Euhgeno Onegin

Kalmuko[211] en chifonkaftano

Malfermas pordon kun sinklin'.

Renkontas ilin la princin'

Per kri', kushante sur divano.

Nun la maljunulinoj du

Brakumis sin kun larmoflu'.

XLI.

— Princin', m_o_n a_n_g_e! — «P_a_c_h_e_t_e[213]!» — A_l_i_n_a! —

«Chu imageble?» — Pasis jam

Chu longe? — «Karulin'! Kuzino!

Sidighu — kia vera dram'!

Nun estas kvazau scen' romana...»

— Filin' jen mia, Tatiana.—

«Ah, Tanjo! do aliru vi —

En songho kvazau estas mi...

Kuzin', chu lasis vin memoro

Pri Grandison?» — Ha, Grandison!

Nu, kion do? — «Che Simeon'

En Moskvo loghas li ankorau;

Li min vizitis lau iam';

La filon li edzigis jam.

XLII.

Kaj tiu... tamen ni rakontu

Pli poste pri chi tiu tem'.

Sed Tanjon ni jam morgau montru.

Domaghe mi ne povas mem,

Apenau trenas mi la krurojn.

Sed vin lacigis la veturoj;

Ripozi kune iru ni...

Oh, mankas fortoj... lacas mi...

Lacigas min ne nur chagreno,

Sed ech la ghojo... Karulin',

Ne taugas tute mi en fin'.

La maljunec' — ho, abomeno...»

Kaj jam, tutlacighinte for,

Komencis tusi shi kun plor'.

XLIII.

Kortushas Tanjon ghis intimo

Karesoj de l' malsanulin';

Sed che l' novloko sen kutimo

Shi tre malbone sentas sin.

Sub silka kurtenet' alkova

Ne dormas shi sur lito nova;

Kaj la pregheja frusonor',

Reanoncanto de l' labor',

Matene levas shin; eksidas

Shi che fenestro en malklar'.

Tagighas pli, sed ne kampar'

Vidighas antau shi: shi vidas

Tutfremdan korton je surpriz'

Kun muro, kuirej', remiz'.

XLIV.

Kaj jen: por tagmanghad' sen finoj

Venigas oni Tanjon nun

AI chiuj avoj kaj avinoj,

Por montri shin en oportun'.

La parencinojn elekstreme

Renkontas oni kareseme

Kun pan' kaj sal'[214], kun ghojekkri':

«Chu Tanjo! Kiom kreskis vi!

Nur jhus ja shajne mi vin baptis!

Kaj mi vin pinchis je orel'!

Kaj mi vin nutris per pastel'!

Kaj mi vin sur la brakojn kaptis!»

Kaj veas la avina hhor':

«Jen flugas niaj jaroj for!»

XLV.

Sed ili shanghis sin apenau;

Tutsamas ili ech sen pruv':

Onklin' de la princin' E_l_e_n_a

Sin vestas per la sama kuf';

Shminkadas sin L_u_k_é_r_j_a L_v_o_v_n_a,

Mensogas plu L_u_b_ó_v_j P_e_t_r_o_v_n_a,

I_v_á_n P_e_t_r_o_v_i_ch — malsaghul',

Semjón Petrovich — avarul',

Che P_e_l_a_g_e_j_a N_i_k_o_l_a_v_n_a —

M_o_n_s_i_e_u_r F_i_n_m_o_u_c_h_e[215] en amikec'

Kaj sama hund' kaj sama edz',

Kaj tiu chi, kutimklubano,

Silente surdas lau la sam'

Kaj manghas kun la sama am'.

XLVI.

Filinoj Tanjon chiel servas;

De l' jungracioj Moskvaj gap'

Komence en silent' observas

Jen Tanjon de l' pied' ghis kap'.

Shin ili opinias stranga,

Provinc-afekta kaj palvanga,

Malgrasa iom, estas ver',

Sed tre beleta en ceter';

Kaj poste lau sinakomodo

Amikinighas ili jam,

Shin kisas kaj dum sinornam'

Shin frizaranghas lau la modo,

Kaj fundsekretojn de la kor'

Al shi konfidas kun fervor',

XLVII.

Amvenkojn siajn kaj esperojn,

Petolojn, revojn kun delog'.

Senkulpe fluas tuj kveroj

Kun spic' facila de mensog'.

Kaj danke por babilo tia

Pri propra korkonfeso shia

Insistas ili kun aspir'.

Sed Tanjo kvazau en delir'

Auskultas ilin senatente,

Shi chion preterlasas for,

Sekreton shi de sia kor',

Trezoron de l' felic', silente

Konservas sen parol' en pi',

Konfidas al neniu shi.

XLVIII.

Deziras tamen Tatiana

Atenti al la bona ton',

Sed tia trivialo vana

Okupas chiujn en salon';

Aspektas chio tiel pale;

Mensogas oni ech sengale;

En la senfrukta senutil'

De klachoj, famoj kaj babil'

Ide' neniam elaperas

Ech nur senkauze en subit';

La mens' sekigas sin sen sprit';

La kor' neniam eksinceras;

Malsagho gaja je renkont'

En vi ech mankas, vanta mond'!

XLIX.

Arhhivaj frauloj jen en grupo

Rigardas Tanjon kun afekt'

Kaj inter si pro senokupo

Pri shi parolas kun neglekt'.

Nur arleken' sentimentala

Shin ial trovas ideala

Kaj apud pordangul' por shi

Laboras jen pri elegi'.

Okaze apud shi eksidis

Ech V_j_á_z_e_m_s_k_i_j[2] persone mem

Kaj charmis shin per alta tem',

Kaj apud li do shin ekvidis

Kaj informighis pri la nom'

Maljuna kun peruko hom'.

L.

Sed tie, kie M_e_l_p_o_m_e_n_a[216]

Lautblekas per tirkria ton'

Kaj antau la malvarmoplena

Publiko svingas per hhiton'[217],

Dum dormas T_h_a_l_i_a[218] sen audo

De la favora vokaplaudo,

Kaj kie T_e_r_p_s_i_hh_o_r_a-n[39] nur

Admiras oni kun plezur'

(Chi tiuj moroj kaj inklinoj

Samtempas chiam min kaj vin),

Al Tanjo ne direktis sin

Lornetoj de l' jhaluzulinoj,

Nek modkritikoj kun sever'

El la loghioj kaj parter'.

LI.

Venigas oni Tanjon ankau

En Klubon. En chi tiu lok'

Ekscito, premo, spacomanko,

Mazurka bru', densec', sufok',

Kandela bril', vizaghoj shvitaj,

Per homoj haloj plenigitaj,

Da fianchinoj luksa hhor'

Impresas tuj ghis kapdolor'.

Chi tie dandoj fanfaronas

Per la lorneto, modsurtut'

Kaj aroganta fikondut'.

Chi tie la husaroj spronas

Por brili, chasi al la kor'

Kaj fluge malaperi for.

LII.

La nokto havas multajn stelojn,

En Moskvo multas knabinar',

Sed tamen en la blu' chiela

La luno restas sen kompar'.

Kaj tiu, kiun kun admiro

Mi timas gheni per la liro,

Samkiel la majesta lun',

En mez' unike brilas nun.

Kun kia chieleca ardo

La teron tushas shi dum ir'!

Ondigas sin la brust' en spir'!

Kaj dolchas kiom la rigardo!

Sufichas tamen; chesu mi:

Mi jam tributis al pasi'.

LIII.

Bru', rido, riverencaj klinoj,

Galop', mazurko, valso, kur'...

Sed sole inter du onklinoj,