Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Сэм у тэатры не ходзіць,— ядавіта паведамляе Ніна.

— Некалі трэба пачынаць,— я спрабую змякчыць удар.

— Знайшлася,— Сямён па-сапраўднаму раззлаваўся, нават не адразу знаходзіць, што з ім на маіх вачах яшчэ не здаралася, патрэбнае слова,— а-а, меламанка. Цябе ў тэатры з буфета не выцягнеш.

— Разам з табой, з табой, родненькі.

Як ні дзіўна, пасля гэтага абмену калючкамі атмасфера ўжо не абяцае навальніцы, так пагрымлівае, але не моцна.

— Паднімаемся? — Валя ўстае.

— Я вас даганю,— папярэджваю кампанію, а сам кіруюся да Феі — трэба разлічыцца.

На вуліцы Сямён раптам упарціцца:

— Да д’ябла ваша кіно, коцім у «Дняпро»!

Не, у мяне таксама цярпенне не бясконцае. Абрыдлі мне і Сэм з Вялеськай, і п’яныя рожы ў рэстаранах. Мы з Валяй ідзём у другі бок.

18

Вымовы быццам бы не было.

Падпалкоўнік Янушкевіч не павышаў голасу, не папракаў. I тон быў звычайны, калі паведамляў пра званок-напамінак з абласной пракуратуры, дзе на кантролі ляжала скарга Канапацкага. А Пугацэвіч, выслухаўшы, успыхнуў:

— 3 райаддзела папыталі б!

— Справа цяпер у нас, і наш ранг вышэйшы,— мякка, як заўсёды пераконваючы, сказаў Пётр Пятровіч.— Нам належыць дзейнічаць інакш, адпаведна статусу і магчымасцям.

Начальнік аддзела ганарыўся, што служыць у абласным крымінальным вышуку, стараўся, каб і падначаленыя адчувалі сваю службовую вышыню. I яго апошнія словы азначалі, што менавіта Пугацэвічам ён зараз незадаволены.

Сяргей Антонавіч хацеў быў запярэчыць, давесці, што шмат дзён было страчана не па іх віне, але ў час спыніўся. Як ні круці, у адказе цяпер толькі ён, старшы оперупаўнаважаны вышуку, і ніхто іншы. Нават калі ён сяк-так апраўдаецца перад Янушкевічам, а то і пракуратурай, Канапацкім ад гэтага будзе не лягчэй.

Янушкевіч памаўчаў, як бы даючы Пугацэвічу ўсвядоміць слушнасць заўвагі, і тады ўжо іншым, заклапочаным тонам спытаў:

— Што-небудзь новае ёсць?

Новага ў тым сэнсе, які ўклаў у пытанне падпалкоўнік, не было. Сяргей Антонавіч так і далажыў.

— Надта змрочна ты глядзіш на свет, капітан,— паківаў галавой начальнік аддзела.

— Падстаў для аптымізму не бачу!

Не зважаючы на задзірлівы тон Пугацэвіча, падпалкоўнік сказаў:

— Ты вось што, Сяргей Антонавіч, пастарайся высветліць, хто садзіўся ў машыну. Калі ўсё-такі Грыгаровіч…— Ён падумаў.— Я гатовы паверыць Карповічу, што пасажыр не меў рэчаў.

— Грыгаровіч з пустымі рукамі, Лебедэеў з рэквізітам для саўны… Шпацыр па люднай вуліцы Падлеснай, дый годзе!

— Не іранізуй, у гэтым нешта ёсць.

— Пры ўмове, што Грыгаровіч адначасова быў і тут і там. Фігара, а не слесар.

— Ну, правяраць — твой клопат,— усміхнуўся Янушкевіч.

— Гэта так,— Пугацэвічава запальчывасць згасла, супраць відавочнага ён ніколі не спрачаўся…

Кажуць, трэба ўмець спасцігнуць логіку злачынца, угадаць яго хады. Ды што толку з ведання гэтай азбучнай ісціны, калі ты не можаш намацаць самую логіку. Шмат версій правераны і адкінуты, цяпер усё замыкаецца быццам бы на Лебедзеве, а менавіта ягоных паводзін ён, Пугацэвіч, і не можа зразумець. А тут яшчэ Грыгаровіч са сваім электронным алібі.

Сяргей Антонавіч дастаў з сейфа блакнот з заметкамі, зробленымі ў розны час і з розных нагод. Там было шмат карысных звестак. Ён гартаў спісаныя старонкі, прыгадваючы занатаваныя выпадкі і справы, імёны. Наўрад ці сустракаўся яму раней аналагічны выпадак, але і аддаленае падабенства магло выклікаць асацыятыўную здагадку. Думкі скіраваліся на паводзіны Лебедзева і яго дружбакоў. I раптам Пугацэвічу захацелася паглядзець на сябе збоку, староннімі вачамі. Ён не ведаў, адкуль узялося жаданне, толькі здавалася, што тады ён убачыць хібы і пралікі ў сваіх думках і дзеяннях. Гэта было як насланнё. Сяргей Антонавіч усміхнуўся, аднак перасеў за стол калегі. I дзіўна, думкі пацяклі раўней, спакайней, нібы стаў капітан Пугацэвіч сам сабе староннім чалавекам.

«Ты пасіўны, старшы оперупаўнаважаны,— гаварыў ён таму, другому Пугацэвічу, які павінен быў сядзець за яго сталом.— Ты чакаеш, што табе нехта прынясе доказы на сподачку — Гарбаценка, Акулік, Янушкевіч… А дзе ты сам?»

Сяргей Антонавіч паківаў галавой: надта нагадвае гэта нядаўнія заўвагі падпалкоўніка. Не, і за чужым сталом ад наяўнага не схаваешся. Хаця пра доказы, бадай што, правільна. Ён мусіць не толькі кіраваць групай, але і больш актыўна дзейнічаць.

Пазваніў тэлефон. Пугацэвіч скоса паглядзеў на чорны бліскучы апарат, узяў трубку. Пыталіся Шульжыка. От так заўсёды. Толькі моцна задумаешся, як некаму спатрэбіцца вярнуць цябе на зямлю. Сяргей Антонавіч адказаў, што оперупаўнаважаны будзе к канцу дня. Не паспеў адвесці руку, як тэлефон ажыў зноў. Патрабавальна, на ўвесь пакой. На гэты раз нехта набраў не той нумар. Пугацэвіч упершыню пазайздросціў падпалкоўніку, які можа даручыць тэлефон сакратару і адказваць толькі на асабліва важныя званкі. Але паколькі ён не быў начальнікам аддзела, мусіў неяк мірыцца з гэтай, можа, недасканалай, аднак вельмі патрэбнай сістэмай сувязі. Хаця…