M. A. Bulgakov

Ivano pripensis sian situacion. Antau si li havis tri vojojn. Tre logis la unua: sin jhetegi sur la lampojn kaj ceterajn umajhojn, ilin disfrakasi al chiuj diabloj kaj tiel esprimi sian proteston kontrau la arbitra izolado. Sed la hodiaua Ivano jam konsiderinde diferencis de la hieraua Ivano, kaj la unuan vojon li jhughis dubinda: li riskis plifirmigi onian opinion, ke li estas furioze freneza. Tial li rezistis al la tento. Estis dua vojo: tuj komenci la rakonton pri la konsilisto kaj Poncio Pilato. Tamen la hieraua sperto mcmtris, ke lian rakonton oni ne kredas au komprenas ghin iel mise. Do, ankau tiun vojon li rezignis decidinte elekti la trian: sin fermi en fiera silento.

Pri tio li ne tute sukcesis, char vole-nevole li devis respondi - kvankam avare kaj malafable - al granda serio da demandoj.

Oni eldemandis absolute chion pri lia antaua vivo, inklude kiam kaj kiel li malsanis je skarlatino antau proksimume dek kvin jaroj. Surbaze de liaj respondoj unu el la blanke vestitaj virinoj plenskribis tutan paghon, turnis la folion kaj pasis al la demandado pri la parencoj de Ivano. Komencighis speco de litanio: kiuj mortis, kiam kaj kial, chu drinkis, chu suferis je veneraj malsanoj kaj tiel plu. Fine oni petis Ivanon rakonti pri la hieraua okazo che la Patriarhha lageto, chi foje sen tro tedi lin per demandado kaj sen miri pri la novajhoj koncerne Poncion Pilaton.

La virino cedis Ivanon al la blanke vestita viro, kiu traktis lin tute alimaniere kaj pri nenio lin demandis. La viro mezuris lian temperaturon, palpis al li la pulson, rigardis en liajn okulojn uzante specialan lampon. Poste la alia virino venis helpi la viron, ili pikis Ivanon, kvankam sen lin dolorigi, per io en la dorson, per la tenilo de martelo ili desegnis iajn signojn sur la hauto de lia brusto, frapis liajn genuojn per marteletoj saltigante liajn krurojn, pikis lian fingron kaj prenis kelkajn sangogutojn, pikis en la kubutfaldon, chirkaumetis iajn kauchukajn brakringojn…

Ivano nur amare ridetis en sia interno meditante, kiel stulte kaj mizere chio okazis. Ja oni nur pensu! Provi averti chiujn pri la danghero minacanta de la nekonata konsilisto, chion fari por lin kapti, kaj atingi nenion pli bonan ol esti venigita en misteran kabineton por rakonti chiajn sensencajhojn pri sia onklo Pechjo, kiu loghis en Vologda kaj drinkis kiel funelo.

Fine ili lasis Ivanon trankvila. Li ighis rekondukita en sian chambron, kie li ricevis tason da kafo, du mole kuiritajn ovojn kaj blankan panon kun butero.

Manghinte kaj trinkinte chion ricevitan Ivano decidis atendi renkonton kun ia estro de la establajho por finfine igi tiun chefon unue, atenti lian kazon, kaj due, respekti la juston.

Lia atendo ne estis longa. Baldau post la matenmangho la pordo de lia chambro subite malfermighis kaj tra ghi envenis amaso da blankkitelaj homoj. Antau chiuj iris viro aghanta proksimume kvardek kvin jarojn, razita zorge, kiel aktoro, kun afabla, kvankam tre penetranta rigardo kaj ghentilaj manieroj. Rilate al li la tuta sekvantaro sin tenis kun grandaj atento kaj respekto, tial lia enveno estis tre solena. «Kiel Poncio Pilato!» pensis Ivano.

Jes, sendube li estis la chefo. Li sidigis sin sur tabureton, la ceteraj restis stare.

– Doktoro Stravinskij, - li prezentis sin afable rigardante Ivanon.

– Bonvolu, Aleksandro Nikolaich, - nelaute diris iu surhavanta flegitan barbeton, kaj donis al la chefo la folion pri Ivano, dense kovritan je skribajhoj.

«Jam plenforman dosieron ili fabrikis!» pensis Ivano. La chefo per rutine rapida rigardo konsultis la folion, akompanante la legadon per kelkaj «Ah ha… ah ha», kaj intershanghis kun sia sekvantaro kelkajn frazojn en malvaste konata lingvo.

«Kaj kiel Pilato, li parolas latine…» malgaje pensis Ivano. Chi tiam li ekskuighis pro vorto trafinta lian audon, ghi estis la vorto skizofrenio - ho ve, hierau jam prononcita de la malbeninda alilandano che la Patriarhha lageto, kaj hodiau jhus ripetita de profesoro Stravinskij.

«Ja ankau chi tion li sciis!» angore pensis Ivano.

La chefo shajnis akceptinta por si la regulon: pri chio konsenti, ghoji pri chio al li dirata, kaj esprimi tiun mensostaton per chiuokaza ripetado de «brave, brave…»

– Brave! - li diris, redonis al iu la folion kaj turnis sin al Ivano: - Vi estas poeto, chu?

– Jes, poeto, - malserene respondis Ivano, kaj la unuan fojon en sia vivo li subite eksentis ian neklarigeblan abomenon kontrau la poezio; ankau la rememoro pri siaj propraj versajhoj ial estis al li malagrabla.

Kun grimaco de malkontento li siavice demandis:

– Vi estas profesoro, chu?

Stravinskij respondis per komplezeme ghentila kapoklino.

– Kaj chi tie vi estas la chefo, chu? - daurigis Ivano.

Stravinskij denove sin klinis.

– Mi devas kun vi paroli, - signifoplene dirls Ivano Nikolaich.

– Pro tio mi venis chi tien, - respondis Stravinskij.

– Jen pri kio temas, - komencis Ivano, sentante ke venis lia horo, - oni misprezentas min kiel frenezulon, neniu volas min auskulti!…