Камандзіроўка ў сваім горадзе

Сваіх дружбакоў ён, безумоўна, ведае лепш, хаця я таксама не бачу ў Самсонаве і Грыгаровічу чалавечай грунтоўнасці. Былі б мацнейшыя, не скакалі б пад Сямёнаву жалейку. Але чаму іх няма сёння, што выклікала Сямёнаву рэпліку? Дадумаць не паспеў, Лебедзеў раптам скрывіўся, нібы лізнуў лімон без цукру. Прасачыў яго позірк і міжволі ўсміхнуўся. Да нас, абмінаючы яшчэ свабодныя ў гэты час столікі, шыбавалі Ніна і Валя. Ай ды Вялеська, знайшла-такі! А можа, мільгае прыемная думка, Валя падгаварыла? Адно шкада: мы з Лебедзевым няблага гаманілі і, было, нават на падводныя валуны натыкаліся.

Цяпер мусім іншыя песні спяваць. Падхопліваюся насустрач дзяўчатам.

— Калі ласка, да нас,— шырока ўсміхаюся і запрашаю, быццам яны мецілі сесці недзе асобна.

— Джэнтльмен,— прабурчаў Сямён, аднак таксама крыху адарваў зад ад крэсла.

— От неспадзяванка,— весела бліскае вачамі Валя.— Мы з Нінай хацелі марожаным паласавацца, а тут вы…

— Вы часам не сёстры, цьфу, не браты Грым? — з’едліва перапыніў дзяўчыну Сямён.— Хаця не, казкі тыя ўмелі сачыняць.

— Чурбак ты, Сэм. Не спасцігаеш жаночай натуры,— Валя прытворна ўздыхнула.— Патрэбны вы нам як зайцу праязны білет на метро. Перасядзем, Нінка? — Але ўставаць не спяшаецца.

Затое зноў падхопліваюся я і кладу рукі на плечы дзяўчат, прыціскаю да крэслаў.

— Хопіць вам, пухкалкі. Чалавек жартуе. Мы вельмі рады вам.

Пакуль мы высвятлялі адносіны, падышла Наташа, хмура спытала:

— Будзеце што заказваць?

Валя з Нінай падазрона паглядзелі на яе. Фея нават сярдзітая выглядала эфектна. Падліваючы масла ў гатовы запалыхаць агонь, я ласкава сказаў:

— Наташачка, глясэ, цукеркі…

Па шчоках Феі паласнула полымя, яна была задаволена. Валя на гэту сцэнку нібы не звярнула ўвагі, а Вялеська, правёўшы афіцыянтку позіркам, зняважліва перасмыкнула плячамі:

— Ну і густ у цябе, Павел!

Гаварылася мне, а на справе папрок адрасаваўся каханаму. Нават Валя, здаецца, гэта зразумела. Я паціснуў плячамі — добрую форму выказваць ці, дакладней, не выказваць свае пачуцці прыдумаў я гэтым поціскам, часта выручае. Хаця на гэты раз павінен быў заступіцца за Наташу. Але спадзяваўся на Сямёна, мне вельмі трэба было, каб менавіта ён абараніў дзяўчыну. Гэта хутчэй за ўсё будзе ў ягоным стылі, ды хай Наташа даруе. I не памыліўся ў сваім чаканні.

— Персік! — прамовіў Лебедзеў і дапіў келіх.

Ён быў не далёкі ад ісціны. Смуглявая афіцыянтка побач з бясколернай Нінай сапраўды была падобная на гэты экзатычны плод.

— Скажы — авечка,— Ніна не на жарт узлавалася.— Такая ж бязмозглая.

— Ніна,— павярнулася да сяброўкі Валя,— ты ж яе не ведаеш.

— Дзеўка з інтэлектам сюды не пойдзе!

— Ага,— падкалоў Лебедзеў,— яна спачатку дыплом атрымае.

Ніна раз’юшана ўтаропілася ў Сямёна. Яшчэ імгненне — і выбухнула б добрая сварка. Напэўна, трэба было даць ім гэта імгненне. Бо калі ў спрэчцы нараджаецца ісціна, то ў сварцы таксама тое-сёе немінуча адкрыецца. Ды не выношу скандалаў. I Наташу было шкада. Таму паспяшаўся прысыпаць вогнішча попелам:

— Каго любім — таго чубім. Так, Валя?

— Гэта ў іх часта, Сэм не можа, каб не пажартаваць.

— Ведаю я вашы жарты, спаднічнікі,— прабуркатала Ніна, але навальніца адышла.

У нас быццам бы ўсталяваўся мір. Ці суіснаванне? Сямёна, калі не стрымліваць, сёння на доўга не хопіць. Нешта яго ўсё-такі грызе. Можа, Алега ў аддзел барацьбы з раскраданнем сацыялістычнай уласнасці запрасілі? Акулік хацеў гэта зрабіць, лічыў, што пара знаёміцца з ім бліжэй. Ведаць бы! Ледзь стрымаўся, каб не пабегчы да тэлефона-аўтамата. Можна было б паказытаць Сямёнавы нервы больш…

Ніна расчырванелася. Думаю, аднак, не ад кавы. Як мала ёй трэба — Сямён побач, і яна радуецца. Не заўважае, не хоча заўважаць, што яго быццам бы лагодная ўсмешка, мяккі позірк ад каньячнай разамлеласці, звыкласці абставін. А ёй здаецца, што мае вялікую ўладу над каханым. I як кожнай капрызнай жанчыне, ёй хочацца неадкладна пераканацца ў гэтым.

— Сэм,— томна цягне Ніна,— хачу сумачку з кракадзілавай скуры.

Просьба дзіўная. Нават для Валі, якая сцяла вусны, каб не хмыкнуць.

— Больш нічога? — Лебедзеў не здагадваецца аб працягу, аднак чамусьці камянее з твару.

— Ты мне,— Ніна робіць націск на слова «мне»,— шкадуеш такую дробязь?

— Адчапіся, Нінка, ад чалавека,— уздыхае Валя. Напэўна, не ўпершыню бачыць гэта крыўлянне.— У Афрыку Сямёну ехаць па кракадзіла?

— Бліжэй! — Аказваецца, і ў пакорлівай Вялеські часам у голасе гучыць метал.— У інтурысцкі кіёск, пехам.

— Ага, чэк выпіша. Табе якую валюту? — Валя весела рассмяялася.

— Дура! — прашыпеў Сямён.

Ён хацеў нешта яшчэ дадаць, можа, што больш злоснае, і я кідаюся ратаваць становішча:

— Ніначка, Сэм сёння не ў сваёй талерцы, пашкадуй яго.— А Сямёну з дакорам: — Эх ты, дзяўчына жартуе…

Сямён хмурыцца, але ўжо спакайней кажа:

— Жарт, як у таго боцмана з тонучага карабля…

Канфлікт быццам уладжаны. Аднак павіслыя над нашым сталом хмары не сплываюць. Мы з Валяй пераглядваемся, абаім няёмка. Валя бадзёрым голасам абвяшчае:

— Сёння новы фільм. Пойдзем?

— Ідэя! — горача падхопліваю я і са свайго боку выступаю з прапановай: — I ў тэатр можна, мінчане гастраліруюць.