Euhgeno Onegin

— Ho ve, karul'! Enspez' nemultas.—

«Sufichos por la vintr' al vi;

Se ne, do pruntedonos mi.»

XXVII.

Al tiu bonkonsil' ekfidis

Tre la maljunulino nun;

Shi prikalkulis — kaj decidis

Veturi Moskvon post autun'.

Novajhon tiun audas Tanjo.

Por jugho de la mond' en van' ja

Prezenti trajtojn de naiv'

De la provinca simpla viv'!

En malnovmodaj vestoj iri!

Kun malnovmoda morkondut'!

Por Moskvaj dandoj esti lud'

Kaj mokojn tuj al si altiri!

Terure! Ne, ech sen kompar',

Pli bonas resti en kampar'!

XXVIII.

Rapidas shi al kamp-anguloj,

Levante sin en frumaten',

Kaj kun malgajaj larmokuloj

Shi ekparolas en chagren':

«Adiau, pacaj horizontoj,

Kaj vi, konataj valoj, montoj,

Kaj vi, arbaro kaj torent';

Adiau, bela firmament',

Naturo gaja, vi, adiau;

Mi shanghas vin por la renkont'

Kun brua bril' de l' vanta mond'...

Vi ankau for, libero mia!

La sorto kien pelas min?

Preparas kion la destin'?»

XXIX.

Promenoj shiaj nun pli longas.

Jen riveret', jen val-dekliv'

Nun Tatiana-n pli allogas

Per sia charma perspektiv'.

Samkvazau kun amikoj koraj

Shi kun herbejoj, boskoj foraj

Konversacias en sincer',

Sed forrapidas la somer'.

La orautuno jam aperis.

Tremanta, pala, la natur'

Vestita estas en purpur'...

Kaj jen la nordo ekkoleris

Pelante nubojn — kaj en fin'

Alvenas vintro-sorchistin'.

XXX.

Alvenis ghi kaj jen ekpendis

Per neghoflokoj sur branchar';

Ghi beltapishe sin etendis

Sur kampoj kun blindiga klar';

Riveron ghi kun bordoj mole

Glat-egaligis shvel-tavole;

Ekfrostis. Kaj ghojigas nin

L' amuz' de l' vintro-bonpatrin'.

Nur Tanjo nia ne aspiras

Renkonti ghin che la aper'

Kaj spiri per la frost-aer';

Per negh' unua ne deziras

Vizaghon lavi shi kun ghoj';

Timigas shin la vintra voj'.

XXXI.

Jam estas multe prokrastita

La lasta dat' por ekvojagh'.

Denove estas riparita

La forgesita ekipajh'.

Lau la kutim' tri plenaj charoj

Sharghighas per mastrumilaroj,

Kofrar' kun multa rekvizit',

Segharo, vazoj kun konfit',

Matracoj, kaghoj kaj gekokoj,

Pelvar', potar' kaj tiel plu.

El servistej' audighas bru'

De adiauaj plorsufokoj:

Kondukas oni jam en ord'

Dek ok chevalojn al la kort'.

XXXII.

Enjungas oni ilin bone,

Finpretigata estas mangh',

La charojn supersharghas oni,

Insultoj sonas dum arangh'.

Sur vila chevalach' malgrasa

Gvidisto sidas barbamasa.

Servutular' che l' kort-enir'

Alvenis por adiaudir'.

Kaj jen eksidis fine chiuj,

La charoj glitas trans la plac'.

«Adiau, vi, angul' de pac'!

Izola refughej', adiau!

Chu mi revidos iam vin?»

Demandas Tanjo plore sin.

XXXIII.

Se al la civiliz-stimulo

Dedichos ni pli da atent',

Vershajne iam (lau kalkulo

De filozofa kompetent' —

Post kvincent jaroj) niaj vojoj

Bonighos pli je kelkaj fojoj.

Ruslandon tutan shosear'

Kunligos chie jam sen bar'.

Trans akvoj pontoj fergranitaj

Arkighos per larghega blok',

Disighos montoj, kun arog'

Tuneloj estos trafositaj,

Kaj ech en chiu ajn staci'

Fondighos la restoraci'.

XXXIV.

Nun niaj vojoj tre malbonas[199],

La pontoj putras en forlas',

En staciejoj dormon donas

Neniam pul- kaj cim-amas';

Restoracioj mankas. Sole

En la malvarma hal' izole

Prezlisto pendas por belvid'

Kaj mokas nur al apetit',

Dum kiam la vilagh-ciklopoj[200]

Che flam' kuracas en kviet'

Per rusa peza martelet'

Facilkaleshon el Europo,

Benante sulkojn de l' vojrand'

Kaj kavojn de l' gepatra land'.

XXXV.

Sed dum la vintro kun intenso

Agrablas tre la veturad'.

Samkiel moda vers' sen penso

La vintra vojo estas glat'.

Automedonoj[201] niaj kuras,

La triocharoj[202] flugveturas

Kaj verstoj[203] en malordinar'

Vidighas kvazau palisar'[204],

Sed propraforte tre domaghe

Veturis Lárina por shpar',

Ne per rapida poshta car',

Kaj tial multe dumvojaghe

Enuis Tanjo sen plezur':

Sep tagojn dauris la vetur'.

XXXVI.

Kaj tamen jam proksime estas.

De l' blankashtona Moskv' en klar'

Per oraj krucoj jam majestas

Antikva brila kupolar'.

Ha, fratoj! Kiom mi kontentis

Subite kiam mi eksentis

Ghardenojn, templojn, domojn jam

Jen antau mi en panoram'!

Ho, kiom ofte entumulte

Dum mia vaga vivdestin'

Mi rememoris, Moskvo, vin!

Ho, Moskvo... kiom estas multe

Chi nom' por chiu rus' trezor'!

Revokas kiom lia kor'!

XXXVII.

Jen la kastel' de P_e_t_r'[205] aperas

Malhele sur arbara fon'.

La novan gloron ghi fieras.

Kun van' en ghi N_a_p_o_l_e_ó_n[92]

Atendis dum felicho fina,

Ke Moskvo antau li sin klinu

Kun shlosilar' de l' glora K_r_e_m_l'[206].

Ne, Moskvo mia sen ekzempl'

Al li ne iris riverence.

Ne feston kun donac-gratul',

Preparis fajron ghi kun brul'

Por la hero' senpacienca.

Kun meditem' el tie chi

Al la bruleg' rigardis li.

XXXVIII.

Adiau do, vi, atestanto

De l' fiaskinta glorinvad'.

Kolonoj blankaj de l' urbrando

Vidighas. Tra T_v_e_r_s_k_a_j_a-strat'

Trans kavoj glitas jam la charo.

Aperas budoj, lanternaro,

Virinoj, buboj, viramas',

Veturilar' en preterpas',

Ghardenoj, domoj, buhharanoj[207],

Butikoj kun diversa var',

Bulvardoj, rajda kozakar'[208],

Modmagazenoj kaj kabanoj,

Leonoj sur pordega mur',

Monedoj super templa tur'.

XXXIX.

Ho, Moskvo! Moskvo!...........[209]

XL.

Okupas horojn du komplete

Laciga tiu chi promen',

Che Hh_a_r_i_t_o_n_i_j[210] en strateto

La charo haltis fine jen.

Nun venis ili de l' vojagho

Al la onklino maljunagha

Kvarjare jam en ftiz-malsan'.

Kun okulvitroj, shtrump' en man',