Камандзіроўка ў сваім горадзе

У гэты вечар у Шульжыка ўсё ішло нібы наперакасяк. Толькі прыступіў да салаты са свежых памідораў, як суседзі падняліся і пайшлі ў вестыбюль. Кінуць усё і пабегчы следам? Чакаць? А калі менавіта зараз Грыгаровіч з дзяўчынай паедуць на вакзал або яшчэ куды па рэчы? Вячаслаў паглядзеў на таварышаў. Ніхто з іх не зварухнуўся. Ясна, Ніна не была іх падапечнай, яны яе наогул, напэўна, не ведалі. Вячаслаў выцягнуў шыю, каб убачыць, дзе там у вестыбюлі хлопцы з дзяўчынай. Не было падобна, каб яны збіраліся некуды ісці, і ён крыху супакоіўся. Аднак на ўсякі выпадак таропка глытаў напаўзялёныя скрыгалікі памідораў, гатовы ў любы момант сарвацца з месца.

Хлопцы вярнуліся адны. Зноў Шульжык перажыў некалькі роспачлівых імгненняў: куды дзелася Шумейка? 3 аднаго боку, наказ капітана не выпускаць з поля зроку Грыгаровіча, з другога — здагадка, што дзяўчына засталася без нагляду, і няма з кім параіцца. Каб не яго нядаўняя ініцыятыва ў домакіраўніцтве, Вячаслаў памчаўся б следам за Нінай. Але, успомніўшы, да чаго прыводзіць часам самадзейнасць, утрымаўся на месцы.

На эстрадзе з’явіліся музыканты. Адзін настройваў электрагітару, другі пляскаў меднымі талеркамі, нібы маглі яны, пакуль нікога не было, разладзіцца, трэці прыстасоўваў мікрафон. Гэта быў як сігнал, і ў залу пацягнуліся людзі.

Вячаслаў папрасіў афіцыянтку не спяшацца з гарачым і выйшаў у вестыбюль. Ён прыкурыў цыгарэту, абапёрся на бар’ер пустой секцыі гардэроба — восень стаяла цёплая, і яшчэ мала хто насіў паліто ці плашч — і думаў, куды пайшла Шумейка. Ці не паслаў яе Лебедзеў?

Танцы не спакушалі і Грыгаровіча. Ён таксама пакінуў сваё месца. Стаў перад люстэркам і пачаў прыгладжваць валасы. Яны не слухаліся, дыбіліся, блыталіся. Але Федзя з жаночай настойлівасцю змагаўся з непакорнымі кучарамі і нарэшце саўладаў з імі, а тады ўзяўся за бакенбарды. Яго зараз быццам не хвалявала нішто іншае, акрамя ўласнага выгляду.

Скончыўшы прыхарошвацца, Грыгаровіч разваліўся ў глыбокім крэсле, закінуўшы нагу на нагу, і закурыў. Ён пускаў дым у столь, праводзячы вачамі тоненькі шызы струменьчык. I, напэўна, пра нешта думаў. Пра што? Шульжыку гэта было ўсё роўна. Галоўнае — ён знаходзіўся на вачах, а псіхалогіяй хай займаецца следчы Акулік або паэт Гарбаценка.

Дакурыўшы, Грыгаровіч шпурнуў акурак у кут, дзе стаяла невялікая урна, падправіў аднаму яму бачны непаслухмяны віхорчык і, рассоўваючы танцораў, накіраваўся да свайго стала. Шульжык уздыхнуў з палёгкай. Цяпер можна было не рабіць выгляду, што ты тут толькі дзеля таго, каб прыняць дозу нікаціну.

Аркестранты не вельмі шчыравалі. Хвілін праз пятнаццаць музыка сціхла. Можна было вяртацца да вячэры, тым болей што на сваім стале Вячаслаў убачыў талерку з падсмажаным мясам. Ён ужо зрабіў крок да ўвахода ў залу, але затрымаўся. На вочы трапіў тэлефон-аўтамат. Павагаўшыся, Шульжык падышоў да апарата і пазваніў Пугацэвічу, што бачыў Ніну і што яна некуды знікла.

У зале ўсё было па-ранейшаму, і Вячаслаў, задаволены сабой, з апетытам узяўся за ежу.

Калі з’явілася Шумейка, Шульжык не заўважыў. Ён сачыў толькі за Грыгаровічам. 3 дзвярэй яна падала знак Лебедзеву, і той, абарваўшы сябе на паўслове ў размове з Грыгаровічам, рушыў дзяўчыне насустрач. Выяўлялася новая сітуацыя, у якой яму, Шульжыку, магчыма, давядзецца дзейнічаць не так, як было дамоўлена спачатку. Па спіне папоўз непрыемны халадок. Так, яго клопат па-ранейшаму Грыгаровіч. Аднак Сяргей Антонавіч папрасіў, калі ўдасца, падслухаць, пра што раскажа Вялеська, вярнуўшыся, і ў крытычным выпадку прыняць адпаведныя захады. Якія, Пугацэвіч не ўдакладніў. А самастойных рашэнняў Шульжык не любіў.

Дзяўчына была ўзбуджаная. Як пацвярджаючы ўжо вядомае Сямёну, коратка кіўнула. Аднак перад гэтым азірнулася. Сямён насмешліва скрывіўся. Відаць, Ніне не хацелася тырчаць навідавоку, і яна пацягнула хлопца за руку. Ідучы, яны абмяняліся яшчэ некалькімі словамі, і раптам Сямён нахмурыўся, вырваў руку. Да Шульжыка данеслася: «Хто цябе прасіў?»

Ніна хацела нешта адказаць, але Сямён апярэдзіў:

— Маўчы, дура!

Яны былі ўжо ля свайго стала, і Грыгаровіч з трывогай учалопіў на іх вочы.

— Вы што? — прасіпеў ён, жуючы цвёрдае і, відаць, астылае мяса.

— Потым, потым,— Лебедзеў, не прысаджваючыся, паклікаў афіцыянтку.

Пакуль жанчына рыхтавала рахунак, Ніна закінула ў рот цукерку, астатнія з талерачкі высыпала ў сумку.

— Што здарылася, што? — дапытвалася яна ў Сямёна.— Нічога ж не здарылася… Пабылі б яшчэ…

— Пайшлі, дзеячы! — Лебедзеў яе не слухаў.

Грыгаровіч з жалем паглядзеў на пусты графінчык і нехаця падняўся.

На гэты раз Шульжык праявіў пільнасць і абачлівасць. Хаця Грыгаровіч, выйшаўшы з рэстарана, узяў таксі, ён давёў яго дадому і нават пачакаў, пакуль у кватэры не ўспыхнула святло. А тады пазваніў Пугацэвічу, каб далажыць, што на сёння абавязак выканаў і, улічваючы позні час, мае намер адправіцца спаць. Але неспадзявана замест дазволу ісці на ўсе чатыры бакі, як Пугацэвіч звычайна казаў, калі супрацоўнік быў яму непатрэбны, з трубкі вырвалася: «Давай сюды!»