Камандзіроўка ў сваім горадзе

Пугацэвіч з Акулікам цярпліва чакалі. Яны ўжо не сумняваліся, якім будзе адказ.

— Ведаеце,— замуляўся інжынер,— няёмка атрымліваецца. Мне Філімонавы даверылі… А я… Ну, бывае, хлопцам часам спатрэбіцца кватэра, з дзяўчатамі… Я даваў ключы. Раней, апошні месяц — нікому…

— Рабіць з кватэры, якую вам даверылі, прытон… Гэта называецца…— Акулік абарваў сябе, хай з інжынерам разбіраюцца Філімонавы. Сурова нагадаў пра асноўнае: — Мы не пра гэта пытаемся! — Ён паставіў на стол партфель.— Допыт будзе афіцыйным. Улічыце. Хлусні не прымем.

Як і абяцалі, Зубрэя давезлі да ЖЭКа, а самі — Акулік і Пугацэвіч — паехалі ва ўпраўленне. У машыне маўчалі, абдумваючы пачутае. I толькі калі падняліся па лесвіцы на другі паверх, Сяргей Антонавіч спытаў:

— Як табе гэта прагучала?

— Шульжык вернецца сёння? Добра. Паглядзім, што прывязе. А тады выклічу Самсонава. Бач ты іх. Спрытнюгі!

Пугацэвіч скоса паглядзеў на сябра і не пазайздросціў Самсонаву. Вадзім па-добраму завёўся і цяпер выцягне са сведак і з падследных нават тое, пра што яны і думаць або забыліся, або пастараліся забыцца. Аднак пакуль Самсонаў не самая першая мэта ў іх працы. Так лічыў Сяргец Антонавіч, таму і параіў:

— Спачатку дапытай сястру Лебедзева.

— І яна не міне майго кабінета,— Акулік прама не адказаў, і Пугацэвіч зразумеў, што ён для сябе яшчэ не вырашыў, з каго пачаць. Ды, зрэшты, у кожнага свае метады і гэта правілыіа, бо па адным шаблоне розныя справы яе раскруціш.

22

Учора пасля двух дзён перапынку наведаў кафэ «Прыемнага апетыту». Там. канечне, нічога не змянілася. Усё гэтак жа няспешна рухаліся між столікаў афіцыянткі, ледзь чутна гучала музыка.

Фея сустрэла мяне з усмешкай:

— Дзе вы прапалі?

Столік трымала, значыць, чакала! Прыемна. Шчыра падзякаваў ён за клопат. Як апраўдваючыся, паскардзіўся дзяўчыне:

— Натхнення не было, Наташа, галава пустая. Ды новая праца… Знаёмлюся…

— Куды ж вы паступілі?

— У міліцыю.

Дзяўчына акругліла вочы.

— Як цікава! Люблю кіно пра міліцыю. І вы будзеце лавіць бандытаў?

— Пакуль, мабыць, не,— як казаў Сяргей Антонавіч, парык мне было рана знімаць.— Я ў іншым аддзеле, у палітычным.

— Усё роўна цікава!

— Я, Наташачка, яшчэ і сам не ведаю, Выпадкова атрымалася. Не было больш куды. А дзе мае сябры? — кіўнуў на суседні пусты стол.

— Вы як згааарыліся. Можа, нарэшце сёння прыдуць, Фея глядзела на мяне запытальна.

— Не ведаю. I я на хвілінку. Кавы глытнуць, з вамі, Наташа, словам перакінуцца. Служба…

— Разумею,— цікаўны бляск не спадаў у яе абведзеных зялёнай тушшу вачах.

Напэўна, ніколі не спасцігну псіхалогію дзяўчат. Навошта сінія прыгожыя вочы абводзіць зялёнымі рамкамі?

Мы яшчэ крыху пагаманілі як добрыя знаёмыя — пра ўсё і ні пра што, і я развітаўся. Трэба было яшчэ пераняць Валю і, можа, Ніну, калі будзе з ёю.

А на вірлівай вуліцы неспадзявана мне стала сумна. Быццам назаўсёды расстаўся з нечым прыемным. Я ішоў і думаў: з чаго б гэта? Напэўна, перамяшалася ўсё разам. Было шкада, што больш ужо не прыйду ў кафэ, дзе мяне чакаюць свабодны столік, уважлівая і клапатлівая, прыдуманая мною Фея і чысты ліст паперы, на якім не-не дый узнікалі рыфмаваныя радкі-строфы — некалькі вершаў, спалучаючы абавязкі сышчыка і паэта, я-такі напісаў. I яшчэ, чаго таіцца ад сябе, было шкада, што скончылася маё незвычайнае заданне. Пётр Пятровіч пахваліў, а я сам, хаця, можа, і садзейнічаў выкрыццю злачынцаў, не магу, не маю права быць задаволеным. Гэта зрабілі б і без мяне. Ды які салдат не меціць у генералы! Прымаючы заданне, я быў упэўнены, што і роля мая будзе большай і што пад маім уплывам хто-небудзь з гэтай кампаніі нешта зразумее, захоча стаць іншым, лепшым. Не ўдалося. Не хапіла сілы. Менавіта сілы, бо спасылацца на нястачу часу — значыць шукаць сабе адгаворку. Ну што ж, генералам пакуль не стаў, але ніхто не адбіраў з майго салдацкага ранца і маршальскае жазло. Усё яшчэ наперадзе, оперупаўнаважаны крымінальнага вышуку Павел Сцяпанавіч Гарбаценка.

Валю чакаю на тым жа месцы, што і мінулы раз. Прыхіліўся спіной да ліпы з прыкметна парадзелай кронай і пільна гляджу на фігурныя двухстворкавыя дзверы. Блізка да шостай гадзіны, як і мае быць у саліднай установе, дзе працоўная дысцыпліна на вышыні, з дзвярэй пацёк людскі ручаёк. Штохвіліны ён мацнее, гусцее. Неўзабаве я пачынаю непакоіцца — раптам і Валя, і Ніна ў ад’ездзе?

Калі папраўдзе, яны патрэбны ўдзвюх. Асабіста мне хапіла б адной Валі. Для справы гэтага мала. Яны павінны быць разам, каб я мог пахваліцца, што паступіў на службу ў міліцыю. Інфармацыя ўвогуле для Ніны Шумейка. Пугацэвіч хоча ведаць: па-першае, як яна ўспрыме паведамленне; па-другое, ці панясе навіну Лебедзеву? Ну а мне не зусім абыякава іншае — рэакцыя Валі. Так што буду спалучаць асабістае і службовае. Калі, вядома, дзяўчаты з’явяцца.

Упарта стаю, хаця на гадзінніку ўжо чвэрць сёмай. Мог жа папярэдне пазваніць па тэлефоне!

Няўжо мае дзяўчаты такія прыкладныя? Пра Валю — не ведаю, пра Ніну — не веру.