Камандзіроўка ў сваім горадзе

Была палова дванаццатай ночы. Таму запрашэнне Вячаславу не спадабалася. Ён не бачыў у ім сэнсу. Падпілы Федзька будзе дрыхнуць. Сэм з Вялеськай таксама ці па хатах разбрыліся, ці куды разам заваліліся — ад’ехалі на машыне. Так што пільнаваць няма каго. А здабыткі вечара можна без шкоды для справы абмеркаваць і раніцай. Гэта толькі ў Пугацэвіча заўсёды гарыць.

Вячаслаў з сілай кінуў на рычаг тэлефона трубку, зрываючы на ёй злосць, і паплёўся на прыпынак. Пакуль ішоў, крыху супакоіўся. Тыя паўгадзіны, патрэбныя яму на дарогу да ўпраўлення, начальства таксама будзе нудзіцца.

Аўтобуса доўга не было, і калі Шульжык нарэшце з’явіўся, у кабінеце Пугацэвіча ўжо гуло — сабралася амаль уся аператыўная група, вызначаная для гэтай аперацыі: і свае, з упраўлення, і з райаддзела. Нават следчы Акулік прыйшоў. Вячаслаў адчуў няёмкасць: усё-такі, каб не кінуўся Ў амбіцыю, мог бы дабрацца крыху раней.

— Што было ў рэстаране, чаму, на тваю думку, раптоўна сарваліся? — Сяргей Антонавіч спытаў так, нібы толькі што паклікаў Шульжыка з суседняга пакоя, а не чакаў немаведама колькі.— Ды садзіся ты, не падпірай сцяну.

Вячаслаў збянтэжана прасунуўся на свабоднае крэсла побач з Гарбаценкам. Надта шмат пытанняў задаў яму капітан.

— Ты не вывады,— прыйшоў па дапамогу оперупаўнаважанаму следчы Акулік,— ты давай, што бачыў.

Шульжык расказаў пра ўсё, што адбывалася за суседнім сталом, перадаў рэплікі, якія пачуў, а пад канец пашкадаваў:

— У мяне было заданне пільнаваць Грыгаровіча, а то пайшоў бы за Шумейка.

— Добра, што хоць пазваніў. 3 Нінай ледзь не атрымалася накладка,— у голасе Пугацэвіча гучала прыкрасць.— Не чакалі, што збяжыць з камандзіроўкі. Яна з рэстарана на вакзал памчалася.

— Але хутка вярнулася, прычым з пустымі рукамі,— сказаў Шульжык.

— Так,— пацвердзіў Пугацэвіч.— Бо калі ты правільна ўлавіў сэнс рэплік Лебедзева, яна, відаць, нешта зрабіла не тое.

Вячаслаў недаверліва ўсміхнуўся: ці не разыгрываюць яго? Ён, напрыклад, з пачутага такога вываду не можа зрабіць.

Пугацэвіч здагадаўся пра ход ягоных думак, усміхнуўся:

— Напэўна, ёй было загадана паглядзець, ці на месцы рэчы, можа, змяніць шыфр, а можа, Лебедзеў не надта верыў Грыгаровічу — гэта мы высветлім пазней. А Шумейка не толькі паглядзела, але і перахавала чамадан у другую ячэйку.

— Трэба ж… Спрытная дзеўка! — паківаў галавой Шульжык.— Але чаму яе не затрымалі?

— Пакуль ты паведаміў, пакуль я з дзяжурным аддзялення міліцыі на станцыі звязаўся, яе ўжо і след прастыў,— Сяргей Антонавіч зірнуў на гадзіннік,— добра, дзяжурны ў камеры захоўвання праявіў пільнасць. Яго здзівіла, што дзяўчына перакладвае чамадан. Паведаміў дзяжурнаму аддзялення, які прыбег туды пасля майго званка, назваў прыкметы. Цяпер ясна, Вячаслаў? Ну то збіраемся.

— Яшчэ адно пытанне, Сяргей Антонавіч,— не вытрымаў Шульжык.— Што нам гэта дае?

— Пальчыкі, Слава, пальчыкі,— Акуліку здалося, што Пугацэвіч вельмі зацягнуў увядзенне ў курс падзей свайго оперупаўнаважанага.— Шумейка, натуральна, была без пальчатак.

— Бадай, гэта і ўзлавала Лебедзева,— дадаў Сяргей Антонавіч, правяраючы замкі на шуфлядках стала.

— Ай, Сямён, Сямён! — заківаў галавой Гарбаценка.— Нічога святога. Перш чым сам, усіх дружбакоў утопіць. Палюбоўніцу, напэўна, невінаватую ў гэтай кражы, запляміў. Няўжо спадзяецца пры выпадку выкруціцца?

— Хітры, сабака,— задуменна прамовіў Пугацэвіч.— Возьме Грыгаровіч Падлесную на сябе — Лебедзеў убаку застанецца.

— Але ён там быў! — Паўла абурыла такая магчымасць.

— Побач, лейтэнант. Лебедзеў гэтага і адмаўляць не будзе. Сам нагадае на выпадак, калі хто-небудзь яго там бачыў, што «дыпламат» Папроцкаму прыносіў,— Сяргея Антонавіча, як і следчага, непакоіла адсутнасць прамых доказаў супраць Лебедзева.— Адна надзея на Вялеську.

— I яе навучыць,— буркнуў Акулік.

— А мы, Вадзім Аляксандравіч, мусім ход знайсці, каб уся яго навука прахам пайшла.

— Давядзецца…

— Ну, то пагаварылі, пара дзейнічаць. Вадзім Аляксандравіч, ты гатовы?

— Паехалі, эксперт ужо ў машыне. Здымем гэтыя самыя пальчыкі, раптам там яшчэ чые ёсць?

Праз хвіліну група выехала на вакзал. Астатніх супрацоўнікаў Пугацэвіч адпусціў.

25

На службу Пугацэвіч прыехаў, як заўсёды, а палове дзевятай, хаця і была субота. Пацікавіўся ў дзяжурнага, ці няма звестак з вакзала, прачытаў зводку здарэнняў за ноч. Нічога патрэбнага для сябе не знайшоў. Не заходзячы ў свой кабінет, падняўся да Акуліка. Ведаў, што таму сёння таксама было не да сну.

- Пагодка-а! — сустрэў яго Вадзім.

Пугацэвіч здагадаўся, што і ў следчага навін пакуль няма. Трэба было чакаць, і ён падтрымаў размову:

— Так, добрая восень, мяккая.

I абодва рассмяяліся.

— Звані-тка эксперту, Вадзім, не будзем адзін з адным у хованкі гуляць.

Неўзабаве яны атрымалі заключэнне экспертызы. Акулік прабег вачамі стандартны бланк з кароткім тэкстам, задаволена прыцмокнуў языком, перадаў Пугацэвічу.

— Што і трэба было даказаць,— сказаў старшы оперупаўнаважаны, прачытаўшы дакумент.— Малайцы нашы калегі, знялі ў рэстаране адбіткі пальцаў не толькі Лебедзева і Грыгаровіча, але і Вялеські. Было эксперту з чым параўноўваць.