Euhgeno Onegin

Tieas nuda stepa vast';

Nur ie oni prilaboris,

Ke junaj branchoj en tagmez'

Liveras ombron lau neces'.

*

Sed kio estas rakontota?

Odeso polva, diris mi.

Se dirus mi: Odeso kota —

Mi ne mensogus tie chi.

Dum ses semajnoj ja Odeso

En chiu jar' lau vol' de Zeuso[3]

Fordronas tute sen mezur'

En densa koto kaj malpur'.

Enkotumighas chiuj domoj

Je metro alte, kaj trans strat'

Nur per la stilzoj eblas vad';

En kot' gluighas charoj, homoj,

Kaj droshkon tiras por elmov'

Anstatau la chevalo — bov'.

*

Sed shtonojn hakas jam martelo,

Kaj baldau per pavima mas'

Savite kovros sin kun belo

La urbo kvazau per kiras'.

Sed en Odeso akvohava

Ekzistas plua manko grava;

Kaj kiu? — akvokondukil'.

Okazas granda malfacil'.

Sed ne domaghas finkonklude,

Precipe se sen multa kost'

Vin' importatas sen impost',

Kaj suno suda, maro suda...

Do kion plue por demand'?

Benita estas tiu land'!

*

Tuj kiam la kanon' signala

De l' shipo salvis en maten',

De l' kruta bord' en kuro fala

Mi al la mar' rapidas jen.

Per sala ond' refreshigite,

Mi kun la pipo ardigita

Ghutrinkas kafon kun aniz'

Lau musulman' en paradiz'.

Mi ekpromenas. Malfermata

«Casino»[277] estas jam; bonson'

De l' tasoj tintas; al balkon'

Markist' eliras dormestata

Kun balail'; vendistoj du

Kunvenis jam por rendevu'.

*

La plac' eksvarmas jam hompreme.

Klopodas vigle gevirar'

Senfare jen, jen afereme,

Sed chefe tamen por ekfar'.

Jen negocist' je riskaj agoj

Rigardi iras al la flagoj,

Por informighi pri alven'

De certaj veloj al haven'.

Kaj kiuj varoj kaj el kie

En kvaranteno trovas sin?

Chu venis barelar' da vin'?

Kaj chu ekzistas pesto ie?

Chu incendi', malsat', milit'

Okazis ie por profit'?

*

Sed ni, bubaro sen chagrenoj,

Atendis ni de la import'

Nur bonajn ostrojn el basenoj

Che la Konstantinopla bord'.

Chu ostroj venis? Ghoj' sen baro!

Kaj la manghema junularo

Vivajhojn grasajn glutas tuj

El la marfunda konka uj',

Aspergetinte per citrono.

Diskutoj, bruo — sur la tabl'

Aperas vino, kun afabl'

El kel' prenita de Otono[278];

La horoj flugas, kaj la shuld'

Plikreskas chiam en rezult'.

*

Sed venas jam vespero blua,

Opero nin allogas tre:

R_o_s_s_i_n_i[279] tie estas ghua,

Europa favorit' — Orfe'[280].

Ne atentante al kritiko,

Li chiam novas kun efiko,

Li sonojn vershas — kun bolad'

Fluadas ili en rulad',

Samkiel kisoj de l' junghuo,

En dorlotem', en flampasi',

Samkiel shprucoj de Aï[148],

Shaumantaj en orbrila fluo...

Sed chu similas en simbol'

Al vino la d_o_-_r_e_-_m_i_-_s_o_l?

*

Sed chu nur tiuj dolchaj ghuoj?

Sed la serchado per lornet'?

Sed postkulisaj rendevuoj?

Sed p_r_i_m_a_-_d_o_n_n_a[281]? Sed balet'?

Sed la loghi' luks-oportuna,

En kiu sidas bela, juna,

Fiera negocist-edzin'

En mez' de l' adorantaj shin?

Kaj shi auskultas, ne auskultas

Al kavatin', al ampretend',

Al sherc' kun flata kompliment'...

Kaj shia edz' en dormo stultas,

Li nur vekighas por osced'

Kaj ree ronkas en kviet'.

*

Finalo jam; la hal' malplenas;

Disiras la publik' kun zum';

Al plac' amaso sin ektrenas

Sub stela kaj lanterna lum';

Filar' de Auzoni' beata[282]

Kantetas iom memoratan

Gajmelodion de ari'

Kaj blekas recitadon ni.

Malfrue. Jam Odeso dormas:

Senspira, varma estas nun

La muta nokto. Lumas lun',

Nubaro diafana formas

Vualon sur chiela pur'.

La Nigra maro bruas nur.

*

Do jen mi loghis en Odeso

En mez' de nova amikar',

Lasinte tute en forgeso

Heroon mian dum erar'.

Onegin ja neniam vere

Amikojn havis perletere,

Kaj mi aliaflanke mem

Neniam al korespondem'

Inklinis. Do per kia miro

Frapita trafe estis mi,

Tuj kiam ekaperis li

Simile al fantoma viro;

Ekkriis la amikoj jen

Kaj mi ekghojis kun solen'!

*

Nelonge ni promenis kune

Sur bordoj de Euksina mar'[283]:

Disigis ree malkomune

La sorto nin per nova bar'.

Onegin, plene satigita

Per chio nun de li vidita,

Direktis sin al Neva bord'[5];

Kaj mi al malproksima nord'

For de l' ostraro nigramara,

De l' sinjorinoj de la sud'

Kaj for de l' nobelara trud'

Foriris al la ombr' arbara

Kaj al T_r_i_g_ó_r_s_k_o_e_-_vilagh'[284].

Malgajis mia alvojagh'.

*

Ho, chie, kie donos Sorto

Al mi angulon sub tegment',

Kaj kie pelos ghia forto

Kanoton mian en torent';

Kaj chie, kie tombo paca

Atendos min kun fauk' minaca,—

Mi chie per sincera ben'

Amikojn miajn benos jen.

Ne, ne! nenie do forgesos

Mi pri ilia korkares',—

Chu sola, chu en homa mez'

Imagi mi neniam chesos

Vin, salikar' che akva klar',

Kaj vin, T_r_i_g_ó_r_s_k_o_e_-_kampar',—

*

Kaj vin, de S_ó_r_o_t_j[285] bordoj krutaj,

Kaj strioj de monteta plat',

Kaj vojoj en la boskoj mutaj,

Kaj dom' de nia festenad',

Azil' de Muzoj brilvestita

Kaj de J_a_z_i_k_o_v[139] prikantita,

Dum el sanktej' de saghofont'

Venadis li al nia rond',—

Prikantis li de S_ó_r_o_t_j dignon,

Kaj belsonoris versa rim'

En vasta kampa malproksim'.

Mi ankau tie lasis signon

Kaj shalmon de la poezi'

Por vent' pendigis sur abi'.

KOMENTARO

[1] P. A. P_l_e_t_n_j_ó_v (1792 — 1862) — verkisto, poeto, kun kiu Pushkin havis amikrilatojn koresponde kaj kiu kelkatempe administris eldonadon de la verkoj de Pushkin.