Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Інструментальшчыкі па ўсім заводзе працуюць, за кожным не прасочыш.

— Цікава,— раздумліва сказаў Акулік.— Але доказ супраць Грыгаровіча хіба толькі ўскосны.

— I то з нацяжкай,— пагадзіўся Пугацэвіч.— Пакуль важна, што мы высветлілі механіку алібі. Будуць іншыя доказы, і гэты спрацуе. Я на ўсякі выпадак выпісаў, калі наладчык яшчэ выходзіў з завода. Адна дата супадае з днём, калі адбылася нераскрытая пакуль кража. А можа пакапаўшыся, і яшчэ што знойдзем?

— Сябра называецца,— паківаў галавой Вадзім.— Мала яму дзвюх, дык яшчэ грабе, каб мне на шыю павесіць.

— 3 падводам, з падводам, дружа.

— Канчай травіць,— пасур’ёзнеў Акулік.— Пакліч Шульжыка.

Вячаслаў прыйшоў не адзін, з Гарбаценкам. Абодва ўзбуджаныя, нецярплівыя.

— Сядайце,— усміхнуўся Акулік. 3 вышыні сваіх трыццаці гадоў на няўрымслівасць маладых супрацоўнікаў ён паглядаў спачувальна і паблажліва.— Давай, Вячаслаў, што там з лазняй?

— Многа часу мінула, за дакладнасць не ручаюся, аднак быццам бы Лебедзеў другога жніўня цешыў сваё цела бярозавым венічкам.

— Ты па-людску дакладвай,— зрабіў яму заўвагу старшы оперупаўнаважаны.— Коратка і ясна.

Шульжык пачырванеў, зірнуў на Паўла, быццам шукаў калі не падтрымкі, то хаця б маўклівай салідарнасці. Аднак той не звярнуў увагі на капітанавы словы і засяроджана пра нешта думаў. Вячаслаў закончыў больш строга:

— Працэдуру перанёс на дзве гадзіны раней, з васьмі да дзесяці.

— Прымем да ведама,— кіўнуў Пугацэвіч.— Што яшчэ?

— Скупшчык футра Сарвіра ў рэстаран прыходзіў з пляменнікам і яго жонкай, за іх стол падсаджваўся Самсонаў. Ненадоўга.

— Дакладна? — зацікавіўся Акулік.

Шульжык зноў уздыхнуў, крыўдуючы на недавер, растлумачыў:

— Спадарожнікаў устанавіў, Самсонава назвала афіцыянтка.

Акулік зірнуў на хлопца, падумаў, што за гэтым «устанавіў» была і беганіна, і роздум, і, напэўна, нешта яшчэ, пра што Шульжык раскажа, можа, потым, калі адбудзецца разбор вынікаў расследавання.

— Лейтэнант,— кіўнуў Вячаслаў на Паўла,— ад жонкі Самсонава даведаўся, што той ездзіў у Мінск.

— Ты як інфармацыйнае агенцтва,— усміхнуўся Акулік Паўлу,— што яшчэ выцягнеш са свайго меха?

— Мушу, каб зарплату не зрэзалі. Выдаткі зараз ведаеце… А Самсонаў? Наўрад ці запісаўся ў турысты.

— Думаеш, вазіў футра? — спытаў Акулік.

— Магло быць і так, што тут не згаварыўся,— замест Паўла адказаў Пугацэвіч.— Дадай, Вячаслаў, да нашага ранейшага запытання сталічным калегам гэты факт, і хай паспяшаюцца.

Калі Шульжык выйшаў, Вадзім Аляксандравіч спытаў у Гарбаценкі:

— Прыбыў з камандзіроўкі? — Ён пажартаваў: — Не кожнаму шчасціць на Пегасе ездзіць.

— Без камандзіровачных, Вадзім Аляксандравіч,— падхапіў Пугацэвіч, усхваляваны навінамі.

Пегаса Павел прапусціў, на пытанне адказаў:

— Пётр Пятровіч загадаў. Кажа: «Працу шукаў? Шукаў. Дык чаму ў наша ўпраўленне не ўладкавацца. Установа не горш за іншыя». Удала атрымалася.

— Ты наогул удачлівы хлопец,— засмяяўся Акулік.— Як цяпер будзеш без кавы?

— Падпалкоўнік таксама паспачуваў,— увогуле Павел не адчуваў сябе роўным з гэтымі асамі крыміналістыкі. Але паколькі гаворка пакуль была нейтральная, то дазволіў сабе падтрымаць лёгкі тон.— Параіў у вольны час не забываць кафэ, няйначай, спадзяецца на паэму пра вышук.

— Тваё паэтычнае рэнамэ беражэ,— буркнуў Пугацэвіч.— Ды хопіць балбатні. Давай, оперупаўнаважаны, выкладвай нам са следчым, з чым, акрамя вершаў, дадому вярнуўся. Самае свежае.

Гарбаценка пастражэў, як некалі ва універсітэце, прыходзячы на экзамен, падабраўся. Расказваў, стараючыся не ўпусціць ніводнай дробязі. Пугацэвіч жа з Акулікам і вопыту маюць болей, і рукі на пульце следства трымаюць.

Калі Павел скончыў, доўга сядзелі, абдумвалі. Нарэшце Пугацэвіч сказаў:

— Я выдзеліў бы тут два моманты. Па адным мы прынялі ўжо захады, я маю на ўвазе паездку Самсонава ў Мінск. Адводжу яму ролю экспедытара. У яго шмат знаёмстваў. Згодны?

— Увогуле верагодна, хаця… Пакуль пэўна толькі адно: па кватэрах, ва ўсякім разе на Падлеснай, ён не шнарыў. Барада даволі прыкметная. Але з такой прыкметай і збываючы крадзенае запомнішся.

— Сярод знаёмых гэта не мае значэння,— запярэчыў Сяргей Антонавіч.

— Праўда,— Гарбаценка быў на баку Пугацэвіча.— Інакш навошта ён Лебедзеву?

— Як прыкрыцце, напрыклад, фінансавае. Маўляў, з прыработку поіць,— Акулік усё яшчэ трымаўся сваёй думкі.

— Надта блізкі ён Лебедзеву. Па-мойму, у яго ад Самсонава няма сакрэтаў. Не, яны хаўруснікі,— і ў гэтым Павел быў згодны з Пугацэвічам.

— Бачыш, Вадзім Аляксандравіч,— усміхнуўся старшы оперупаўнаважаны.— Нас двое. Мусіш прыняць наша меркаванне.

— Хіба як меркаванне. Пакуль не дадзіце фактаў.

— Упарты ты чалавек, капітан Акулік. Асцярожны.

— На тым стаім. Так што не вылузвайся, давай да справы.

Пугацэвіч схаваў усмешку. Ён і сам не прызнаваў беспадстаўнай катэгарычнасці. Зараз ён проста хацеў вывесці сябра з абачлівай раўнавагі. У распрацоўцы версій можна і пафантазіраваць, тым болей калі за гэтым ёсць рэальнае. Узяў быў аловак, аднак, пакруціўшы ў пальцах, адклаў.

— Самсонава ў запас, з ім усё ясна,— ён пакасіўся на следчага, падкалоў: — Пакуль. Цяпер другі момант. Так, лейтэнант?