Euhgeno Onegin

En ghusta temp' al mon' kaj glor'

Kaj rango en trankvil' atingis,

Pri kiu lautas onidir':

N. N. bonega estas vir'.

XI.

Sed pensi estas tre chagrene,

Ke vane pasis nia jun',

Ke ni perfidis ghin senghene

Kaj ke ghi trompis nin je pun';

Ke niaj bonaj kordeziroj,

Ke niaj freshaj revaspiroj

Putrighis tre rapide nun

Samkiel verdo en autun'.

Teruras dum la vivo tuta

Tagmanghojn havi nur en vid',

La vivon trakti kiel rit'

Kaj post amaso bonkonduta

Inerte treni sin sen ches'

Sen iu kuna interes'.

XII.

En mez' de rondo bonracia

Maltaugas (vi konsentas, chu?)

Famighi je strangulo ia,

Objekto de chikana bru',

Au shajni frenezul' malsana,

Au kripla fenomen' satana

Au ech Demono, en rutin'!

Onegin (mi retushas lin)

Post la mortigo de l' amiko

Atingis sen labor-celad'

Ghis dudekses-jaragha grad'

Kaj enuante sen efiko,

Kaj sen ofic' kaj sen edzin',

Neniel sciis uzi sin.

XIII.

Lin ekposedis malkvieto,

Aspiro al shanghad' de lok'

(Ekstreme peza tendenceto,

De la nemultaj propra log').

Forlasis li bienon sian

Kaj la kamparon idilian,

En kiu ombro de l' amik'

Lin persekutis kun pentig'.

Li vojaghadon entreprenis

Sen cel' lau sola sentdifin',

Sed tiu chi migrad' en fin'

Al li ektedis: li revenis

Kaj rekte trafis lau fatal'

Samkiel Ch_a_c_k_i_j[228] tuj al bal'.

XIV.

Jen la amaso sin distiris,

Murmuro kuris tra la hal'...

Al la mastrino grave iris

La sinjorin' kun general'.

Shi estis ne trorapidema,

Sen parolem', sen frost' ekstrema,

Sen aroganta pomp-impres',

Sen pretendemo je sukces',

Sen tia eta modafekto,

Sen imitema fals-kondut'...

Tre simpla estis shi en tut'.

Shi shajnis esti la reflekto

D_u c_o_m_m_e i_l f_a_u_t[229]... Ho ve, Shishkóv[230]:

Traduki estas mi sen pov'.

XV.

Al shi inklinis sinjorinoj,

Avinoj laudis per ridet',

La viroj kun profundaj klinoj

Rigardon serchis en tutpret';

Fraulinoj preter shi ekhalte

Pli orde kuris; kaj plej alte

La nazon tenis en real'

La shin sekvinta general'.

Belega nomus shin neniu;

Sed de la kapo ghis la pland'

En shi neniu ech pedant'

Eltrovi povus tion, kio

En la Londona alta rond'

Nomighas v_u_l_g_a_r[231]. Kun volont'

XVI.

Tradukus mi, sed ve — ne povas

Chi tiun vorton, en favor':

Che ni ghi provizore novas

Kaj dube restos en honor'.

Por epigram' ghi tre konvenas...

Sed al la temo mi revenas.

Chi tiu charma sinjorin'

Che tablo eksidigis sin

Kun N_i_n_a V_o_r_o_n_s_k_a_j_a brila,

Chi K_l_e_o_p_a_t_r_a[232], sed de Nev'[5]:

Kaj plenkonsenti estas dev',

Ke ne kapablis N_i_n_a stila

La najbarinon venki for

Per sia belo de marmor'.

XVII.

«Chu eble», pensas nun Eugeno:

«Chu estas shi? Ne... Shajne jes...

Chu! el profund' de stepbieno...»

Kaj la lorneton li sen ches'

Returnas en la samdirekto

Al tiu, kies bonaspekto

Rememorigis lin pri sam'

De l' trajtoj forgesitaj jam.

«Princ', diru, kiu estas flanke

En la biret' de framb-kolor'

Kun la hispan-ambasador'?»

— Nu! longe vi forestis manke.

Sed mi do tuj prezentos vin.—

«Sed kiu?» — Mia junedzin'.—

XVIII.

«Do vi edzighis! Kiam?» — Antau

Du jaroj jam.— «Kun kiu do?»

— Kun Lárina.— «Chu Tatian' do?»

— Chu vi shin bone konas? — «Ho!

Najbar' mi estas.» — Do ni iru.—

La princo tuj sen kontraudiro

Kondukas lin al la edzin'.

Shi fikse ekrigardas lin.

Kaj kvankam certe senkutime

Li ekkonsternis shin en ver'

Kaj shin mirigis per aper',

Nenion montris shi esprime:

Tutsama restis shia ton',

Saluto sama lau fason'.

XIX.

Jes, vere! Shi ech ne ektremis,

Nek ighis pala, rugha ech...

Shi ech la lipojn ne kunpremis,

Nek palpebrumis pro la strech'.

Kaj kvankam li rigardis pene,

Rekoni Tatiana-n plene

Ne povis tute jam Eugen'.

Li provis ekparoli jen,

Sed — ne kapablis. Shi demandis,

Li kie migris dum vojagh',

Chu venis li el la vilagh'?

Shi poste al la edzo shanghis

Rigardon lacan, glitis for...

Li restis en rigid-humor'.

XX.

Chu estas sama Tatiana,

Al kiu iam kun skrupul',

En la komenco de l' romano,

En malproksima landangul',

Li kun gravtona instruemo

Prelegis pri edifa temo;

Chu tiu, kies korleter'

Kun dirlibero kaj sincer'

Che li restadas konservata;

Chu tiu chi knabin'... chu shi?..

Knabino tiu, kiun li

Ignoris en humila stato;

Chu vere shi kondutis jhus

Kuraghe tiom sen rifuz'?

XXI.

Forlasas li la rauton[226] bruan,

Veturas hejmen kun medit'.

Dormadon lian tro malfruan

Malgaja ghenas songhagit'.

Vekighis li; leter' subitas:

La princo N. afabl-invitas

Lin al vespero. «Di'! al shi!..

Ho, certe, certe!» Strekas li

Respondon en rapid' momenta.

Lin pikis kiu stranga vund'?

Movighis kio en profund'

De la anim' maldiligenta?

Bedauro? vant'? au ree jam

La zorgo de l' juneco, am'?

XXII.

Onegin horojn reaspiras,

Atendas finon de la tag'.

La deka batas jam; li iras

Kaj ekveturas kiel sag',

Jen venas li, sin regi provas,

Li Tatiana-n solan trovas,

Dum kelka temp' en muta stat'

Kunsidas ili. Parolad'

Ne tute glatas. Li apenau

Respondas tre mallerte shin.

Kaj lia kapo kun obstin'

Plenplenas per la pens' chagrena.

Rigardas li: en plentrankvil'

Shi sidas kun libera stil'.

XXIII.

La edz' eniras. Tuj ekforas

Chi tiu teda t_ê_t_e_-_à_-_t_ê_t_e[233];

Li kun Onegin ekmemoras

Jhunagh-amuzojn sen diskret'.

Ekridas ili. Venas gastoj.

Per sal' de l' mondaj klachoj lastaj

Viglighis pli la konversad';

Sed antau la mastrin' debat'

Facila brilis tute dece,