Euhgeno Onegin

De babiladoj kaj kalkuloj,][192]

En tiu marcho, kie mi

Min banas, amikar', kun vi!

ChAPITRO SEPA

Ho, Moskvo, amfilin' Rusia,

Chu trovi saman kiel vi?

D_m_i_t_r_i_e_v[193].

Chu eblas do ne ami Moskvon?

B_a_r_a_t_i_n_s_k_i_j[124].

Malshati Moskvon! Jen

influ' de la soci'!

Pli bonas kie do?

— Ne estas kie ni.

G_r_i_b_o_j_e_d_o_v[182].

I.

Pelate de printemp-radioj,

Neghar' el montoj en defal'

Defluis per malpuraj strioj

Al subakvita herba val'.

Rldete la natur' serena

Tra dorm' renkontas jarmatenon;

Pli bluas la chiel' en klar';

Verdighas pufe la arbar'

Ankorau travidebla fore.

Por kamp-tributo la abel'

Jam flugas el la vaksa chel'.

Sekighas kampoj multkolore;

Brutar' pashtighas, kaj en pal'

De l' nokt' jam kantis najtingal'.

II.

Malghojas mi pro via veno,

Printempo! De la am' sezon'!

Ho, kia stranga malsereno

En mi naskighas je reson'!

Kun kia peza korturmento

Mi ghuas je printempa vento

Blovanta kontrau la vizagh'

Sur fono de l' kampar-pejzagh'!

Do chu mi jam ne konas ghuon,

Kaj chio, kio kun facil'

Vigligas nin per ghoj' kaj bril',

Nun donas tedon kaj enuon

Al mia jam malviva kor',

Kaj chio shajnas sen kolor'?

III.

Au chu sen ghoj' pri la reveno

De la velkinta foliar'

Ni rememoras kun chagreno

Pri perdo de l' pasinta jar';

Au chu refloron de l' naturo

Ni ligas en konstern-teruro

Kun velk' en nia propra agh'

Ne renaskebla, je domagh'?

Vershajne, venas al la pensoj

Dum songho de la poezi'

Printemp' alia en vizi'

Kaj niajn korojn kun intensoj

Tremigas ghi per rev-girland'

Pri bela nokt' en fora land'...

IV.

Jen tempo: bonaj dormemuloj,

Saghuloj kiel Epikur'[194],

Vi, senpasiaj felichuloj,

De Levshin[195] idoj lau natur',

Priamoj[174] kan kampar-inklinoj,

Kaj vi, sentemaj sinjorinoj,

Printemp' vin vokas al kampar',

La tempo de varmec' kaj klar',

De floroj, de laboroj kampaj

Kaj nokt-promenoj kun inspir'.

Al kampoj do! Kun chi aspir'

Veturu do en vicoj rampaj

Kaleshe au en poshta char'

El post la urba barilar'.

V.

Kaj vi, leganto gravinflua,

En la kalesh' kun oportun'

Veturu el la urbo brua,

En kiu gajis vi ghis nun;

Kun mia Muz' kapricpoema

Ni iru al kverkar' bruema

Che flua riveret' sen nom',

En loko, kie stranga hom' —

Eugeno senokupa mia,

Ermite loghis vintre jhus

En proksimec' de l' sen amuz'

Revanta Tanjo emocia;

Nun mankas li pro forvetur'...

Malghoja signo restas nur.

VI.

Ni iru inter montorondo

Al loko, kie riveret'

Tra tilibosko per fluondo

Herbejon pasas en kviet'.

Kantadas tie najtingalo,

Sovagha floras roz' en valo,

De font' audighas plauda son' —

Videblas tie tomba shton'

Sub pin' duobla altapinta.

Surskribo diras kun solen':

«Vladimir Lenskij kushas jen,

La tiomaghe pereinta

Per brava morto de hero'.

Poet' - junul', ripozu do!»

VII.

Che tiu urno tra silento

Sur pina brancho en aer'

Svingetis iam frua vento

Florkronon belan kun mister'.

Vespere al chi tiuj pinoj

Venadis iam du fratinoj

Kaj che la tombo sub la lun'

Ploradis ili en komun'.

Sed nun... jam forgesighis plene

La monumento kaj la voj'

Al ghi. Kron' mankas en chi foj';

Pashtisto sola tie pene

Kaduka, griza kantas nur

Dum shuplektad' el basta shnur'.

VIII.

[Sed foje en vespera horo

Fraulino venis tien chi,

Kaj shajnis, kvazau per angoro

Tre agitita estis shi.

Kaj kvazau kun sekreta timo,

Kun plor', kun plendo en animo

Che l' tombo staris la fraulin'

Kun brakotrem' kaj kapoklin'.

Sed tuj per pashoj rapidemaj

Atingis juna shin ulan'

Kun belstatur' kaj forta san',

Kun lipharetoj hok-ekstremaj,

Kun larghaj shultroj de soldat'

Kaj kun fiera sprontintad'.

IX.

Shi la ulanon ekrigardis

Kaj ekpalighis kun ekspir':

Rigardo lia brila ardis

Chagrene kun nenia dir'.

Kaj kune en silento deca

Kun li el tiu lok' orfeca

La fianchin' de Lenskij jen

Foriris jam sen realven'.

Almenau el la tomb' ne venis

Fantomo lia kun jhaluz'

En tiu tago sen amuz',

Kaj en malfrua hor' ne tenis

La junan paron en mister'

Eltomba lia reaper'.][196]

X.

Ho, Lenskij malfelicha mia!

Nelonge shi priploris vin.

Ho ve, ja al chagreno sia

Perfidas juna fianchin'.

Alia ul' shin tentis sperte,

Alia ul' sukcesis lerte

Delogi shin per ama flat',

Ulano gajnis shin por shat',

Ulan' de shi amata estas...

Kaj jen kun li che la altar'

Sub krono prude shi en star'

Kun la klinita kap' majestas,

Kun flam' okula, vanga rugh'

Kaj kun rideto sur la bush'.

XI.

Ho, mia Lenskij! Chu post limo

De l' tomb' en eterneco vin

Konsternis la perfida krimo

De via kara fianchin';

Au apud la dormanta Leto[185]

Sensenta estas la poeto

Beate muta sen respond'

Kaj lin ne tushas viv' de l' mond'?..

Jes! senpasia plenforgeso

Atendas nin post nia mort'.

Tuj eksilentas la malord'

De la chirkaua bru' sen cheso,

La heredantoj kun ekscit'

Disputas tiam pri divid'.

XII.

Kaj baldau en la familia

Bien' ekregis plensilent'.

Kun Olga la ulan' al sia

Veturi devis regiment'.

Kun larmoj la maljunulino

Ploradiauis la filinon

Kaj preskau falis ech sen viv',

Sed Tanjo estis en pasiv';

Kaj nur vizagho shia charmis

Per morte palkolora ton',

Dum chiuj iris al peron'

Kaj chiuj adiaue svarmis

Che la kalesh' de l' juna par',

Salutis Tanjo kun amar'.

XIII.

Kaj longe tra nebulo mute

Rigardis sekven shi sen fin'...

Do solas Tatiana tute!

Ho ve, nun shia amikin',

Kunvivulino multejara,

Amata kolombino kara,

Jen estas disigita for