M. A. Bulgakov

Du aferoj maltrankviligis la poeton: unue, estis perdita lia Massolita membrokarto, kiun li kutimis cxiam havi kune, kaj due, cxu tiel vestite li povos sen malhelpo pasi tra Moskvo? En kalsono… Jes, tio ja koncernas neniun - kaj tamen povas estigxi cxikano.

Li forsxiris la butonojn cxe la maleoloj, esperante per tio akceptigi la kalsonon kiel someran pantalonon, prenis la ikoneton, la kandelon kaj la alumetojn, kaj ekiris dirinte al si mem:

– Al Gribojedovo! Sendube, li estas tie.

La urbo jam estis vivanta sian vesperan vivon. Tintante per la cxenoj, kamionoj rapidis tra la polvo, sur ilia sxargxplato, sur sakoj, ripoze kusxis viroj. Cxiuj fenestroj estis malfermitaj kaj trans cxiu lumis lampo kun orangxkolora sxirmilo. El la fenestroj, el la pordoj kaj el la pordegoj, el la mansardoj, el la keloj kaj el la kortoj venis raùka mugxo de la polonezo el la opero « Eùgeno Onegin ».

Tio, kion antaùtimis Ivano, realigxis: lia aspekto ekscitis skandalan interesigxon, la pasantoj sin returnadis por lin rigardi. Tial li decidis forlasi la grandajn stratojn kaj avanci tra la flankaj stratetoj, kie la homoj estas malpli molestemaj, kie malpli probablas, ke oni gxenados nudpiedan viron per demandoj pri lia kalsono, ecx se gxi obstine malsimilas someran pantalonon.

Ivano eniris la misteran stratetaron de Arbat’. Li sin sxovis laù la muroj, sxteliste rigardante cxirkaùen, fojfoje sin kasxante en domoj malantaù sxtupareja pordo, evitante semaforajn stratkrucigxojn kaj la elegantajn ambasadorejajn pordegojn.

Kaj en lia tuta malfacila vojo neesprimeble lin ial turmentis la cxiea orkestro, de kiu akompanate, peza baso kantis pri sia amo al Tatiana .

5

LA INCIDENTO EN GRIBOJEDOVO

La malnova, duetagxa, kremkolora palaceto situis cxe la Bulvardoringo , meze de magra gxardeno apartigita disde la trotuaro per punte gisita, fera krado. Negranda placo antaù la domo estis asfaltizita; vintre tie altis negxoamaso kun sxpato, sed cxiun someron, sxirmite per tola markezo, la loko igxis bonega gxardenrestoracio.

La palaceto havis la nomon Domo de Gribojedov , cxar laùfame, gxi iam apartenis al onklino de la verkisto Aleksandro Sergejevicx Gribojedov . Verdire, pri tiu aparteno ni ne certas. Fakte ni emas opinii, ke la palacethava onklino neniam ekzistis. Tamen la domo havis tiun nomon, kaj Moskva babilulo ecx rakontadis, kvazaù tie en la supra etagxo, en la ronda salono kun kolonaro, la eminenta verkisto legis fragmentojn el sia teatrajxo «La Malfelicxo esti tro Sprita» al la indikita onklino, mole duonkusxanta sur sofo. Cetere, la diablo gxin scias, eble li tamen legis, tio ja tute ne gravas!

La grava estas, ke nun la domo apartenis al Massolit, la asocio kiun la malfelicxa Mihxaelo Aleksandrovicx Berlioz estris gxis sia apero cxe la Patriarhxa lageto.

Laù la ekzemplo de la Massolitanoj, anstataù la longan «La Domo de Gribojedov» cxiuj kutimis diri simple Gribojedovo: «Hieraù mi du horojn vicumis en Gribojedovo.» - «Kaj rezulte?» - «Du monatoj en Jalto.» - «Bona predo!»; aù: «Iru al Berlioz, hodiaù li akceptas en Gribojedovo de la kvara gxis la kvina», ktp.

Massolit sin instalis en Gribojedovo tiel bone kaj komforte, ke ion pli oportunan ne eblas ecx imagi. Enirinte, oni antaù cxio nevole atentis la anoncojn de diversaj sportsocietoj, la individuajn kaj grupajn fotojn de Massolitanoj, kiuj (la fotoj) estis abunde pendigitaj sur la muro de la sxtuparo kondukanta al la supra etagxo.

Jam la unua pordo en la supra etagxo prezentis grandan skribajxon: Fisxkaptista-Vilaa Sekcio kaj tuj sube estis desegnita karaso mordanta la hokon.

Sur la pordo de la cxambro n-ro 2 estis skribita io ne tuj komprenebla: «Unutaga krea vojagxo - cxe M.V. Falsina».

La sekva pordo havis lakonan sed tute nekompreneblan surskribon: Parodiklino . Irante plu, la okaza vizitanto tute perdigxis inter la buntaj anoncoj sur la juglandolignaj onklinaj pordoj: «Envicigxo pri papero cxe Pokljovkina», «Kaso», «Personaj Kontoj de la Skecxistoj» ktp.

Traborinte longegan vicon, kies vosto estis malsupre, cxe la pordistejo, oni povis legi la skribajxon sur pordo, sencxese atakata de la amaso: «Logxado».

Post la Logxado etendigxis luksa afisxo. Gxi prezentis rokon sur kies kresto rajdis kaùkazano en burko kaj kun fusilo malantaù la dorso. Malpli alte estis palmoj kaj balkono, sur la balkono sidis juna viro kun bukla hartufo, li rigardis ien supren per tre-tre viglaj okuloj kaj tenis en la mano fontoplumon. La teksto: «Plentempaj kreaj forpermesoj , la daùro - de du semajnoj (novelo) gxis unu jaro (romantrilogio). Jalto, Suuk-Su , Borovoje , Cihxisdziri, Mahxingxauri , Leningrado (la Vintra Palaco)». Ankaù cxe tiu pordo estis atendovico, sed ne tro granda, ne pli ol cent kvindek homoj.