Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Я думаў, міліцыя ведае ўсё,— задаволенасць у голасе Іодаля змянілася расчараваннем. Ён асцярожна прысеў на мяккі пуф і стомлена сказаў: — У маім Бабруйску не было хітрэйшага скупшчыка крадзеных футраў.

— Магчыма,— Шульжык устаў, шкадуючы аб патрачаным марна часе.— Але нават былому злачынцу не забараняецца падарожнічаць. Мог і ў госці прыехаць.

— I гэта мне даводзіць оперупаўнаважаны! I гэта я два дні званю яму! Я так і думаў, што мая вестка мала каштуе. Прашу мне прабачыць, таварыш афіцэр міліцыі!

— Не крыўдуйце, Леанід Міхайлавіч,— павініўся Шульжык.— Мы звычайна займаемся тымі, хто зрабіў злачынства або, на крайні выпадак, мае злачынныя намеры. А якія ў нас з вамі факты супраць гэтага, як вы кажаце, прайдзісвета?

— Факты — ваш клопат. А мой — сказаць, што ён тут. Вы ў мяне пра футра пыталіся?

— За паведамленне, Леанід Міхайлавіч, дзякуй,— Вячаслаў падумаў, што з’яўленне былога скупшчыка крадзенага мае надта ўяўнае дачыненне да іх справы. Не столькі было ўкрадзена каўняроў, каб па іх прыязджаў сталічны барыга, тым болей не навічок. Каб не расчароўваць старога, спытаў: — Дзе вы яго сустрэлі, з кім? Калі?

— Век бы мне яго не бачыць,— Іодаль зноў натхніўся.— Пёрся па праспекце з нейкімі стылягамі. Напэўна, у рэстаран, у сталоўку ён і змоладу не хадзіў.

На праспекце быў толькі адзін рэстаран, праверыць словы кушняра ўвоіуле не складана. Пры ўмове, вядома, што яны кіраваліся туды. Але Вячаслаў не ўяўляў, што гэта дасць, калі былы дзялок сапраўды паабедаў у гарадскім рэстаране. Яму наогул не падабалася, што ў гэтай гісторыі занадта шмат нацяжак. А ў іх і без таго хапае непацверджаных дапушчэнняў.

Расстаўшыся з Іодалем, Вячаслаў паехаў да чарговага кушняра, якіх у яго спіску было аж восем. Пра Іодаля ён паведаміў Пугацэвічу толькі назаўтра, назваўшы яго старым дзіваком.

— Але жгэта твой адзіны здабытак у версіі «кушняры»,— Сяргей Антонавіч таксама скептычна сустрэў падазрэнне Леаніда Міхайлавіча. Аднак, у адрозненне ад Шульжыка, не любіў пакідаць што-небудзь без праверкі.— Добра, будзе час, наведаеш рэстаран. А пакуль схадзі-тка ў лазню, высветлі, прымаў другога жніўня Лебедзеў сваю саўну і калі? Раптам схлусіў Папроцкаму.

Выправіўшы оперупаўнаважанага, Сяргей Антонавіч задумаўся. Што гэта за фрукт Жора Сарвіра, чаго яго прынесла ў горад? I рашыў, пакуль там Вячаслаў пойдзе ў «Дняпро», паслаць запытанне ў Мінск, а заадно пракансультавацца з калегамі з АБРСУ. Скончыўшы з гэтай справай, хацеў быў пасядзець і яшчэ тое-сёе пракруціць у галаве. Ды не змог, нейкі непакой авалодаў ім, быццам дарэмна губляе хвіліны, якія потым паўтарыць не ўдасца. У такім стане, ведаў гэта за сабой, лепш пабегаць па горадзе, пабываць зноў у тых месцах, дзе здарылася злачынства і дзе ўсё здаецца гледжаным-перагледжаным. У гэтым было калі не само дзеянне, то хаця б падабенства яго. Разумеў, што падманвае сябе, і ўсё-такі зноў ехаў, ішоў, сустракаўся з людзьмі. А можа, і ў гэтым быў сэнс?

Так Пугацэвіч апынуўся на Падлеснай вуліцы. Яны добра папрацавалі вакол дома, дзе здарылася кража. Шмат што з выяўленага выглядала невыпадковым. Сяргей Антонавіч не раз перабіраў здабытыя факты, прасейваючы іх цераз густое сіта. Але адна акалічнасць бянтэжыла яго — і кража, і факты існавалі нібы незалежна, у паралельных плоскасцях. У гэтым не было логікі. Міжволі напрошвалася думка, што або яны не ўяўляюць, як звязаць іх у адно, або наогул пасылка, якой кіруецца вышук, памылковая ў сваёй аснове. Лёгка Пятру Пятровічу заяўляць: «У гэтым нешта ёсць». А як спасцігнуць загадкавае «нешта»?

Пугацэвіч стаяў і разглядваў дом. ён прывучыў сябе нават на добра вядомае кожны раз глядзець так, нібы бачыш гэта ўпершыню. Дом быў звычайны, тыпавы, як і некалькі іншых, пабудаваных на старой вуліцы адным заходам.

Пугацэвіч адшукаў альтанку паміж кустоў, пра якую расказваў лейтэнант Гарбаценка. Яна была амаль насупраць пад’езда, у якім жыла Валя Давідзюк. Сесці б у альтанцы, агледзецца без перашкод. Але ён пабаяўся, што хто-небудзь з жыхароў, напалоханы нядаўняй кражай, яшчэ возьме ды выкліча міліцыю. Сяргей Антонавіч павольна прайшоўся па двары туды-сюды. У некаторых вокнах мільгалі паставы гаспадынь, у пясочніцы капаліся малыя, ля паліклінікі хадзілі людзі…

Ззаду загудзеў грузавік. Саступаючы дарогу, Пугацэвіч падумаў, што гэта кепска, калі ў дварах жылых дамоў, дзе чамусьці не пакладзены тратуары, ездзяць калі трэба і не трэба машыны. Ён прасачыў за нагружаным цэглай «КамАЗам»і ўткнуўся позіркам у будоўлю — у процілеглым ад паліклінікі баку ўзводзілі шматпавярховы гмах. Муляры працавалі зусім блізка ад дома, дзе здарылася кража. 3 імі ў свой час, вядома, гаварылі супрацоўнікі райаддзела. Пугацэвіч напружыў памяць: што там у справе запісана? Ніхто з апытаных тады рабочых не заўважыў, каб з пад’езда выходзіў хто-небудзь з рэчамі ў руках. Можа, не звярнулі ўвагі, а можа, так і было. Хаця рэчы зніклі і, напэўна ж, не праз акно.