Euhgeno Onegin

Kaj mutas kvazau je la mok'

Al via senespera vok'?

XXXV.

Preminte korangoroplene

Pistolon sian per fingrar',

Rigardas Lenskij-n nun Eugeno.

«Nu, mortis», diris la najbar'.

Li mortis!.. Pro chi tiu diro

Eugen' ektremas kun sopiro

Kaj iras voki homojn mem.

Zareckij metas kun zorgem'

Kadavron sur glitveturilon;

Terur-trezoron tiun chi

Transportas al la hejmo li.

Chevaloj ronkas, shtalbridilon

Sapumas ili per blankshaum'

Kaj jen ekflugis ili jam.

XXXVI.

Amikoj, la poeton certe

Kompatas vi: ja dum florad'

De la esperoj, ech sensperte,

Nur jhus el la vindita stat',

Li velkis! Kie estas ardo

Kaj nobla akcelad-hazardo

De l' junaj sentoj, juna sagh'

Kun dolcho, ideal', kuragh'?

Do kie estas amdeziroj,

Aspir' al scio kaj labor',

Tim' je malvirt' kaj malhonor',

Kaj vi, intimaj revsopiroj,

De la netera viv' vizi',

Songhar' de l' sankta poezi'!

XXXVII.

Tre eble, por la glor-admir' au

Por bon' de l' mond' naskighis li;

Silentighinta lia liro

Lautigi povus kun magi'

Sonoron dum jarcentoj. Ankau

Atendis sur shtupar' de l' rangoj

Lin eble plej supera shtup'.

Au eble lia ombr', sen dub',

Kun si forportis kun enigmo

Sekreton sanktan kaj por ni

Pereis vocho de geni',

Kaj ne atingos alta himno

De l' tempoj ghin tra tomba bar',

Nek danka ben' de l' popolar'.

XXXVIII.

[Kun multe da venen-doloro,

Sen fari multe da bonfar',

Li povus per senmorta gloro

Aperi en la gazetar'.

Kun trompo au kun boninstruo,

Sub malbenad' au lauda bruo,

Minace povus pasi li

Ghis morti en la finstadi'

Che vid' de siaj glor-trofeoj

Jen lau K_u_t_u_z_o_v[188] au N_e_l_s_o_n[189],

Ekzile lau N_a_p_o_l_e_o_n[92]

Au pendigite lau R_i_l_é_e_v[190].

......................................................

......................................................][183]

XXXIX.

Sed povus esti ankau: sorton

Li ordinaran havus jam.

Lacighus la junaghaj fortoj,

Pacighus la anima flam'.

Shanghighus la poet' je multo,

Forlasus muzojn kaj kun stulto

Edzighus; en felicha stat',

Kornul', li dormus en hhalat'[99];

Ekkonus vivon li reale,

Podagron havus frue li,

Dikighus chiam pli kaj pli,

Enuus, manghus kaj finale

En lito mortus li en mez'

De familia plorfrenez'.

XL.

Sed kio estus ajn, leganto,

Ve, la poeto, junamant',

Enpensighema belrevanto

Murditas per amika man'!

Ekzistas loko: che l' bieno,

En kiu loghis l' id' de l' beno,

Kreskadas kune pinoj du:

Sub ili serpentumas flu'

De riveret' al valo strie.

Pashtisto tien venas por

Ripozi en tagmeza hor',

Rikoltistinoj cherpas tie

La akvon. Tie en silent'

Tre simpla staras monument'.

XLI.

Che ghi (dum ekkomencas fluon

Printempa pluv' al la kampar')

Pashtist', el bast' plektante shuon,

Pri Volga[191] kantas kun amar';

Kaj juna urbanin' apere,

Gastanta en kampar' somere,

Dum sole shi en firma sid'

Tra l' kampoj rajdas kun rapid',

Haltigas antau ghi chevalon,

Tirinte bridon por moment',

Kaj jen tralegas kun atent',

Turninte for chapelvualon,

Surskribon simplan — kaj larmer'

Che shi aperas kun sincer'.

XLII.

Kaj pashe plu shi rajdas sole

En meditemo kaj sen vort';

Okupas longe shin nevole

De Lenskij la fatala sort';

Kaj pensas shi: «Sed Olga kion?

Chu longe shi kor-emocion

Suferis kun turmenta plor'?

Kaj shia do fratin', chu for?

Kaj kie ankau la dandeto,

Strangul', ermit' el mondpublik',

Por modulinoj malamik',

La mortiginto de l' poeto?»

Pri li detale per rakont'

Mi reraportos en estont',

XLIII.

Sed nur ne nun. Ech kvankam kore

Heroon mian amas mi

Kaj lin nur lasas provizore,

Nun ne pensemas mi pri li.

Al prozo mia agho celas,

Ghi rimon petoleman pelas,

Kaj mi — mi ja konfesas mem —

Ghin sekvas sen diligentem'.

Makuli fluge tutfoliojn

Nun mia plum' ne emas plu;

Chu en silento, chu en bru',

Severaj zorgoj, sed aliaj,

Kaj revoj, sed malvarmaj jam,

Maltrankviligas min sen flam'.

XLIV.

Ekkonis novajn mi preferojn,

Chagreno nova kaptas min;

Sed mi ne havas plu esperojn

Kaj mi bedauras pri la fin'.

Revado! Kie via suno?

Kaj kie, rimo via, j_u_n_o?

Chu do lauvere sen opon'

Forvelkis, velkis ghia kron'?

Chu ankau do, sen elegio,

Forflugis jam en efektiv'

Printempo ech de mia viv'

(Ghis nun mi shercis nur pri tio)?

Chu do neeblas jam reven'?

Chu jam mi tridekjaros jen?

XLV.

Do mi vivmezon nun ricevas,

Konfesi tion devas mi.

Do adiaui nun ni devas,

Junagho mia gaja, vi!

Mi dankas vin por ghu-admiroj,

Por korsuferoj, por sopiroj,

Por brufestenoj sen kompar',

Por via tuta donacar';

Mi dankas vin. En maltrankvilo

Kaj en silento kun felich'

Mi ghuis vin... ghis la sufich';

Sufichas! Kun animfacilo

Novvojon mi komencas nun

Por ekripoz' en oportun'.

XLVI.

Mi retrospektu. Do, adiau,

Vi, lokoj, kie en kutim'

Maldiligente kaj pasie

Mi tagojn vivis en intim'.

Kaj vi, inspiro de l' juntagoj,

Instigu min al mensimagoj,

Vigligu min el dorminklin',

Pli ofte vizitadu min,

Ne lasu ke la kor' poeta

Krudighu kaj en plena dron'

Pereu kiel peza shton'

En morta ranto societa,

[En mezo de fierular'

Kaj stultular' sen iu far',

XLVII.

En mez' de ruzaj, hipokritaj

Infanoj de dorlot-eduk',

Krimuloj tedaj kaj malspritaj,

Jughistoj kun tendenca juk',

En mez' de vantulinoj piaj,

En mez' de sklavoj senkonsciaj,

En mez' de plej ghentila ag'

De perfidad' en chiu tag',

En mezo de rigor-postuloj

De senanima konvenec',

En mez' de teda malplenec'