Euhgeno Onegin

Al voj' eliras por rab-ago

Malsata lupo jam sen bar';

Sentante ghin, chevalo time

Ekronkas — kaj de malproksime

La vojaghant' rapidas for;

Pashtisto je maten-auror'

Ne pelas brutojn jam el stalo,

Kaj je tagmez' al unu lok'

Ne sonas lia korna vok'

En idilia pastoralo;

Kantante en kaban', fraulin'[143]

Kum keno[144] sidas nun dum shpin'.

XLII.

Kaj jam la frost' en furiozo

Arghentas inter kampa vast'...

(Legant' atendas rimon r_o_z_o;

Do li ghin prenu sen prokrast'!)

Pli pure ol komfort-pargeto

Glacie brilas rivereto.

Per glit' ghojbando da bubar'

Glacion tranchas kun krak-knar'[145];

Por nagho viransero peza

Per rughpiedoj venas jen,

Ekpashas sur glacieben'

Kaj glite falas; gajfreneza

Ekflirtas negho en aer'

Kaj stele falas al la ter'.

XLIII.

En tia tempo fari kion?

Promeni? Tamen la kampar'

Ne povas veki simpation

Per sia nuda ordinar'.

Chu rajdi en la step' severa?

Sed la cheval', per hufo fera

Krochinte je glacia split',

Ja povas fali en subit',

Do oni sidu sub tegmento

Kaj legu P_r_a_d_t[146] au W_a_l_t_e_r S_c_o_t_t[147].

Se ne, do zorgu pri speznot',

Au sidu, drinku; en silento

Vesper' do pasos, morgau — sam',

Kaj tiel vintro pasos jam.

XLIV.

Samkiel C_h_i_l_d-H_a_r_o_l_d[42], Onegin

Maldiligentis lau konsci':

Post dorm' rapidis li sin flegi

Per ban' en kuvo kun glaci',

Kaj poste hejme plenmedite

Li sola, per baston' armite,

Du pilkojn ludas sur bilard'

Dum tuta tago kun hazard'.

Vespero fine sin altrenas:

Bilardo forgesitas jen,

Nun tablo pretas che kamen',

Eugen' atendas: Lenskij venas

En trichevala veturil';

Do tuj tagmanghon dum babil'!

XLV.

Jen de C_l_i_c_q_u_o_t au de M_o_ë_t_t_e[148]

Benita vin' kun ghua cel'

Sur tablo antau la poeto

Metita estas en botel'.

Ghi brilas kiel Hipokreno[149];

Per sia shaumo kaj sereno

(Per tio kaj per tio chi)

Ghi chiam ravis min: por ghi

Mi ofte lastan lepton[150] pagis,

Chu vi memoras, amikar'?

Pro ghia sorcha flua klar'

Stultajhojn multajn ni imagis,

Kaj kiom da diskutoj kaj

Poemoj, shercoj, songhoj, gaj'!

XLVI.

Sed tamen ghi stomakon mian

Perfidas per la shaum' kun bru',

Kaj tial mi B_o_r_d_e_a_u_x[148] racian

Pli multe jam preferas plu.

Mi al Aï[148] jam ne kapablas;

Ghi kvazau amatin' afablas

Brilanta, pika kiel spic'

Kaj senenhava kun kapric'...

Sed vi, B_o_r_d_e_a_u_x[148], similas male

Je plej fidela kamarad',

En malfelich', en vea stat'

Servanta chiam plej lojale.

Plej longe tial vivu do,

Amiko nia, vi, B_o_r_d_e_a_u_x!

XLVII.

Fajr' estingighis; cindro blua

Tremetas sur la karba or';

Per nevidebla strio flua

Levighas supren la vapor',

Kamen' varmecon dolchan spiras.

El pipoj fum' al tub' sin tiras.

Pokalo shaumas sur la tabl'.

Vesper' ekregas kun afabl'...

(Mi emas en amika grupo

Al la amika vinpokal'

En temp' nomata lau skandal'

La tempo inter hund' kaj lupo;

Pro kio, strangas por kompren').

L' amikoj nun parolas jen:

XLVIII.

«Nu, kiel fartas Olga via?

Kaj Tatiana? Diru vi!»

— Pli vershu al pokalo mia...

Sufichas do... La famili'

Bonfartas, sendas ghi saluton.

Ah, kiom Olga floras tuta

Nuntempe, kia bela bust'!

Animo kia!.. Lau la just'

Vi devas ilin nun viziti;

Vi jughu mem: dufoje nur

Vi estis kaj kun malplezur'

Vi kvazau penas jam eviti.

Sed... preskau mi forgesis min:

Al fest' invitas ili vin.—

XLIX.

«Chu min?» — Jes, estos en sabato

Nomtag' de Tatiana. Vin

Inviti estis mi petata

De Olga kaj de la patrin'.—

«Sed tie estos embaraso

Pro plej diversa homamaso...» —

— Ho, ne, neniu, certas mi!

Nur estos propra famili'.

Do venu kaj komplezon faru.

Nu, kion? — «Bone.» — Dankon do!

Kaj li toastis tuje pro

La najbarino senkompara

Kaj poste rebabilis jam

Pri Olga: estas ja la am'!

L.

Li ghojis. Estis difinita

Post du semajnoj jam la tag'.

Sekreto de l' geedza lito

Kaj dolcha kron' de l' ama pag'

Atendis liajn jam ekstazojn.

De H_i_m_e_n_e'[133] malghoj-okazojn

Kaj vicon de l 'osceda pun'

Neniam songhis li ghis nun,

Dum ni konstatas plej chagrene

En familia vivo nur

Lacigajn bildojn sen plezur'

Lau teda stil' de L_a_f_o_n_t_a_i_n_e[151]...

Ho, Lenskij, estis en naiv'

Naskita li por tia viv'.

LI.

Amata estis li... almenau

Li kredis tion en felich'.

Felichas, kiu kredas plene,

Venkinte menson en sufich',

En dolch' ripozas emocia,

Samkiel vagabond' ebria

Au kiel papili' en kor'

De la printempa bela flor';

Sed ja mizeras, kiu vidas

Antauon kun plej sobra nuk'

Kaj chiujn vortojn en traduk'

Malamas, fias kaj malfidas,

Kaj kies kor' pro vivospert'

Malvarmas sen konscioperd'!

ChAPITRO KVINA.

Ho, ne sciu pri inkub'

Vi, Svetlana mia!

Jh_u_k_o_v_s_k_i_j[112].

I.

Autuna dauris la vetero

Tro longe dum chi tiu jar';

Necesis jam de l' vintr' apero,

Sed neghis nur en januar'

La trian nokte. Vekis frue

Sin Tatiana kaj korghue

Ekvidis shi subite jam

Tra vitr' en prujna belornam'

La korton sub blankec-tavolo,

Barilojn, arbojn en arghent',

La viglajn pigojn sur tegment'

Kaj montojn kun tapisho mola,

Sternita kun brilec' sen mank',—

Kaj chio helis en la blank'.

II.

Jam vintro!.. Kamparan' veturas

En glita char' kun granda ghoj',

Sentante neghon, iel kuras

Chevalo lia sur la voj';

Fosante sulkojn en lanugo,

Trakuras droshk' en preskau flugo;

Kuchero[43] sidas kun impon'

En pelto kaj en rugha zon'.

Jen bub' en korto ludas; sidas

Hundet' en lia glitcharet';