Euhgeno Onegin

Shi kiel idealo brilis.

Mi shin adoris en silent';

Kaj al mi shia ama sent'

Neatingebla ech similis.

Formorti che l' pied' kun ghu' —

Nenion mi deziris plu.

II.

Jen mi malamis shin subite,

Mi tremis, ploris en sincer',

En shi mi vidis timigite

Kreajhon de l' malbon-infer';

Rigardo penetrema shia,

Rideto, ton' konversacia,

Kaj korpo shia kaj spirit'

Plenplenis je malbon-perfid';

Shi larmojn, ghemojn nur avidis

Kaj nutris sin per mia sang'...

Jen la marmoron nur sen mank'

En shi mi plenadmire vidis,

Pro la Pigmaliona pet'

Viv-varmighantan en komplet'[128].

III.

Mi diru per esprim' poeta,

Konata por eterna fam':

Temira, Dafna kaj Lileta[129] —

Nun estas forgesitaj jam.

Sed estas unu en amaso...

Mi shin adoris sen forlaso...

Sed chu shi ankau amis min,

Chu longe, kie?.. Kial vin

Intrigas tio? Ja ne gravas!

Estinto restas en obskur',

La chefafero estas nur,

Ke de post tiam jam ne havas

Varmecon aman mia kor',

Ghin lumo ankau lasis for.

IV.

Eksciis mi, ke la virinoj

En la anim' sen diferenc'

Pri ni miregas mem senfine,

Taksante sin lau konscienc'.

Admiroj niaj senrifuzaj

Al ili shajnas tre amuzaj;

Kaj prave, en la am-okup'

Ridindaj estas ni sen dub'.

Kateniginte nin sengarde,

Ni petas pri amrekompenc',

Freneze vokas ni sen senc',

Kredante ke postuli arde

Pasion eblas de lili'

Au de facila papili'!

V.

Chu mi konfesu, ke pasion

Mi tiam sciis dum la jun';

Mi shatis mian afekcion,

Kaj mi pri ghi bedauras nun.

Sed la enigmon charman loge

Suferis tamen mi nelonge,

Kaj la virinoj helpis mem,

Al mi dirinte sen kashem'

La v_o_r_t_o_n jam konatan chie

Kaj ankau ne ridindan jam

Pro longa plej truisma[130] fam'

(Do mi divenis tre racie),

Mi diris: nur do kaj ne pli! —

Malsagaculo estas mi!

VI.

De la pasi' ribelaj zorgoj

Forpasis kaj ne venos plu!

Sensentan dormon mian morgau

Jam ne agitos am-influ'.

Belajhoj de l' malvirt' intima

Ja plachas nur ghis tempo lima.

Nun venis tempo por kun sagh'

Glatigi agojn de l' junagh'! —

Komencajn miajn jarojn junajn

La fam' nigrigis kun provok',

Ghin multe helpis la mensog',

Sed spitis la amikojn kunajn.

Feliche tamen blinda fam'

Kontraupruvata estas jam.][131]

VII.

Ju malpli amas ni virinon,

Des pli al shi ni plachas tre,

Kaj des pli baldau vivdestinon

Ni shian tiras al pere'.

Malvirto en epok' iama

Glorighis kiel arto ama,

Trumpetis chie ghi pri si

Kaj ghuojn donis sen pasi'.

Sed tiu chi amuzo grava

Ja pli konvenas sen kompar'

Al la maljuna simiar'

De la laudita tempo ava:

Kun pufperukoj pasis for

De la L_o_v_e_l_a_c_e-oj[96] vanta glor'.

VIII.

Enue estas hipokriti,

Diverse diri pri la sam',

Penege kun gravec' agiti

Pri kio chiuj certas jam,

Auskulti kontraudirojn samajn,

Ekstermi antaujughojn amajn,

Pri kiuj ech ne ghenis sin

La dektrijara junknabin'!

Al kiu do ne tedus petoj,

Jhurado kaj trompad' sen ches',

Leteroj sur folioj ses,

Chikanoj, larmoj, braceletoj,

De l' onklinar' admon' pri dec'

Kaj de l' edzar' pezamikec'!

IX.

Eugen' meditis tiel mia.

Li estis jam en juna agh'

Viktimo de la viv' pasia

Kaj de la vant-erar' sen sagh'.

Tro dorlotite per kutimo,

Jen ravigate super limo,

Jen sen iluziigh' en tut',

Jen aspirante kun akut',

Sentante de l' sukcesoj tedon,

Aud-atentante en intim'

Eternan flustron de l' anim',

Kovrante per ridet' oscedon,

Chi tiel li en efektiv'

Ok jarojn perdis de la viv'.

X.

Ne plu li belulinojn amis,

Nur amindumis iom ajn;

Rifuz' — li konsolite samis;

Perfid' — ripozis li kun gajn'.

Li serchis ilin nur apenau

Kaj forlasadis sen chagreno

Kaj ech sen rememor' en last'.

Simile pacanima gast'

Alvenas por vespera v_i_s_t_o[132],

Li sidas ghis finighas lud':

Li hejmen iras sen diskut'

Kaj dormas lau kutim-ekzisto

Kaj ech ne scias mem lau ver',

Nun kien iri en vesper'.

XI.

Sed, ricevinte la leteron,

Onegin estis en anim'

Tre kortushita per sincero

De la knabina revesprim';

Li rememoris Tatiana-n,

Aspekton shian diafanan

Kaj li ekdronis per spirit'

En dolcha revo kaj medit'.

Malnovaj sentoj eble shlime

Lin ekposedis por minut';

Sed ne deziris li kun krud'

Senkulpan koron trompi krime.

Nun ni transighu al gharden',

Shi kie lin renkontis jen.

XII.

Komence pro subit-ekvido

Silentis ili, sed en fin'

Onegin diris: «Skribis vi do,

Ne neu. Mi tralegis ghin,

Konfeson de l' anim' sincera,

Elmontron de la amo vera.

Min charmis via korkonfes';

Ghi vigle vekis en impres'

Jam longe ekdormintan senton;

Sed vin ne volas laudi mi;

Kaj same pagos mi al vi;

Akceptu ankau mian penton;

Konfesos mi al vi sen art':

Do jughu min lau bonrigard'.

XIII.

«Se mi per sola hejma rondo

Limigi vivon volus nur,

Se volus la destin' de l' mondo

Min fari edzo kun plezur';

Se iom bildo familia

Konvenus nur al placho mia:

Tutcerte ja krom sola vi

Ne serchus fianchinon mi.

Sen falsa bril' de madrigalo

Al vi mi diras kun sincer':

Nur vin elektus mi en ver'

Lau mia juna idealo,

Kaj kun chi tiu bela trov'

Felicha estus mi... lau pov'!

XIV.

«Sed por felicho ne kreitas

Animo mia lau natur';

Kaj ankau tute ne meritas

Mi je perfekta via pur'.

Min kredu (konscienc' atestus),

Edzigho nur sufero estus.

Ech malgrau se mi amus vin,

Ne plu mi amos jam en fin';

Se vi ekploros, viaj ploroj

Min ne kortushos per sincer',

Sed nur instigos al koler'.

Do mem konstatu, kiaj floroj

De Himeneo[133] je bedaur'