritata!

Finata la letero!.. Ĝin

Ne lasas legi honto mia...

Sed mi al vi konfidas min,

Fidante al honoro via...

XXXII.

Nun Tatiana finon strekas;

Tremetas la leter' en man';

Oblato rozkolora sekas

Sur ŝia inflamita lang'.

Al ŝultro ŝi la kapon metis

Kaj la ĉemizo forfaletis

De ŝia bela ŝultro nun.

Sed jam radio de la lun'

Forestingiĝas. Tra vaporo

Kampar' klariĝas, riveret'.

Paŝtisto vekas per kornet'

Vilaĝon en matena horo.

Leviĝis ĉiuj jam en fru',

Por Tatiana sen influ'.

XXXIII.

Ŝi la matenon ne rimarkas,

Ŝi sidas kline sen trankvil',

Kaj la leteron ŝi ne markas

Per gravurita sigelil'.

Sed jen sen bru' per molpaŝado

Alportas teon sur la plado

F_i_l_i_p_j_e_v_n_a[126] — maljunulin':

«Jam temp', infano, levu vin:

Sed, belulino, vi jam pretas!

Ho, mia frubirdeto, vi!

Hieraŭ tiom timis mi!

Sed, dank' al dio, vi sanetas!

La noktangoro flugis for

Kaj vi aspektas kiel flor'.»

XXXIV.

— Ah, vartistinjo, servon faru.—

«Ordonu, mia karulin'.»

— Ho, ne suspektu... ne eraru...

Ja estas... ne rifuzu min.—

«Al vi mi ĵuras antaŭ dio.»

— Do sendu kun leter' ĉi tiu

Vi nepon vian tuj... al O...

Al la najbar'... instigu do,

Ke diru li neniun vorton,

Ke li neniel nomu min...—

«Al kiu tamen, karulin'?

Diveni mi ne havas forton.

Ekzistas multa najbarar',

Eĉ nombri ĝin min ĝenas bar'.»

XXXV.

— Vartinjo, vi do ne sagacas! —

«Jes, mia kara, venis blind',

Maljuna cerbo mia lacas;

Sed mi sagacis en pasint';

Jes, iam la sinjoran volon...»

— Vartinjo, ree vi la solon?

Ĉu min koncernas via kler'?

Ja temas nun pri la leter',

Ĝi por Onegin.— «Nu, laŭpove.

Vi ne koleru min, anim'.

Ja vi min scias laŭ kutim'...

Sed kial palas vi denove?»

— Ne grave, estas ĉiam sam'.

Do sendu nepon vian jam.—

XXXVI.

Sed pasis tag', atendo vana.

De l' tag' alia venis ond'.

Ombrece pala Tatiana

Atendas: kiam do respond'?

De Olga la fianĉ' aperas.

«Ĉu via kamarad' aferas?»

Lin ekdemandas la mastrin':

«Li tute jam forgesis nin.»

Sin Tatiana streĉinstigis.

— Hodiaŭ venus li en cert',—

Respondis Lenskij en avert': —

Sed eble poŝto lin haltigis.—

Kaj Tatiana klinis sin,

Riproĉis kvazaŭ iu ŝin.

XXXVII.

Vesper' proksimis; sur la tablo

Brilante siblis samovar'[89],

Sub te-kruĉeto kun afablo

Buliĝis la vapor' en klar';

Sub lerta man' de Olga bela

Al tasoj per striet' malhela

Te' aromanta fluis mem.

Knabeto servis ŝin kun krem'.

Ĉe la fenestro Tatiana

Starante kun sopir' sen pov'

Sur vitron spiris per la blov'

Kaj sur nebulo diafana

Desegnis ŝi per fingr' en ve'

Literojn karajn O kaj E.

XXXVIII.

Sed doloregis enanime,

Reteni larmojn mankis fort'.

Subite rajdo!.. jam proksime!

Kaj jen ĝi estas en la kort'.

Eŭgeno! «Ah!» kaj tuj eksaltas

For Tatiana kaj ne haltas

Ŝi en la korto kaj ĝarden',

Ŝi flugas, flugas for sen pen'

Rigardi posten; plej rapide

Ŝi kuris trans bedar', pontet',

Tra lag-aleo kaj bosket',

Siringojn rompis ŝi senvide

Kaj fine en izola lok'

Sur benkon jen en spirsufok'

XXXIX.

Ŝi falls...

«Tie ĉi Eŭgeno!

Ho, dio! kion pensis li!»

Konservas ŝia kor' apenaŭ

Esperon de l' koremoci';

Ŝi tremas kaj ardante spiras,

Kaj provas aŭdi: ĉu li iras?

Servistinar' en la ĝarden'

Kolektis berojn tiam jen

Kaj kantis laŭ ordono ĥore

(Ordon' farita kun la cel',

Ke berojn mastrajn for en ŝtel'

Ne manĝu buŝoj dumlabore,

Sed pri kantad' okupu sin:

Sprit' de l' kampara origin'!).

KANTO DE LA KNABINOJ.

Amikinoj, knabinar',

Belulinoj sen kompar',

Ludu vi, knabinoj, jen,

Karulinoj, dum promen'!

Rondokanton kantu vi

Laŭ intima melodi',

Kaj per kanto logu for

Vi junulon al la ĥor'.

Kiam venos li tra lim',

Logu ni lin al proksim',

Tuj diskuru ni en fin',

Per ĉerizoj ŝutu lin,

Per ĉerizoj, framboj per

Kaj per ruĝa riba ber',

Por ne plu li venu jam

Aŭdi kantojn pri la am',

Por ne vidu li sen bar'

Ludojn de la knabinar'.

XL.

Kantadas ili; sed apenaŭ

Aŭdante kanton kun sonor',

Atendas Tatiana pene,

Ke trankviliĝu ŝia kor',

Ke malpli flamu ŝiaj vangoj.

La koro tamen batas, ankaŭ

La vangoj restas en la flam'

Kaj eĉ pli hele brulas jam.

Simile papilio brilas

Kaj svingas per flugil' kun frap',

Kaptite de lerneja knab';

Lepor' simile maltrankvilas,

Vidante je subit' en klar'

Ĉasiston inter arbustar'.

XLI.

Sed fine pene ŝi ekspiris

Kaj de la benko levis sin;

Sed ĵus apenaŭ si ekiris

Sur la aleo, antaŭ ŝin

Eŭgen' ekstaris en subito

Simila al minac-spirito,

Kaj kvazaŭ bruligite jen

Ŝi haltis preskaŭ jam en sven'.

Sed sekvon de rakont' ĉi tiu

Hodiaŭ, kara kompani',

Rakonti ne kapablas mi;

Post longa parolado mia

Ripozi devas mi sen ŝajn':

Mi finos poste iam ajn.

ChAPITRO DUA

O rus!

H_o_r.

O Rusj![81]

I.

Bien', loghita de Eugeno,

Beleta estis angulet';

Kontentus tie chi kun beno

La paca ghuamik' — poet'.

Sinjora domo izolita,

Per mont' de ventoj forbarita,

Che bordo staris de river';

En malproksimo en liber'

Herbejoj floris, kampoj grenaj,

Vilaghoj staris je najbar',

Sur herboj pashtis sin brutar'

Kaj ombre spiris la ghardeno

Tre granda, vasta, densa plej,

De la Driadoj[82] rifughej'.

II.

La domo estis konstruita

Lau spec' de familikastel':

Fortika, firma, bonkvalita

Lau gusto de l' antikva bel';

Tre altaj chambroj, salonetoj,