Камандзіроўка ў сваім горадзе

Павел ускочыў. Янушкевіч не патрабаваў, каб дакладвалі стоячы. Абмен меркаваннямі, лічыў ён, не выступленне з трыбуны вялікага форуму. Чым прасцей ён адбываецца, тым менш афіцыйнасці і больш еднасці будзе паміж яго ўдзельнікамі. Аднак Павел, бачна, хваляваўся. Пугацэвіч здагадваўся чаму — першае ж выступленне перад таварышамі, у якім пэўным чынам прагучыць справаздача за незвычайную камандзіроўку ў сваім горадзе. Як кіраўнік групы, Пугацэвіч не меў прэтэнзій да маладога супрацоўніка. Данясенні былі змястоўнымі, сведчылі пра ўменне назіраць, аналізаваць, пра веданне жыцця. Так, службовыя якасці лейтэнанта задавальнялі Сяргея Антонавіча. Аднак яму было не ўсё роўна, што ён за чалавек, Павел Гарбаценка, які ў яго характар — ім жа разам працаваць. Раней на нарадах Павел сціпла маўчаў, не вытыркаўся.

I Сяргей Антонавіч стараўся пранікнуць не толькі ў сэнс, але і ў тое, як падаецца той або іншы факт.

— Цацкаемся мы з Лебедзевым,— Гарбаценка адразу, без падыходаў, памкнуўся схапіць быка за рогі.

Гэта быў камень у яго, Пугацэвічаў, агарод. Але Сяргей Антонавіч, каб не збіваць чалавека з думкі, знешне не адрэагаваў на выпад. Акулік таксама не выказаў эмоцый, адно нешта пазначыў у сваім блакноце. Затое ў вачах Шульжыка бліснула насмешка.

— Расшыфруй, калі ласка,— спакойна папрасіў падпалкоўнік, бо Павел, сказаўшы, нібы чакаў пярэчанняў.

Пазіраючы на Вячаслава, быццам той быў яго галоўным апанентам, ён загаварыў больш паслядоўна:

— У нас у руках магнітафон, украдзены ў Канапацкіх. Святлана Макоўчык не зможа прыдумаць пераканаўчае тлумачэнне таго, як ён да яе трапіў. Мне яна не паказалася выкрутлівай. Прычым тут мы маем саюзніка — яе мужа, ён да гэтага часу не ведае, што жонка набыла магнітафон. Святлана не сказала пра пакупку і не бярэ яе дамоў.

Пугацэвіч адзначыў, што гэты факт з мужам сапраўды заслугоўвае ўвагі.

Між тым Павел працягваў:

— Трэба панаглядаць за новымі дамамі ў мікрараёне, баюся, Лебедзеў выглядаў там аб’ект для чарговай кражы.

— Усё? — спытаў Янушкевіч.— А чаму ты Грыгаровіча з Самсонавым абмінуў?

— У гэтай кампаніі — карэннік Лебедзеў, яму галоўная ўвага, Пётр Пятровіч,— Павел быў гатовы і да такога пытання, відаць, прадумаў шмат што загадзя.— Грыгаровіч у Лебедзева на падхваце, на самастойныя дзеянні ён, на мой погляд, не здольны. А Самсонаў… Слабавольны, у гэтым ён падобны на Грыгаровіча, хаця і можа быць ініцыятыўным. Грошы і сам любіць, і яго прыгажуня жонка. Дапускаю, спакусіўшыся заробкам, мог стаць у Лебедзева збытчыкам. У кампаніі ён уяўляецца мне,— Гарбаценка звярнуўся да Акуліка,— самым неўраўнаважаным. Да таго ж, па кватэрах не лазіў…

— На Падлеснай,— удакладніў следчы.

Павел спрачацца не стаў, з другой кватэрай сапраўды яснасці не было.

— Тут слушна адно,— атрымаўшы слова, Шульжык, нібы адказваючы Гарбаценку, глядзеў на яго.— 3 магнітафонам…

— Крытыку прытрымай,— падпалкоўнік пастукаў трохколернай шарыкавай ручкай па шкле на стале.— Давай сваё.

— То яно, Пётр Пятровіч, і вынікае з майго пярэчання лейтэнанту, гэта не крытыка,— Вячаслаў умеў выкручвацца.

— Ну-ну,— недаверліва ўсміхнуўся Янушкевіч, аднак ручку паклаў.

— Самсонаў быў тым трэцім на кватэры Канапацкіх. Усё выканае, што загадае Лебедзеў,— праз тую ж сваю бязвольнасць. I як слабак, будзе адмаўляць гэта, нават прыпёрты да сцяны. Цяпер Лебедзеў. За ім трэба сачыць, а не за дамамі.

Пугацэвіч здзіўлена ўзняў бровы. Шульжык заўважыў гэта і задаволена растлумачыў:

— Глядзіце. Тут у нас Сарвіра паабяцаў Самсонаву ўзяць футра. А калі Самсонаў прыехаў да яго, чамусьці адмовіўся. Здзелка сарвалася. Кампанія засталася без грошай. Таму і пойдуць на новую кражу. На чале з Лебедзевым.

Хаця і праехаўся на спіне Гарбаценкі, нешта слушнае Шульжык сказаў. Пагаджаючыся з ім увогуле, Пугацэвіч не прымаў толькі яго катэгарычнасць. Ён так і сказаў, калі Янушкевіч папрасіў яго выказацца. А тады перайшоў да сваіх планаў:

— Хачу агледзець кватэру на Падлеснай, паверхам ніжэй абрабаванай.

— Той, што ключы ў ЖЭКу? — занепакоіўся Шульжык.

— Так,— Пугацэвіч не звярнуў увагі на яго рэакцыю.— Думка мая такая: пасля кражы Лебедзеў, ведаючы, што Філімонавых, гаспадароў суседняй кватэры, доўга не будзе, мог занесці туды частку крадзенага. Паколькі Самсонаў не дамовіўся пра збыт футра, не выключаю, што ляжаць рэчы там спакойненька і дагэтуль — лепшага і бяспечнага сховішча не прыдумаеш. Мы пытаемся ў людзей, ці не выходзіў хто з чамаданам-сумкамі, а злачынцы выйшлі з пустымі рукамі, па адным…

— А што? — Янушкевіч зацікавіўся.— Падыход нешаблонны.

Пугацэвіч памарудзіў з працягам, пакусаў губы, што было ў яго прыкметай хвалявання, і дакончыў:

— У любым выпадку, вядома, ніці вядуць да Лебедзева. Але з назіраннем за ім… Ці не рана?

— Мала, Сяргей Антонавіч, запасу не маеш,— падпалкоўнік быў расчараваны і не хаваў гэтага.— Марудна рухаемея. Гэтыя кражы — не адзінае, чым жывём і дзеля чаго сабраліся.

— Разумею, Пётр Пятровіч. Варыянты ёсць. Ды каб не раскідацца, хацеў бы спачатку агледзець кватэру Філімонааых. Тады ўжо стане больш ясна, як дзейнічаць з Лебедзевым.