Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Кватэра — эпізод, штрых, не важнейшы за іншыя,— Янушкевіч узяў ручку, адшукаў рычажок чорнага стрыжня, якім звычайна занатоўваў узніклыя ў ходзе абмеркавання пытанні. Нешта пазначыўшы сабе, звярнуўся да Акуліка: — Вадзім Аляксандравіч, я дапоўню сышчыкаў, а потым ужо ты.— Паглядзеў на свае нататкі.— Думка падштурхнуць падзеі выказвалася і раней. Сёе-тое было нават ажыццёўлена. Але сказаўшы «а», мы не вымавілі «б». Не хапіла энергіі, настойлівасці,— ён падняў руку, просячы таварышаў пачакаць.— I ў мяне таксама. Падтрымліваю Гарбаценку. Магнітафон трэба забіраць, калі Вадзім Аляксандравіч згодны. А Макоўчык запросім павесткай у вышук. Хай пахвалюецца, а разам з ёю і брат. Выклік сястры ў міліцыю падштурхне Лебедзева на нейкія крокі. Варта паназіраць і за мікрараёнам. Навасёлы заўсёды прыцягваюць кватэрных злодзеяў. Не Лебедзеў, дык яшчэ хто з іх спакусіцца. А Самсонаў…— Янушкевіч узяў у жменю падбародак, нібы збіраўся прыгладзіць уяўную бараду.— Цікава, на чым ён паладзіў або не паладзіў са сталічным скупшчыкам футра? Умела падыдзем, Сарвіра не стане выгароджваць Самсонава. Калі нават ёсць у чым. 3 нашага боку — усё. Тваё слова, Вадзім Аляксандравіч.

— Макоўчык дапытаю, але пазней. 3 большай пэўнасцю. А за Калядку вазьмуся, пра яго тут быццам забыліся. Алібі Грыгаровіча, бясспрэчна, фальшывае. Хай Калядка раскажа: каго падвозіў, як апынуўся на Падлеснай. 3 Грыгаровічам, напэўна, схлусіць, паспадзяецца на заводскі табель. На гэтым і зачэпім.

— Але не без выдумкі наш фігурант Лебедзеў,— паківаў галавой Янушкевіч.— Куды ні кінь — ён збоку. Перастараўся. Так? — Абвёў вачамі калег.

Размову з Нарыльскам далі Пугацэвічу хутка. Філімонавы дазволілі агледзець іх кватэру, пісьмовую згоду на гэта пакінуць у Нарыльскім гараддзеле ўнутраных спраў. Сяргей Антонавіч паведаміў Акуліку і паехаў у ЖЭК, дзе чакаў папярэджаны па тэлефоне Зубрэй.

— Ёсць неабходнасць агледзець кватэру Філімонавых,— сказаў Пугацэвіч інжынеру, калі яны з Акулікам прыехалі ў домакіраўніцтва.— Пажадана, каб і вы прысутнічалі, паколькі гаспадары вам пакінулі ключы.

— А мне што,— абыякава адрэагаваў Зубрэй.

Перад кватэрай Пугацэвіч прыпыніў інжынера:

— Хвіліначку, запросім суседзяў, за панятых.

— Я бываю тут калі ўздумаецца,— усміхнуўся Зубрэй.— Сам.

— То вы,— ініцыятыву ў свае рукі ўзяў Акулік.

— Што-небудзь здарылася? — Зубрэй упершыню занепакоіўся.

— Звычайная праверка замкнёных кватэр,— сказаў Акулік.

— Ахоўнікі,— кінуў папрок інжынер.— Учора разведку рабілі, сёння брыгадай з’явіліся.

Пугацэвіч з Акулікам пераглянуліся, але прамаўчалі.

Зубрэй увайшоў першы. Запаліў у змрочнай пярэдняй электралямпачку і накіраваўся ў пакоі. Адхінуў штору. К вечару неба праяснела, і ў пакой лінула яркае сонечнае святло. Заіскрыліся, замітусіліся не бачныя да гэтага вясёлкавыя пылінкі. Пыл ляжаў і на рэчах, і на падлозе, дзе зараз паблісквалі свежыя адбіткі Зубрэевых ног.

— Я ж казаў — парадак,— прамовіў ён.

— Праверым,— сказаў Пугацэвіч, а ў самога на душы было неспакойна. Разам з інжынерам яны зазірнулі ў тумбачкі і шафы, пабывалі ў ваннай і на кухні, злазілі на антрэсолі.

— Нічога не прапала, нічога не з’явілася? — удакладНіў у Зубрэя Пугацэвіч.— Так і зазначым. Што ў цябе, Вадзім Аляксандравіч?

Акулік адмоўна паківаў галавой. Адпусціў панятых. Яшчэ раз задуменна паглядзеў на падлогу і сказаў:

— Віктар Мікалаевіч, пайшлі на кухню, пагаворым.

Зубрэй няўцямна паглядзеў на следчага, сярдзіта нагадаў:

— Да вашага ведама, я на працы.

— Помню,— стрымана адказаў Акулік,— але і мы не гуляем,— ён правёў па табурэтцы пальцам, прапанаваў інжынеру: — Чыста, сядайце.

Сам Акулік застаўся на нагах. Спыніўся перад Зубрэем, спытаў:

— Вы па-ранейшаму сцвярджаеце, што два месяцы не заходзілі ў кватэру?

— Хіба не відно? — Ён паказаў у бок пакоя.— Вунь колькі натапталі.

— А вы назіральны,— усміхнуўся Акулік.— Паглядзіце сабе пад ногі.

Зубрэй апусціў вочы, здзіўлена тузануўся і закінуў галаву назад, разгублена ловячы позірк следчага:

— Чыста…

— Вы каму-небудзь давалі ключ учора? — Пугацэвіч нарэшце ўспомніў, што яго ўразіла на пачатку размовы з інжынерам. «Учора адзін, сёння — брыгада». Ён не любіў дзеянняў з анонсам. Шульжык, распытваючы, рабіў правільна. I ўсё-такі…— Дык як, Віктар Мікалаевіч, давалі?

— Не-е, навошта мне хлусіць? Я ж пры вас ключ з кішэні выцягнуў.

Пугацэвіч уважліва глядзеў на інжынера. Бадай, ён сапраўды, не хлусіў. Усё магло быць звычайным супадзеннем, якія, на жаль, па закону подласці здараюцца ў самы непажаданы момант. Але тое, што на антрэсолі бачыўся незапылены прамавугольнік, які мог застацца і ад чамадана, Сяргею Антонавічу вельмі не падабалася.

— То, можа, каму казалі, што наш супрацоўнік кватэрай цікавіўся?

Вось што доўга разам працаваць, падумалася Пугацэвічу, калі Акулік задаў гэта пытанне. Яно ж круцілася і на ягоным языку, толькі не паспела сарвацца.

— Што вы з пустога таямніцы робіце? — Зубрэй занерваваўся.— Сакрэты…

— Вы не адказалі следчаму,— спыніў яго Сяргей Антонавіч.— Казалі? Каму?

Зубрэй заёрзаў на табурэтцы, выцягнуў з кішэні цыгарэты.