Фаўст

О так! Удаль! Вышэй! Да зор!
Мой друг, часоў былых прастор —
Ёсць кніга пры сямі пячацях.
А што вы духам часу завяцё,—
Ёсць сам ваш дух, які жыццё
Перадае ў людскіх паняццях.
Як не заплакаць ад сумоты нуднай,
Як не зняверыцца ў сваёй душы! —
Пакажуць п’есу модную на кірмашы
Сярод галечы, нэндзы
                                і старызны бруднай —
Фарс на дзяржаву, пошлыя маралькі,—
Нібыта цешацца на сцэне лялькі!

Вагнер

А дух, а сэрца, а вялікі свет —
Цікава ж вывучыць такі прадмет!

Фаўст

Ах, у пазнанні чалавек няўтольны,
А сам імя дзіцяці даць няздольны.
Нямногіх тых, што нешта зналі,
Дарогу думкам смелым адкрывалі,—
Палілі, білі іх і крыжавалі.
Але, шаноўны, цёмна стала,
Пара наш дыспут перарваць.

Вагнер

Каб па-вучонаму дыспутаваць,
Мне й да світання часу мала.
А на вялікдзень, заўтра, ўранні
Да вас прыйду, — ў мяне пытанні.
Усё ў навуках знаю дасканала —
Ды я такі, усё мне вечна мала.

(Выходзіць.)

Фаўст (адзін)