Камандзіроўка ў сваім горадзе

Пачатак верасня, і восень ужо ўпэўнена заяўляе аб сабе. Неба нізкае, шэрае, гатовае выцерушыцца дробным дажджом. Паветра волглае. Зябка. Самы раз наставіць каўнер. Трымаю фасон, і паўночны халаднаваты вецер абдзімае маю расхрыстаную шыю.

Дзе ж Сямён? У лазні з саўнай яго няма. Пустыя і тыя дзве кватэры, дзе, ведаю, часта збіраюцца карцёжнікі. Так што мой аптымізм, з якім я пабег па Сямёнавых слядах, аказаўся дутым. Як і мая дасведчанасць. Кепска.

На Першамайскай збочваю ў стары, зарослы кустамі жоўтай акацыі і бэзу сквер і выбіраю пустую лаўку. Сітуацыя такая, што не лішне падумаць. А паколькі службовы кабінет мне пакуль проціпаказаны, то сквер — самае найлепшае месца для гэтага. Каб яшчэ тэлефон быў…

Над галавой-шумяць таполі. Добрае дрэва. Хутка расце, догляду не патрабуе, доўга захоўвае на галінах густое зялёнае лісце. Праўда, мне больш па душы высакародны клён з яго ўнушалышй масіўнай кронай, якую пры ўсім тым сонечныя праменні пранізваюць наскрозь. Чамусьці ён рэдкі госць нашых паркаў і садоў…

Батанічныя разважанні, вядома, карысныя. Але не трэба падманваць сябе. Я не збіраюся ставіць новую праблему перад гарадскім трэстам зялёных насаджэнняў. Гэта проста спроба адсунуць свой клопат хаця б крыху, але на пасля. Бо, па шчырасці, зусім не ўяўляю, што рабіць далей. Слушная думка, з якой я спадзяваўся сустрэцца на гэтай, ці не на зіму нядаўна пафарбаванай, лаўцы, як няверная дзяўчына, носіцца недзе ў іншым месцы.

Аднекуль наляцелі шызыя лянівыя галубы. 3 незалежным выглядам паклёўваюць нешта адным ім бачнае на прытаптанай дарожцы і паволі набліжаюцца да мяне. Дзівакі, спадзяюцца на пажыву. А ў мяне, як звычайна, у кішэнях няма нічога прыдатнага для іх. Шкада. Люблю назіраць, як галубы, атрымаўшы пачастунак, пачынаюць мітусіцца, хавацца адзін ад аднаго і ад вёрткіх вераб’ёў, якія спрытна выхопліваюць скарынкі і крошкі з іх прагных дзюбаў. Птушкі неяк здагадваюцца, што я ім не дабрадзей, і, паважна перавальваючыся з нагі на нагу, сунуцца міма, да суседняй лаўкі, дзе сядзіць з гаспадарчай сумкай жанчына.

Я зноў застаюся са сваімі думкамі.

Паабапал скверыка шумныя ажыўленыя магістралі. Грузавікі, легкавушкі, аўтобусы суцэльнымі патокамі, нібы паблізу няма светафораў, імчацца ў абодвух напрамках. Згодзен, патрэба ў транспарце немалая — заводы, магазіны… Не разумею толькі, чаму ў гэтых чародах машын столькі незагружаных? Лаўлю сябе на тым, што зноў выдумляю сабе затлуму. Але працягваю ўпарта глядзець на вірлівыя транспартныя патокі. Паказваецца грузавік з поўным кузавам мэблі, клункаў, скрынь. На канапе, прыстаўленай да кабіны, урачыста тырчыць постаць хлопчыка гадоў дванаццаці. Гэту акалічнасць адзначаю як паміж іншым. Справа не ў хлопчыку і яго ўзросце, ён не болей чым штрых карціны, што раптам мільгае ў маёй галаве. Цікавая карціна, у двух планах. Падхопліваюся і тут жа нерухомею: грузавік усё роўна не даганю, ды ў гэтым і няма неабходнасці. Пастаяўшы крыху, рашуча кіруюся да аўтобуснага прыпынку.

У першых чыслах новага месяца гандаль у некаторых магазінах як замірае. Быццам усё, што толькі можна, прададзена і рэалізавана ў тыя самыя апошнія дні мінулага месяца, калі пасля доўгай раскачкі нарэшце ўспомнілі пра строгі гандлёвы план. Наш цэнтральны мэблевы магазін, бадай, не выключэнне з гэтага не надта гаспадарскага правіла. Ва ўсякім разе, у зале не бачу ні выстаўленых для рэкламы гарнітураў, ні тавараў масавага попыту, ні пакупнікоў. Пуста. Змрочна. Ціха. Не скажу, як каму, а мне асабіста гандлёвы застой павінен паспрыяць.

Алега Самсонава знаходжу ў двары склада, пабудаванага ззаду магазіна. Двор завалены хламам, быццам пасля добрага пагрому — разбітымі скрынямі, упаковачным кардонам, паламанымі дошкамі і рэйкамі. Напэўна, было тут горача, на прыборку часу не заставалася і няма дагэтуль, хаця прайшло ўжо некалькі дзён.

Алег, відаць, з паплечнікамі-грузчыкамі адпачывае пасля аўралу, у якім менавіта ім дасталося больш як каму. Мужыкі здаровыя, вытрымалі і цяпер расслаблена смокчуць цыгарэты, абыякава пазіраючы вакол сябе. Што ж, прыбіраць двор — не іх абавязак.

Падаю Алегу знак. Мажны, паўнаваты, усмешка, здаецца, не знікае з барадатага твару нават тады, калі хмурыцца, Самсонаў нехаця, абапіраючыся, нібы дзед, на скрыню, павольна ўстае. Глядзіць лагодна, быццам чакаў мяне і не мог дачакацца. Напэўна, праз гэта ў Алега шмат знаёмых.

Між намі асаблівай прыязнасці не ўзнікала. Падазраю, вінаваты ў гэтым я сам. Надта многа ўвагі выказаў прыгажуні Люсьцы. А можа, прычына не ў Люсьцы, можа, я Алегу проста несімпатычны?.. Што б там ні было, выпраўляць гэта ненармальнае ў нашых адносінах становішча неабходна. Алег незразумелы мне, не магу даўмецца, на чым грунтуецца яго сяброўства з Лебедзевым. На духоўнай еднасці, нейкіх агульных гешэфтах? Адказаць на гэта вельмі важна.

— Ну што табе? — спытаў Алег, нібы я быў патэнцыяльным пакупніком па блату мінскага гарнітура «Волма», які і без яго клопатаў набыць можна.