M. A. Bulgakov

Jes, liaj versajxoj… Li agxas jam tridek tri jarojn! Ververe, je kio li povas esperi? Li plu verkados po kelkajn versajxojn jare. - Cxu gxis la maljun’agxo? - Jes, gxis la maljun’agxo. Kion do li atingos per tiuj versajxoj? Cxu la gloron? «Kia stultajxo! Almenaù vin mem ne trompu! Nenian gloron atingos tiu, kiu verkas fusxajn versojn. Kial ili estas fusxaj? Veron, veron li diris!» - senindulge vipadis sin Gruntin, «mi kredas je nenio el tio, kion mi verkas!»

La neùrastenianta poeto sxanceligxis, la planko sub li cxesis tremi. Gruntin levis la kapon kaj vidis, ke li jam delonge estas en Moskvo, ke en Moskvo aùroras, ke de sube priradiate, ore brilas nubo, ke la kamiono haltis retenate en veturilkolumno antaù la turno al la bulvardo, kaj ke apud li staras sur piedestalo metala homo , klininta la kapon kaj indiferente rigardanta la bulvardon.

Strangaj pensoj sxprucis en la kapo de la malsanigxinta poeto. «Jen ekzemplo de vera bonsxancemo…» - Gruntin plenstature sin levis kaj per la mano minacis la pace starantan metalan homon, «cxio ajn kion li entreprenis, cxio ajn, kio lin trafis, cxio evidentigxis bona por li, cxio kontribuis al lia gloro! Sed kion do valoran li kreis? Mi trovas nenion… Cxu estas io eksterordinara en la vortoj: Sxtormo nigrajn nubojn pelas ? Mi ne perceptas!… Hazardo, nura hazardo!» - malice konkludis Gruntin kaj sentis la kamionon movigxeti sub li, «Pafis, pafis al li la blankgvardiano , pafis kaj frakasis lian kokson kaj lin senmortigis…»

La kolumno ekmovigxis. Post kelkaj du minutoj la poeto, tute malsana kaj ecx maljunigxinta, eniris la verandon de Gribojedovo. Gxi jam malplenis. Nur en angulo societo estis findrinkanta, en gxia mezo klopodis konatulo, Varietea anoncisto, kun vertocxapeto sur la kapo kaj cxampanglaso da Abrau en la mano.

Arcxibaldo Arcxibaldovicx tre afable bonvenigis la poeton, kaj oni tuj malembarasis lin je la malbenindaj visxtukoj. Se Gruntin ne estus tiom turmentita en la kliniko kaj sur la kamiono, li versxajne plezurus rakontante pri la akcepto en la kliniko kaj ornamante sian raporton per elpensitaj detaloj. Sed nun la rakontado lin tedis, kaj krome, malgraù sia malobservemo, nun, post la torturo en la kamiono, li unuafoje pli atente rigardis la vizagxon de la pirato kaj komprenis, ke kvankam tiu demandadas pri Senhejmulo kaj ecx ekkrias «aj-aj-aj!», tamen fakte la sorto de Ivano estas al li tute seninteresa, kaj li neniom kompatas Senhejmulon. «Kaj prave! Bravulo!» - pensis Gruntin kun cinika, memdetrua malico, kaj rompinte la rakonton pri la skizofrenio li petis:

– Arcxibaldo Arcxibaldovicx, arangxu por mi iom da vodko…

La pirato kompate mienis, flustris:

– Mi komprenas… tuj… - kaj li gestis al kelnero.

Post kvaronhoro Gruntin, gxibetigxinte super vimbo , sidis tute sola, drinkis glason post glaso, klare konsciante kaj agnoskante, ke nenio en lia vivo estas riparebla, ke al li restas nur forgeso.

La poeto fusxis sian nokton dum aliaj festenis, kaj nun li sciis, ke gxin maleblas reteni. Suficxis levi la kapon disde la lampo al la cxielo por kompreni, ke la nokto pasis kaj ne revenos. La kelneroj hastis fortirante la tukojn de la tabloj. La katoj, vagantaj cxirkaù la verando, mienis matenece. Sur la poeton nehaltigeble ruligxegis la tago.

7

LA MISA LOGXEJO

Se je la veninta mateno al Stecxjo Latronov estus dirite: «Stecxjo! Tuj levu vin el la lito, alie oni vin pafmortigos!», li respondus per langvora, apenaù aùdebla vocxo: «Pafmortigu, faru laùplacxe, mi min ne levos».

Ja ecx malpli ol ellitigxi - sxajnis al li, ke ecx malfermi la okulojn li ne povas, cxar apenaù li tion farus, tuj ekbrilegus fulmo kaj lia kapo rompigxus en pecojn. En tiu kapo resonegis peza sonorilo, inter la okulgloboj kaj la fermitaj palpebroj flosis brunaj makuloj kun fajre verda bordero, kaj super cxio li sentis naùzon, kaj en la naùzo sxajnis implikita muziko de ia trudigxema gramofono.

Li strecxis sian memoron, sed rememorigxis nur unu afero, ke, probable hieraù kaj nesciate kie, li staris kun busxtuko en la mano kaj provis kisi sinjorinon, promesante viziti sxin je la sekva tago gxuste je la dek dua horo. La sinjorino tion malakceptis, sxi ripetadis: «Ne, ne, mi ne estos hejme!», sed Stecxjo persistis pri sia ideo: «Spit, mi venos!»

Kiu estis la sinjorino, kioma horo estis nun, de kioma tago kaj de kiu monato - cxio cxi senspure forvisxigxis el lia konscio, kaj - la plej malbona afero - li ne povis kompreni, kie li estas. Li provis determini almenaù la lastan kaj por tio li pene disigis la kungluigxintajn palpebrojn de la maldekstra okulo. En la duonlumo li vidis ion malhele brileti. Finfine Stecxjo rekonis la plenstaturan spegulon kaj komprenis, ke li kusxas surdorse en sia lito, tio estas en la ekse juvelistvidvina lito, en la dormocxambro. Cxi tiam li sentis tian pusxegon en la kranio, ke li fermis la okulojn kaj ekgxemis.