Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Пацярпі,— падняў руку капітан,— наперад закінеш, потым як знойдзеш. Пойдзе Шульжык. А вось і ён. Табе даручэнне, Вячаслаў. Высветліш у домакіраўніцтве, ці не здалі апошнім часам тую кватэру нумар дзесяць, помніш, ніжэй абрабаванай? Калі здалі, то каму? Пастарайся высветліць сёння, каб мне было чаго званіць у Нарыльск.

Шульжык не чуў размовы старшага оперупаўнаважанага са следчым. Але ўдакладняць заданне не стаў, было яно простае. I Пугацэвіч не палічыў неабходным нешта тлумачыць дадаткова.

Гарбаценка і Шульжык выйшлі разам. Вячаслаў зірнуў на гадзіннік, заклапочана прамовіў:

— Хутка пяць, каб не разбегліся ў домакіраўніцтве. Што там з кватэрай?

Павел паціснуў плячамі.

— Сяргей Антонавіч нешта праверыць хоча. Я не ўлавіў. Яны з Акулікам больш падколвалі адзін аднаго.

— У іх бывае, асабліва як Сяргей Антонавіч за які-небудзь хвосцік учэпіцца. Вастрасловы. Ну, я пабег.

Кіраўніка дамамі на месцы не аказалася. Шульжык звярнуўся ў бухгалтэрыю. Жанчына, на чыім участку быў патрэбны яму дом, паведаміла, што кватэра Філімонавых яшчэ не занятая, а ключы знаходзяцца ў іх знаёмага, інжынера ЖЭКа Зубрэя. Ён наглядае за кватэрай і аплочвае яе.

Гэтымі звесткамі можна было і абмежавацца. Аднак для большай пэўнасці Шульжык рашыў зайсці да Зубрэя. Хто ведае, што потым можа спатрэбіцца Пугацэвічу.

Інжынер, малады чалавек піжоністага выгляду, пытанню оперупаўнаважанага здзівіўся.

— Што зробіцца гэтаму катуху,— сказаў ён і дастаў з кішэні ключы.— Вось нашу з сабой. Неяк у ліпені заходзіў. Усё цэлае.

— I пылам пакрытае,— усміхнуўся Шульжык.

— Не я ж буду прыбіраць! — Інжынер ахоўваў сваю годнасць.

— Але,— пагадзіўся Шульжык. Ён заўсёды шкадаваў людзей, якія дамагаюцда аўтарытэту не працай і паводзінамі, а хваравітым успрыняццем нават уяўнага прыніжэння сваёй асобы.

На тым Вячаслаў развітаўся. А Зубрэй, правёўшы яго позіркам, з сумненнем паглядзеў на тэлефон. Той, каму ён меў намер пазваніць, наўрад ці быў зараз дома. Сам інжынер не лічыў пытанне такім ужо неадкладным, каб званіць зараз. Аднак, ведаючы шалёны нораў свайго знаёмага, якому быў тым-сім абавязаны, усё-такі зняў трубку.

У навушніку доўга гучалі працяглыя сігналы — абанент не адказваў. Зубрэй хацеў ужо націснуць на рычагі, як пачуў хрыплы голас:

— На провадзе…

— Тлушч гадуеш? — засмяяўся Зубрэй, уявіўшы крывы заспаны твар знаёмага.— Не, нідзе не гарыць. Хацеў папярэдзіць толькі, што ў бліжэйшы час на ключы не разлічвай. Ды не мне патрэбны. Нейкі опер пытаўся: чыя кватэра ды ў каго ключы? Раптам захоча паглядзець, а там ты з красуняй на канапе. Карціна…

21

Нізкія цяжкія хмары з раніцы навіслі над горадам, пагражаючы праліцца густым дажджом. Вецер бязлітасна трапаў кроны дрэў, зрываў яшчэ не пажоўклае лісце, падымаў аблокі пылу. Надвор’е хмурылася, нібы на дварэ быў не верасень, а прынамсі, канец кастрычніка. I гэтак жа змрочна было на душы ў Пугацэвіча, калі ён прыйшоў да начальніка аддзела на чарговую ранішнюю нараду. Ён ужо ведаў, што падпалкоўніка выклікаў начальнік упраўлення з нагоды яшчэ адной скаргі Канапацкага. Сяргей Антонавіч разумеў, што чалавек пакрыўджаны, што, не ўяўляючы іх працы, лічыць вышукнікоў ледзь не гультаямі, абыякавымі. А ўсё роўна было непрыемна. Пытанне не толькі ў прафесійным гонары сышчыка Пугацэвіча і яго калег. Кожны з іх мае нібы асабісты рахунак да любога злачынца і працуе дзеля таго, каб ніхто не мог зневажаць, здзекавацца з людзей, парушаць закон. Таму і крыўдзілі скаргі, бо абвінавачвалі ў бяздзейнасці. Тым болей сёння, калі нарэшце справа абяцала зрушыцца з месца. I таму менавіта сёння Сяргею Антонавічу не хацелася апраўдвацца, ён спадзяваўся абмеркаваць некаторыя выяўленыя факты і здагадкі.

Ды не заўсёды складваецца так, як хочаш. У начальства таксама свая думка ёсць.

Пётр Пятровіч пачаў усё-такі з гэтых злашчасных краж. Ён не перадаваў словы генерала, якія наўрад ці пацешылі б вышукнікоў, не дадаваў і сваіх каментарыяў з гэтага выпадку, а толькі нагадаў пра тыя самыя дні, якія непакоілі Пугацэвіча,— заканчваўся тэрмін, вызначаны законам на расследаванне.

Пугацэвіч пазіраў на падпалкоўніка і думаў, што ў таго таксама на душы няма спакою: твар бледны, стомлены, вочы прыпухлыя. Напэўна, у генерала гаворка была не пра адны нераскрытыя кражы, ёсць і іншае, за што можна папракнуць супрацоўнікаў аддзела. Пётр Пятровіч заўсёды ўсе ўдары прымае на сябе, і чаго каштуе гэта амартызацыя, вядома толькі яму аднаму. Вось і сёння, нагадаўшы пра тэрмін, уважліва агледзеў падначаленых і сказаў сваё любімае:

— У вышуку — як у вышуку. Твая думка, лейтэнант Гарбаценка?