Камандзіроўка ў сваім горадзе

Лебедзеў вельмі хітры і не здольны на такія раптоўныя парывы. Дык ці нельга дапусціць, што гэтыя яго паводзіны маюць нейкі іншы падтэкст? Які? Што яшчэ казаў Гарбаценка пра Лебедзева? Напэўна, прасцей было пайсці да падпалкоўніка Янушкевіча і паглядзець лейтэнантавы данясенні. Аднак Сяргей Антонавіч баяўся, што, перабіўшы думку, потым не ўловіць яе. Павел напісаў столькі, што ён можа зачытацца, звярнуць убок.

Сяргей Антонавіч адкінуўся ў крэсле, заплюшчыў вочы, расслабіўся. Шыю муляў цвёрды рабрысты край спінкі крэсла, гэта не давала засяродзіцца. Ды і Папроцкі чакаў у калідоры… Сяргей Антонавіч устаў і падышоў да акна. Вуліца жыла сваім неспакойным жыццём, і гэта раптам супакоіла яго. Думкі пачалі выстройвацца ў роўны і доўгі ланцуг.

Сяргей Антонавіч убачыў сябе ў кафэ побач з Паўлам і Лебедзевым. Недзе там, ля буфета, кешкалася афіцыянтка Наташа, а тут, за столікам — Сэм. Упэўнены, напышлівы, цынічны. Што ён сказаў Паўлу? А-а… Сяргей Антонавіч задаволена ўсміхнуўся. «Сам наймаю! Зарубі сабе на носе, паэт!» От і добра, наймай, Сямён Лебедзеў, наймай, мы пацікавімся тваімі наймітамі…

Ён выглянуў за дзверы, паклікаў Папроцкага.

— Прабачце, Руслан Аляксеевіч, што затрымаў.

Добразычлівасць старшага оперупаўнаважанага, які хвілін дваццаць таму назад размаўляў суха, насцярожыла хлопца. Ён падазрона пацікавіўся:

— Гэта надоўга? Мне трэба ў адно месца.

— Спадзяюся — не,— адказаў капітан, аднак шматзначна ўдакладніў: — Калі, вядома, вы будзеце шчырым. Дамовіліся?

— Зноў мяса… Каб яно згарэла.

— Навошта так,— усміхнуўся Пугацэвіч.— Вы яго з’елі, і на здароўе. 3 тым мясам скончана. Вы мне лепш скажыце, чаго да вас учора Грыгаровіч прыходзіў?

— Кажаце, успамінаць не будзеце, а самі сочыце,— Руслан разгубіўся.

— Вы ж не злодзей,— паківаў галавой капітан,— навошта нам за вамі сачыць? А пра Грыгаровіча я здагадаўся, ёсць такое слова — інтуіцыя. Чулі? Чаго ён прыходзіў?

— Не ведаю, праўда. Пабыў трохі і пайшоў…

— Спытаў, ці дома бацька, так?

— Так...

— Ясна,— зазначыў Пугацэвіч.— Яшчэ адно: што было ў руках Грыгаровіча?

— Чамаданчык,— ён напружана глядзеў на Сяргея Антонавіча.— Значыць, Федзька…

— Нічога не значыць! — перабіў Пугацэвіч.— Запомніце гэта і нікому ні гуку. Ні пра нашу размову, ні пра свае здагадкі.— Ён пасунуў запоўнены бланк пратакола.— Прачытайце і, калі згодны, падпішыце. Кожную старонку.

Зачыніліся дзверы, а Сяргей Антонавіч усё яшчэ глядзеў на іх, нібы чакаў, што Папроцкі вернецца і нешта растлумачыць, і тады новая загадка перастане быць галаваломкай, набудзе рэальныя рысы.

Цяклі хвіліны. Папроцкі не вяртаўся. Ён, напэўна, нават спяшаўся апынуцца як мага далей ад упраўлення ўнутраных спраў, ад незразумелых і дзіўных пытанняў, якія тут на яго сыпаліся. Увогуле Сяргей Антонавіч мог быць задаволеным, і Папроцкі зараз не быў яму надта патрэбны. У галоўным яго версія, бадай, правільная. Чамаданчык існаваў, яго, не выключана, спрабавалі перахаваць. Па ўсім бачна, Лебедзеў зноў хітраваў: па рэчы паслаў іншага, а сам у гэты час строіў з сябе тэатрала. Потым адправіўся ў неспадзяваную і вельмі своечасовую для яго дарогу. Да Папроцкага таксама не пайшоў сам. Дурань. Выстаўляецца суперменам, а робіць памылкі дылетанта. Сяргей Антонавіч расчаравана паківаў галавой. Нецікавы праціўнік, хаця і павадзіў за нос. Такія прымітыўныя алібі не дапамогуць Лебедзеву выкруціцца. Аднак Сяргея Антонавіча зараз займала не гэта.

Чамадан, відаць, меліся пакінуць у Папроцкіх. На якія два-тры дні. Надзьмутага індыкаватага Руслана абвесці вакол пальца было не цяжка. Ды як на тое, дома быў Русланаў бацька. Для малодшага Папроцкага гэта было вельмі добра, для старшага оперупаўнаважанага Пугацэвіча — не надта. Сядзі цяпер і думай за Грыгаровіча, куды прыстройваць небяспечны пакунак.

Сяргей Антонавіч адчуваў, што адказ павінен быць недзе блізка, варта толькі ў думках паставіць сябе на месца Грыгаровіча, правільна ацаніць яго натуру. Але ў яго гэта не атрымлівалася — не мог уявіць сабе Грыгаровіча. Узбуджаны, Сяргей Антонавіч штуршком падняўся з крэсла і імкліва выйшаў з кабінета.

Павел зразумеў Пугацэвіча з паўслова. Меркаванні капітана пра схованку ў Філімонавых ён ацаніў адразу яшчэ надоечы і цяпер, пачуўшы, што сказаў на допыце Папроцкі, шчыра парадаваўся за свайго старэйшага таварыша. I разам з тым, не тоячыся, пазайздросціў:

— Бліжэй да іх быў я, а разабраліся — вы.

— Не без тваёй дапамогі, лейтэнант, не прыбядняйся. А ў мяне ж усе канцы ў руках. Але не будзем пакуль марыць пра славу, як бы хутчэй вымову не схапіць. Куды, па-твойму, Грыгаровіч падзеў рэчы?

— Яго дзеянні, бадай, не запраграмуеш. Нелагічны ў думках, учынках, дзейнічае пад уплывам эмоцый…

— Будзем зыходзіць менавіта з нелагічнасці.

— Думаю, калі ў Папроцкіх сапраўды выйшла асечка, мог запанікаваць і кінуцца па адрасу, які першым мільгне ў галаве…— Павел гаварыў павольна, разважліва, разумеючы, што ад яго вывадаў залежыць многае, можа, нават поспех усёй аперацыі.

— Назад не панясе?

— Наўрад ці, пабаіцца — напэўна, Лебедзеў папярэдзіў, што кватэра можа быць пад наглядам.

— Тады і да Калядкі не пойдзе.