Euhgeno Onegin

Chevalon li imitas, sed

Jam fingron li frostigis; ridas

Li kun dolor', kaj la patrin'

Avertas tra fenestro lin.

III.

Sed eble bildoj tiaspecaj

Al vi ne plachas, ho, legant':

Ja ili estas sennoblecaj;

En ili mankas elegant'.

Benita per inspir' facile,

Unuan neghon luksastile

Kim chiuj ghojoj en komplet'

Alia pentris ja poet'[152].

Li certe logus vin, mi diras,

Pentrante flame en versar'

Sekret-promenojn en glitchar';

Sed mi konkuri ne deziras

Almenau dume lin, nek vin,

Poeto de l' Finnlandanin'[153]!

IV.

La rusan vintron Tatiana

(Rusin' estante en anim',

Ech sen kompren' lau mor' infana)

Profunde amis super lim'.

Shi prujnon shatis kaj trankvilon

Dum frosta tag' kaj rozobrilon

De l' neghoj en aurora klar',

Kaj la vesperojn de l' novjar'.

Malnova tradici' solenis

En la bieno: pri la sort'

Servistinar' de l' tuta kort'

Por la fraulinoj sorchdivenis

Kun chiujara antaudir'

Je la fiancho-oficir'.

V.

Kaj kredis Tatiana artojn

De la popola superstich'

Kaj strangajn songhojn, kaj ludkartojn,

Kaj lunsorchadon pri felich'.

La signoj shin malkvietigis;

Objektoj chiuj shin instigis

Pri io pensi kun mister',

Shi antausentis en sincer'.

Se kato sur la forno sidis

Kaj murmurante lavis sin:

Do tio estis certa sign'

Pri ven' de gastoj. Se shi vidis

La duonlunon en chiel'

De shi maldekstre sen 'akcel',—

VI.

Shi tremis, palighante plie.

Se stel' falanta kun rapid'

Sur la chlelo flugis strie

Kaj diserighis,— dum la vid'

Tuj Tanjo kun ekscita koro,

Dum flugis tiu stel' ankorau,

Pri sia flustris kordezir'.

Se ekrenkontis shi dum ir'

Monahhon nigran eksubite,

Au se lepor' en iu foj'

Trakuris antau shi sur voj',

Shi konsternighis kaj hezite

Kun antausento kaj chagren'

Atendis malfelichon jen.

VII.

Sed iun charmon kun admiro

Shi ghuis ech en la terur':

Kun la inklin' al kontraudiro

Nin kreis tiel la natur'.

Novjaro venis. Ghoj' sen baro!

Divenas sorton knabinaro,

Por kiu sen bedaura tim'

De l' tuta vivo malproksim'

Antauas hele kaj serene;

Divenas ech grizulinar'

Che tomb' en okulvitra par',

Perdinte chion senrevene;

Sed tutegale: la esper'

Allogas ilin per malver'.

VIII.

Rigardas Tanjo scivolame

Dronigon de fandita vaks';

Misteran ion strangorname

Al shi rakontas ghia mas'[154];

El plad' per akvo plenigita

Prenatas ringoj intermite;

Kaj ringon shi el tiu kvant'

Ricevas dum sekvanta kant':

«L_a r_i_ch_a_j k_a_m_p_a_r_a_n_o_j o_r_o_n

A_l s_i sh_o_v_e_l_a_s t_i_e ch_i;

P_o_r k_i_u n_u_n e_k_k_a_n_t_a_s n_i,

R_i_c_e_v_o_s t_i_u b_o_n_o_n, g_l_o_r_o_n!»

De l' kant' malgajas melodi';

K_a_t_i_n fraulinojn logas pli[155].

IX.

La nokto frostas; klare bluas

La firmamento; en konkord'

Stelaro en silento fluas...

Jen Tatiana al la kort'

Eliras en facilkostumo;

Spegulon kontrau la lunlumo

Shi tenas, sed en tiu nun

Nur tremas la malgaja lun'...

Jen... negh' ekkrakas... ies iro;

Al la iranto la fraulin'

Rapidas kaj shalmvoche lin

Demandas: «V_i_a_n n_o_m_o_n d_i_r_u!»[156]

Rigardas li kaj je l' propon'

Respondas jene: Agaton'.

X.

Char volis Tanjo sorchon fari

Lau manier' efika plej,

Ordonis tablon shi prepari

Por du personoj en banej';

Sed jen ektimis Tatiana...

Kaj — pro ekpenso pri Svetlana[112] —

Ektimis ankau mi... sen pov'

Kun Tanjo sorchi lau malnov'.

Do senvestighis Tatiana

Kaj sin kushigis en la lit'.

Supere shvebas Lel-spirit'[157]

Kaj sub kusen' lanugolana

Ripozas shia spegulet'.

Nun Tanjo dormas en kviet'.

XI.

Kaj songhon Tatiana miras.

Shi songhas, kvazau shi en sol'

Sur vasta negha kampo iras,

Kovrita per mallum-tavol';

Jen antau shi en neghamasoj

Brushaumas per la ondomasoj

Bolanta kaj de vintra vent'

Ne kunforghita flutorent';

Du stangoj per glaci' gluitaj,

Tremanta, pereiga pont'

Jen kushas trans la flua ond':

Kaj antau tiu vojo glita

Kun dub' pri ghia tauga uz'

Shi kvazau haltis en konfuz'.

XII.

Kaj vee plendas Tatiana

Pri la torento kun sopir'

Sen vid' al iu, kiu manon

Al shi etendus por transir'.

Sed neghamaso ektuberis,

Kaj kiu do el ghi aperis?

Grandega vila virurseg';

Ek-ah-is Tanjo, sed kun blek'

Manegon li al shi ektiris

Kun akraj ungoj; en humil'

Per man' tremanta kun facil'

Shi ghin apogis kaj transiris

Timeme trans la brua flu',

Sed shin la urso sekvis plu.

XIII.

Kun tim' rigardi posten, provas

Shi irrapidi pli kaj pli;

Sed tamen shi neniel povas

Forkuri ien ajn de li.

Ronkante la ursego ghena

Postiras; jen arbar' solena

Trankvilas en la morna bel':

Branchar' de pino sen shancel'

Sub neghaj buloj pendas peze;

Tra nudaj suproj de tili',

Tremol', betulo lunradi'

Briletas; inter arboj meze

Kovrita estas tuta voj'

Per profundega neghtavol'.

XIV.

Enkuras Tanjo la arbaron;

La urso sekvas; ghis genu'

Profundas negho; shiajn harojn

Kaj kolon gratas branch' en sku',

Shirante ringojn el oreloj;

Jen en la neghaj shutfuneloj

Ekdronas la malseka shu';

Jen shi la tukon perdas plu;

Shi timas levi ghin, char trudas

Post shi la urso kun rikan',

Kaj ech per la tremanta man'

Robrandon ghi leveti prudas;

Shi kuras kaj li sekvas shin;

Kaj fortoj lasas shin en fin'.

XV.

Shi falis; kaj la urso lerte

Ekkaptas shin kaj portas jen;

Sensenta kushas shi inerte

Sen movo en profunda sven';

Li portas shin tra la arbaro;

Subite kabanach' sen baro

Tra dens' aperas en obskur';

Ghin negh' chirkauas krazau mur',

Nur fenestreto lumas hele,