M. A. Bulgakov

– Tie estas, - trankvile diris la kuracisto sidigxante sur blankan tabureton kun brila piedo, - ne frenezulejo sed kliniko, kaj senbezone neniu vin retenos cxi tie.

Ivano Nikolaicx rigardis lin nekredeme, tamen grumblis:

– Dankon al Dio! Finfine trovigxis iu normala inter la idiotoj, el kiuj la pleja estas la maltalenta sentaùgulo Sacxjo !

– Kiu estas tiu maltalenta Sacxjo? - demandis la kuracisto.

– Jen li staras! - respondis Ivano kaj montris al Gruntin per la malpura fingro.

Tiu rugxigxis pro indigno.

«Jen estas lia danko!» - pensis Gruntin amare, «pro cxiuj miaj zorgoj! Nu vera kanajlo!»

– Psikologie li estas tipa kulako, - ekparolis Ivano, al kiu ial urgxis senmaskigi Gruntinon, - sed li zorge kamuflas sin proleto. Rigardu lian fastan fizionomion kaj komparu gxin kun la sonoraj versoj kiujn li verkis por la Unuamaja Festo! He-he-he… «la flagoj flirtu!» kaj «la kantoj flugu!» - sed vi rigardu en lian internon, kion li pensas, vi skuigxos!

Gruntin estis rugxa, spiris malfacile kaj pensis nur pri tio, ke li revarmigis sur sia brusto serpenton , ke li zorgis pri homo, kiu fakte montrigxis malica malamiko. La plej cxagrena estis, ke oni nenion povus fari: ja oni ne disputas kontraù homo mense malsana!

– Kial do oni venigis vin cxi tien?

– Ah, la diablo ilin prenu, tiujn sencerbulojn! Ili min kaptis, ligis per iuj cxifonoj kaj jxetis en la kamionon!

– Permesu vin demandi, kial vi venis en la restoracion en nuraj subvestoj?

– Neniom mirinda afero, - respondis Ivano, - mi min banis en Moskvo-rivero, nu, oni dume forkondukis miajn vestojn, kaj anstataùe lasis cxi tiun acxajxon. Mi ne povis ja nuda iri tra Moskvo, cxu? Mi surmetis la lasitan, cxar mi devis kiel eble plej rapide atingi Gribojedovon.

La kuracisto demande rigardis al Gruntin kaj tiu malserene murmuris:

– Tio estas la nomo de la restoracio.

– Ah ha, - diris la kuracisto, - kaj kial vi tiom hastis? Cxu pro iu negoca rendevuo?

– Konsiliston mi cxasas, - respondis Ivano kaj maltrankvile rigardis cxirkaùen.

– Kiun konsiliston?

– Cxu vi konas Berliozon?

– Cxu la komponiston?

Ivano cxagrenigxis.

– Kial do komponiston? Ah, tiu, ne, ne lin! La komponisto estas samnomulo de Micxjo Berlioz.

Gruntin neniom deziris ion diri, tamen li devis klarigi:

– Berlioz, la sekretario de MASSOLIT, pereis cxi-vespere sub tramo cxe la Patriarhxa lageto.

– Ne babilacxu pri tio, kion vi ne scias! - kolerigxis Ivano kontraù Gruntin, - ne vi sed mi cxeestis tie! Li intence lin surreligis!

– Cxu pusxis?

– Kial do «pusxis»? - incitate de cxies malkomprenemo ekkriis Ivano, - tia ulo ne bezonas pusxi! Li scipovas tiajn trukojn, ke oni sin gardu! Li anticipe sciis, ke Berlioz trafos sub tramon.

– Cxu iu krom vi vidis tiun konsiliston?

– Gxuste tio estas la missxanco, ke nur mi kaj Berlioz.

– Ah ha. Do, kion vi entreprenis, por kapti la murdinton? - cxi tiam la kuracisto sin turnis kaj jxetis rigardon al virino en blanka kitelo sidanta flanke cxe la skribotablo. La virino prenis formularon kaj komencis gxin plenigi.

– Mi entreprenis jen kion. En kuirejo mi prenis kandelon…

– Cxu cxi tiun? - demandis la kuracisto almontrante la disrompitan kandelon, kiu kun la ikoneto kusxis sur la tablo antaù la virino.

– Jes, gxin, kaj…

– Kaj kial la ikoneto?

– Hm, la ikoneto… - Ivano rugxigxis, - gxuste la ikoneto pleje ilin timigis, - li refoje montris al Gruntin per la fingro, - sed estas tia cirkonstanco, ke li, la konsilisto, nu, mi diru malkasxe, li… interkomunikas kun la malsankta potenco … kaj nudmane kapti lin maleblas.

La subflegistoj ial malkrucigis la brakojn kaj ecx pli atente observis Ivanon.

– Jes ja, - plu parolis Ivano, - li interkomunikas! La fakto estas nerefutebla. Li proprapersone parolis kun Poncio Pilato. Kaj ne gapu min tiel! Mi diras certajxon. Cxion li vidis, kaj la balkonon, kaj la palmojn. Resume, li estis cxe Poncio Pilato, tion mi garantias.

– Nu, nu, pluen…

– Do, mi alpinglis la ikoneton sur la bruston kaj kuris…

Cxi tiam horlogxo batis dufoje.

– Oh ho! - ekkriis Ivano sin levante de la kanapo, - jam estas la dua, kaj mi cxi tie perdas kun vi la tempon! Pardonon, kie estas telefono?

– Lasu lin al la telefono, - ordonis la kuracisto al la subflegistoj.

Ivano kaptis la aùdilon, kaj dume la virino mallaùte demandis Gruntinon:

– Cxu li estas edzigxinta?

– Fraùlo, - timigite respondis Gruntin.

– Cxu sindikatano?

– Jes.

– Cxu tie estas la milicio? - kriis Ivano en la aùdilon, - milicio, cxu? Kamarado dejxoranto, tuj arangxu, ke oni sendu kvin motorciklojn kun mitralo por kapti alilandan konsiliston. Kion? Venu min kunpreni, mi mem veturos kune… Parolas la poeto Senhejmulo el la frenezulejo… Diru vian adreson, - li flustris al la kuracisto metinte la manon sur la mikrofonon, poste en gxin kriis: - Cxu vi aùskultas? Ha lo!… Skandalajxo! - subite kriegis Ivano kaj jxetis la aùdilon kontraù la muro. Poste li sin turnis al la kuracisto, prezentis al tiu la manon kaj seke diris «gxis revido» kun evidenta intenco foriri.