Euhgeno Onegin

Ekshatis paghojn shi romanajn

Kaj frue jam ekamis tro

La emociajn trompojn vanajn

De R_i_c_h_a_r_d_s_o_n[95] kaj de R_o_u_s_s_e_a_u[44].

La patro shia estis brava

Bonulo de l' epok' antaua;

Ne vidis, ne legante mem,

Dangheron li en la legem'

Kaj librojn traktis je ludilo,

Ne zorgis, kiu libro jen

Sekrete dormas sub kusen'

Che la filino en trankvilo.

Kaj la edzino sen opon'

Favoris mem al R_i_c_h_a_r_d_s_o_n.

XXX.

Ne car shi legis la aferon,

Favoris shi al R_i_c_h_a_r_d_s_o_n,

Ne char donacis shi preferon

Pli ol L_o_v_e_l_a_c_e al G_r_a_n_d_i_s_o_n[96];

Sed iam la princin' A_l_i_n_a,

En Moskvo shia bonkuzino,

Pri ili informetis shin.

Shi estis tiam fianchin',

Sed tiel estis pro devigo;

Alia logis shin person',

En kiu menso, kor' kaj ton'

Al shi pli plachis sen instigo;

Kaj G_r_a_n_d_i_s_o_n do tiu chi

Serghento estis de gvardi'.

XXXI.

Shin oni vestis kun atento

Lau deca modo kun ornam';

Sed sen demandi pri konsento

Shin oni edzinigis jam.

Kaj por shin distri el domagho,

Tre baldau shia edz' kun sagho

Shin veturigis al kampar',

Kaj shi chi tie kun amar'

Komence ploris kaj lamentis

Ghis preskau de l' edzec' eksplod';

Sed poste en mastrum-klopod'

Shi kutimighis kaj kontentis.

La kutimighon donis di':

Felichon anstatauas ghi[97].

XXXII.

La kutimigho vere sava

Dolchigis pezon de l' chagren';

Kaj baldau eltrovajho grava

Shin ekkonsolis jam en plen'.

Shi dum ripozo kaj afero

Sekreton de regmaniero

Je sia edzo trovis nun,—

Kaj chio ighis oportun'.

Shi la laborojn administris,

Saligis fungojn por sezon',

Rekrutojn varbis per ordon',

Sen edzo spezojn shi registris,

Sabate iris al banej'

Kaj servistinojn batis plej.

XXXIII.

Antaue en album' fraulina

Shi skribis pri tre dolcha tem',

P_r_a_s_k_o_v_j_a-n nomis shi P_a_u_l_i_n_a

Kaj parolemis kun kantem';

Korseto shia estis danca,

Kaj rusan N lau tono franca

Prononci penis shi tra naz';

Sed chio restis en forpas':

Korset', album', princin', P_a_u_l_i_n_a,

Sentimentala verskajer'

Forighis — kaj en reaper'

A_k_u_l_k_a ighis el S_e_l_i_n_a[98],

Kaj fine shi per vat-tavol'

La kufon stebis por la mol'.

XXXIV.

Sed shin la edzo amis kore,

Ne bridis shin en klopodad',

Li chion fidis bonhumore

Kaj manghis, trinkis en hhalat'[99].

Trankvile pasis vivo lia;

Vespere rondo familia

Kunvenis iam de najbar'

Kaj neghenema amikar'

Por babileti, por bedauri

Kun bona rid' au kun chagren'.

La tempo pasas; Olga jen

Sendata estas te-prepari;

Jen jam vesper', jen dormohor',

Kaj la gastar' veturas for.

XXXV.

En sia paca viv' konservis

Kutimojn ili de malnov'

Kaj grasajn rusajn flanojn servis

Dum karnaval' lau sia pov',

Dum jar' dufoje en kapelon

Pent-iris, shatis karuselon,

Dancadon rondan kun la hhor';

En Triunuo-tag'[100] dum hor'

De meso, kiam la popolo

Auskultas ghin kun oscedem',

Larmetis ankau ili mem;

Trinkadis kvason[101] lau bonvolo

Kaj regaligis dum manghad'

La gastojn lau la ranga grad'.

XXXVI.

Vivinte lau chi tiu ordo,

Jen ili venis ghis maljun',

Kaj fine antau cherka pordo

La edzo prezentighis nun.

Li mortis antau ol siestis,

Kaj pli ol iu ajn li estis

Plor-bedaurita de l' najbar',

De la edzin' kaj infanar'.

Simplulo estis li en vero,

Sur lia tomba shton' kun traf'

Chi tiel tekstas epitaf:

D_i_m_i_t_r_i_j L_a_r_i_n, b_r_i_g_a_d_e_r_o[102],

S_k_l_a_v' d_e S_i_n_j_o_r', l_a_u d_i_a g_r_a_c'

R_i_p_o_z_a_s t_i_e ch_i e_n p_a_c'.

XXXVII.

Al la penatoj redonite,

La pacan tombon de l' najbar'

Vladimir Lenskij tuj vizite

Rehonorigis kun amar';

Malghojis longe li enkore.

«P_o_o_r Y_o_r_i_c_k![103]» diris li angore:

«Min sur la brakoj tenis li.

Kaj kiom ofte lian mi

Lud-uzis Ochakov-medalon[104]!

Kun Olga li svatigis min,

Li revis kunaj vidi nin...»

Kaj tuj surtomban madrigalon

Vladimir nia verkis jen

En plej sincera korchagren'.

XXXVIII.

Kaj ankau honorigis same

Li la gepatran cindron nun

Kun plor' malghoje kaj fil-ame...

Ho ve! Chi tiel en autun'

Sur sulkoj de la viv' potenca

Lau stranga volo providenca

Generacioj ghermas nur

Kaj falas for post la matur'...

Chi tiel nia juna gento

Elkreskas bole kun aplomb'

Kaj avojn premas al la tomb'.

Kaj venos ankau la momento —

Kaj niaj nepoj en bonhor'

Nin el la mond' elpremos for!

XXXIX.

Do ghuu dume nunan horon,

Facilan vivon, amikar'!

Mi scias ghian malvaloron

Kaj forignorus ghin sen bar';

Mi plu fantomojn ne rigardas,

Sed iufoje antaugardas

Min la esper' en efektiv':

Mi min ne volas de la viv'

Sen postesigno for malligi.

Mi vivas, verkas ne por laud';

Sed shajne tra la monda aud'

Mi volus iom min famigi,

Por memorigu por rekon'

Pri mi almenau unu son'.

XL.

Kaj ghi ektushos ies koron;

Kaj konservota de la sort'

Ne dronos eble en vaporon

La nun de mi kreata vort';

Kaj eble (kia flatespero!)

Simplul' estonta kun fiero

Al mia montros bildportret'

Kaj diros: estis la Poet'!

Akceptu dankojn do pasiajn,

De Aonidoj[105] amator',

Vi, kies firma bonmemor'

Konservos flugajn verkojn miajn

Kaj kiu tauzos lau stimul'

La laurojn de la maljunul'!

ChAPITRO KVARA

La morale est dans la nature des choses.

N_e_c_k_e_r[127].

I.

[En la komenc' de l' viv' min regis

La bela, ruza, mola seks';

Arbitron ghian mi volegis

Konfesi nur en plenampleks'.

L' animo brulis kun emfazo,

Kaj la virin' aspektis kvazau

Diajho pura por la kor'.

Kun senta, pensa ortrezor'