M. A. Bulgakov

Jes, la hieraùo estis rekonstruigxanta el malgrandaj pecetoj, sed maltrankvilo ne forlasis la direktoron de Varieteo. Nome, en la jxusa tago faùkis grandega nigra truo. Pardonon, sed cxi tiun berethavan nekonaton Stecxjo tutcerte ne vidis hieraù en sia oficejo.

La vizitanto rimarkis lian embarason, impone diris:

– Voland, profesoro pri nigra magio, - kaj rakontis cxion de la komenco.

Hieraù posttagmeze li venis en Moskvon el la eksterlando, tuj vizitis Stecxjon kaj ofertis sian gastludon en Varieteo. Stecxjo telefonis al la Moskvoregiona komisiono pri la spektakloj kaj akordigis la aferon (Stecxjo paligxis kaj mirigite palpebrumis), subskribis kontrakton kun profesoro Voland pri sep elpasxoj (Stecxjo gape malfermis la busxon) kaj interkonsentis kun Voland, ke por priparoli kelkajn detalojn tiu venu al li hodiaù matene je la deka horo… Do, li venis!

Veninte li trafis la mastrumistinon Grunjo, kiu klarigis al li ke sxi mem jxus venis, ke sxi cxi tie ne logxas, ke Berlioz ne estas hejme, kaj se la vizitanto volas paroli al Stefano Bogdanovicx, tiam li mem iru en la dormocxambron. Stefano Bogdanovicx dormegas tiom profunde, ke sxi ne kapablas lin veki. Vidinte la staton de Latronov, la artisto sendis Grunjon al la plej proksima nutrovendejo por acxeti la vodkon kaj la mangxon, al la apoteko por la glacio kaj…

– Permesu ke mi al vi kvitigxu, - tute frakasite gxemis Stecxjo kaj sercxis sian biletujon.

– Fi, lasu tiun bagatelon! - ekkriis la gastludanto kaj rifuzis plu diskuti cxi tion.

Do, la vodko kaj la mangxo klarigxis, kaj tamen Stecxjo plu mienis plej mizere: absolute nenion li memoris pri la kontrakto, kaj je sia kapo li garantius, ke cxi tiun Volandon li hieraù ne vidis. Hxustov estis, jes, sed Voland ne estis.

– Permesu jxeti rigardon sur la kontrakton, - mallaùte petis Stecxjo.

– Bonvolu…

Stecxjo rigardis sur la paperon kaj rigidigxis. Cxio estis bonorda. Unue, lia propramana aùdaca parafo! Cxe la flanko, oblikva skribajxo de la mano de la financa direktoro Rimskij, permesanta antaùpagi al la artisto Voland dekmil rublojn el la tridek kvin mil rubloj sxuldotaj al li pro la sep elpasxoj. Kaj super cxio, la ricev’atesto de Voland, ke la dekmil rublojn li jam enspezis!

«Kion do cxi tio signifas?» pensis la malfelicxa Stecxjo, kaj cxio ekturnigxis antaù liaj okuloj. Cxu komencigxis jam la sinistraj memorbrecxoj? Tamen memkomprene, post ol la kontrakto estis prezentita, plu lasi vidi sian miron estus rekte maldeca. Stecxjo petis la gaston pri minuta forpermeso, kaj sur la sxtrumpetoj kuris en la antaùcxambron al la telefono. Kurante li kriis kuirejen:

– Grunjo!

Tamen neniu respondis. Tiam li jxetis rigardon al la pordo de la kabineto de Berlioz, situanta apud la antaùcxambro, kaj cxi tiam, laù la rutina dirmaniero, li haltis kvazaù alforgxite al sia loko: sur la anso de la pordo li vidis sxnuron kun grandega sigelo. «Saluton!» iu pafkriis en lia kapo, «Mankis nur cxi tio!» Nun liaj pensoj ruligxis laù duobla relvojo, sed, kiel cxiam dum katastrofo, samdirekte kaj gxenerale la diablo scias kien. La tutan konfuzegon en la kapo de Stecxjo malfacilas prezenti. Unue estis la diablajxo pri la nigra bereto, malvarma vodko kaj la neimagebla kontrakto - kaj nun, bonvolu vidi, krom cxio cxi ankoraù la sigelo sur la pordo! Rakontu al iu ajn ke Berlioz ion tian faris - ja neniu gxin kredos, nu neniu! Sed la sigelo, jen gxi estas! Hm…

Cxi tiam en lia cerbo ekzumis plej malagrablaj pensetacxoj pri la artikolo kiun li - domagxa koincido! - antaù kelkaj tagoj trudis al Berlioz por publikigo en lia revuo. Verdire, tute stulta artikolo! Kaj tute fusxa, kaj la pago mizera…

La rememoron pri la artikolo tuj sekvis la rememoro pri dubinda interparolo, okazinta, kiom li memoris, la dudek kvaran de aprilo vespere, gxuste tie, en la mangxocxambro, kiam Stecxjo vespermangxis kun Berlioz. Nu, nature, striktasence tiun cxi interparolon oni ne povus kvalifi dubinda (tian Stecxjo neniam akceptus), sed gxi estis interparolo pri malnecesa temo. Tute libere, civitanoj, oni povus pri tio ne paroli. Tutcerte, antaù la sigelo oni povus rigardi gxin bagatelo, sed nun, kun la sigelo…

«Ahx, Berlioz, Berlioz!» bolis la pensoj en la cerbo de Stecxjo, «Ja cxi tion mi ne povas enkapigi!»

Sed nun ne estis tempo por malgxojado, kaj Stecxjo diskis la numeron de le kabineto de Rimskij, financa direktoro de Varieteo.

La situacio estis tikla: unuflanke, la alilandano povus ofendigxi ke Stecxjo lin kontrolas post ol li prezentis la kontrakton, kaj alflanke, paroli al la financa direktoro estis tre malfacile. Nu fakte, oni ja ne povus lin demandi: «Diru, cxu mi faris hieraù kontrakton je tridek kvin mil rubloj kun profesoro pri nigra magio?» Tute maltaùga demando!

– Jes! - en la aùdilo eksonis la akra, malagrabla vocxo de Rimskij.

– Bonan tagon, Gregoro Danilovicx, - mallaùte ekparolis Stecxjo, - telefonas Latronov. Jen kia afero… hm… hm… cxe mi sidas tiu… he… artisto Voland… Do… mi volis demandi, kio estas pri la hodiaùa vespero?